Η Φωνή του Εσωτερικού Παιδιού Μέσα μας

ΗΦωνή του Εσωτερικού Παιδιού Μέσα μας

Το απλούστερο και σημαντικό πρόβλημα σε αυτή την εσωτερική διαδικασία θεραπείας του παιδιού μέσα μας είναι η αποδέσμευση. Είναι το να αποκτήσει κανείς ένα αποδεσμευμένο επίπεδο συνειδητότητας. Μία προοπτική παρατηρητή- μάρτυρα στα γεγονότα. Κάτι που θα μας επιτρέψει να ξεκινήσουμε να εξασκούμε διάκριση στη σχέση μας και με τις εσωτερικές και με τις εξωτερικές διεργασίες. Αυτό διευκολύνει την εργασία της εκμάθησης του πως να έχουμε εσωτερικά όρια έτσι ώστε να μπορούμε να ξεκινήσουμε να έχουμε την σοφία και την καθαρότητα που χρειάζεται για να ενσωματώσουμε ενα σύστημα πεποιθήσεων που να βασίζεται στην αγάπη και μια διανοητική γνώση του τι σημαίνει υγιής συμπεριφορά μέσα στη συναισθηματική σχέση μας με τη ζωή. Τότε θα ξεκινήσουμε να μαστε ικανοί να πετυχαίνουμε κάποια συναισθηματική ισορροπία και να αρχίσουμε να κατέχουμε τη δύναμη να είμαστε ένας θετικός παράγοντας, συνειδητός συνδημιουργός των εμπειριών της ζωής μας. Μία δύναμη ωριμότητας και συμπάθειας απέναντι στη ζωή μας, αντί ένας ασυνείδητος συνδημιουργός που προκύπτει από τις αρνητικές αυτόπεριπαικτικές αυτό-ητώμενες αντιδράσεις που προκαλούνται από τα συναισθηματικά μας τραύματα και τα πρότυπα συνεξαρτητικής συμπεριφοράς που υιοθέτησαμε στην παιδική μας ηλικία.

Η φωνή του γονιού μέσα μας που μας κρίνει, εδράζεται στο ασυνείδητο γνωστικό υπόδειγμα που καθορίζει και ορίζει τις εμπειρείες της ζωής μας. Είναι εκείνος ο σχολιαστής που μας παρέχει σχόλια για το πόσο καλά παίζουμε το ίδιο το παιγνίδι της ζωή μας και κρίνει τις επιδόσεις μας βασιζόμενος όμως πάνω σε ψευδείς πεποιθήσεις για την φύση και το σκοπό της ζωής, βασιζόμενος πάνω σε μια προοπτική μαύρου άσπρου που μας καταδικάζει να είμαστε τα θύματα του να μαστε ατελής ανθρώπινες υπάρξεις. Καθορίζει το πως αντιδρούμε στη ζωή και μετά μας κρίνει γι αυτές τις αντιδράσεις.

Είναι πολύ σημαντικό να αρχίσουμε να μαθαίνουμε πως να αποδυναμώνουμε αυτή τη φωνή του γονιού μέσα μας που μας κρίνει έτσι ώστε να μπορούμε να αρχίσουμε να αναπτύσουμε μία οπτική παρατηρητή με ένα επίπεδο συνειδητότητας που να βασίζεται στη συμπάθεια. Έτσι ώστε να μπορούμε να αρχίσουμε να μαθαίνουμε πως θα είμαστε οι καλύτεροι φίλοι του εαυτού μας αντί για τους χειρότερους εχθρούς του.

Η αποδέσμευση μας επιτρέπει να αρχίσουμε να παίρνουμε μια μορφή ελέγχου, που να βασίζεται στην αγάπη των Εσωτερικών μας διεργασιών. Μας επιτρέπει να αρχίσουμε να παίρνουμε τον έλεγχο για, και την ευθύνη των σκέψεων και των αισθημάτων μας στο βαθμό που αυτό είναι δυνατό. Μας επιτρέπει να δημιουργήσουμε ένα χώρο στη ζωή μας απ όπου θα ξεκινήσουμε να μαθαίνουμε πως να αγαπάμε τους εαυτούς μας αντί να αισθανόμαστε τα θύματα του εαυτού μας και τη ζωής

Θεραπεία από την Ενοχή την Ντροπή και τον Φόβο.

Η Θεραπεία Απο Την Ενοχή

Η συνεξάρτηση είναι ψυχικός αμυντικός μηχανισμός που χτίστηκε πάνω στην αντίδρασή μας όταν αισθανθήκαμε πως είμαστε ανάξιοι και ανίκανοι να αγαπηθούμε γιατί οι ίδιοι οι γονείς μας υπήρξαν ψυχικά τραυματισμένοι και δεν γνώριζαν πως να αγαπήσουν τους εαυτούς τους.

Μεγαλώσαμε σε ένα περιβάλλον που υπήρξε συναισθηματικά ανέντιμο εχθρικό απέναντι σε κάθε μορφής πνευματικότητα και που βασιζόταν στην ντροπή.

Η σχέση μας με τους εαυτούς μας και με όλα τα διαφορετικά κομμάτια του εαυτού μας, συναισθήματα, φύλλο, πνευματικότητα, ψυχή υπήρξε διαστρεβλωμένη. Προκειμένου να επιβιώσουμε σε αυτό το συγκεκριμένο δυσλειτουργικό περιβάλλον φτάσαμε σε μια ηλικία που υποτίθεται πως είμαστε ενηλικες και αρχίσαμε να δρούμε σαν να γνωρίζαμε τι κάνουμε.

Κυκλοφορούσαμε προσποιούμενοι πως έχουμε ενηλικιωθεί ενώ ταυτόχρονα αντιδρούσαμε στον προγραμματισμό με τον οποίο είχαμε μεγαλώσει.

Προσπαθούσαμε να κάνουμε τα πάντα σωστά η αντιδρούσαμε και κάναμε οτιδήποτε αντίθετο από αυτό που είχαμε διδαχτεί πως ήταν σωστό. Και με τους δύο τρόπους δεν ζούσαμε τη ζωή μας μέσα από επιλογή. Ζούσαμε απλά αντιδρώντας

Για να μπορέσουμε να αγαπήσουμε τους εαυτούς μας πρέπει να αλλάξουμε τη σχέση μας με τον εαυτό μας και με όλα τα πληγωμένα κομμάτια του εαυτού μας.

Ο τρόπος που βρήκα πως δουλεύει καλύτερα είναι να ξεκινήσουμε να αγαπάμε τους εαυτούς μας μέσα από μία διαδικασία οριοθέτησης εσωτερικών ορίων.

Το να μάθει κανείς να έχει εσωτερικά ψυχικά όρια είναι μία δυναμική διεργασία που εμπλέκει τρείς διαφορετικές αλλά τελικά αλληλοσυνδεόμενες σφαίρες έργασίας.

Ο σκοπός της εργασίας μας αυτής θα είναι να αλλάξουμε τον προγραμματισμό του εγώ, να αλλάξουμε τις σχέσεις μας με τους εαυτούς μας αλλάζοντας το συναισθηματικό συμπεριφορικό αμυντικό μηχανισμό σε κάτι που δουλεύει και μας κάνει ανοιχτούς να δεχτούμε την αγάπη αντί να σαμποτάρουμε τους εαυτούς μας εξαιτίας της βαθιά εδραιωμένης πεποίθησης πως δεν αξίζουμε να αγαπηθούμε.

Η νόσος της συνεξάρτησης και η θεραπεία της είναι πολύεπίπεδη, πολλών διαστάσεων φαινόμενο. Αυτό που προσπαθούμε να πετύχουμε είναι η ενσωμάτωση και ισορροπία σε διαφορετικά επίπεδα

Αναφορικά με την σχέση μας με τους εαυτούς μας αυτό εμπλέκει δύο βασικές διαστάσεις: την οριζόντια και την κάθετη. Σε αυτά τα συμφραζόμενα η οριζόντια αφορά το να είμαστε ανθρώπινοι και να σχετιζόμαστε με τους άλλους ανθρώπους και το περιβάλλον μας

Η κάθετη αναφέρεται στην πνευματικότητα, τη σχέση μας με μία μεγαλύτερη δύναμη, την πηγή όλων των πραγμάτων. Αν δεν μπορούμε να ασπαστούμε μία εννοια, σαν αυτή μιας ανώτερης δύναμης που μας αγαπά, τότε καθιστούμε σχεδόν αδύνατο να αγαπηθούμε από τους εαυτούς μας.

Έτσι μια πνευματική αφύπνιση είναι απολύτως ζωτική σε αυτή την εργασία κατά τη γνώμη μου. Αλλάζοντας τη σχέση μας με τους εαυτούς μας στο οριζόντιο επίπεδο είναι και απαραίτητο στοιχείο και δυνατό γιατί εργαζόμαστε στο να ενσωματώσουμε μια πνευματική αλήθεια στην εσωτερική διεργασία μας.

Αυτές οι τρείς σφαίρες είναι

1.    Αποδέσμευση

2.    Θεραπεία του εσωτερικού παιδιού μέσα μας

3.    Θλίψη

Επειδή η συνεξάρτηση είναι ένα αντιδραστικό φαινόμενο, είναι ζωτικής σημασίας να αρχίσουμε να είμαστε ικανοί να αποδεσμευόμαστε από την ίδια την εσωτερική μας διεργασία για να μπορούμε να έχουμε κάποιας μορφής επιλογή στο να αλλάξουμε τις αντιδράσεις μας. Χρειαζόμαστε να αρχίσουμε να παρατηρούμε τους εαυτούς μας από μία προοπτική παρατηρητή αντί από εκείνη την προοπτική που κρίνει και τιμωρεί.

Όλοι μας παρατηρούμε τους εαυτούς μας, έχουμε ένα μέρος που παρατηρεί τους εαυτούς μας σαν να βρισκόμαστε από έξω η κάπου κάπου μέσα παρατηρώντας την ίδια μας τη συμπεριφορά. Εξαιτίας της παιδικής μας ηλικίας μάθαμε να κρίνουμε τους εαυτούς μάς από τη θέση του παρατηρητή που κρίνει και καταδικάζει. Αυτό συνιστά την εσωτερική φωνή του γονιού μέσα μας.

Τα συναισθηματικά ανέντιμα περιβάλλοντα στο οποίο μεγαλώσαμε μας δίδαξαν πως δεν είναι σωστό να αισθανόμαστε τα αισθήματά μας ή οτι μόνο συγκεκριμένα αισθήματα είναι εντάξει. Εκεί έπρεπε να μάθουμε τρόπους να ελέγχουμε τα συναισθήματά μας για να επιβιώσουμε υιοθετήσαμε τα ίδια εργαλεία που χρησιμοποιήθηκαν πάνω μας: Ενοχή Ντροπή και Φόβος.

Είδαμε μέσα από το πρότυπο ρόλων των γονιών μας, πως εκείνοι αντιδρούσαν στη ζωή μέσα από την Ντροπή και τον Φόβο.

Εδώ γενιέται η τιμωρητική φωνή του Γονιού μεσα μας. Ο σκοπός της είναι να προσπαθήσει να κρατήσει τα αισθήματά μας και την συμπεριφορά μας κάτω από κάποιας μορφή έλεγχο έτσι ώστε να μπορέσουμε να καλύψουμε τις ανάγκες επιβίωσης μας.

Έτσι το πρώτο όριο που οφείλουμε να αρχίσουμε να θέτουμε εσωτερικά είναι με εκείνα τα τραυματισμένα δυσλειτουργικά προγραμματισμένα κομάτια του ίδιου μας του νού.

Πρέπει να αρχίσουμε να λέμε όχι σε εκείνες τις εσωτερικές φωνές που είναι ντροπιάστηκες και μας κρίνουν. 

Η αρρώστια προέρχεται από μία άσπρο- μαύρο σωστό- λάθος οπτική. Μιλάει με απόλυτότητες: Πάντα τα θαλλασώνεις! Ποτέ δεν θα πετύχεις!

Όλα αυτά είναι ψέματα. Δεν τα θαλασσώσουμε πάντα. Μπορεί να μην είμαστε ποτέ απολύτως επιτυχημένοι σύμφωνα με τους γονείς μάς η των δυσλειτουργικών κοινωνιών ορισμό της επιτυχίας. Αλλά αυτό συμβαίνει γιατί η καρδιά μας και η ψυχή μάς δεν συμορφώνονται με αυτούς τους ορισμούς. Ετσι μια τέτοια μορφή επιτυχίας θα είταν προδοσία του εαυτού μας.

Οφείλουμε συνειδητά να αλλάξουμε τους ορισμούς μάς έτσι ώστε να μπορούμε να σταματήσουμε να κρίνουμε τους εαυτούς μας με βάση το διαστρεβλωμένο αξιακό σύστημα κάποιου άλλου. Μάθαμε να σχετιζόμαστε με τους εαυτούς μας και με όλα τα κομμάτια του εαυτού μας, συναισθήματα, σεξουαλικότητα και λοιπά και με τη ζωή από μία κριτική θέση που πιστεύει πως κάτι είναι λάθος με μας. Και με τον φόβο πως θα τιμωρηθούμε αν δεν κάνουμε αυτό που η ζωή όρισε ως σωστό...

Ότι κάνουμε και ότι δεν κάνουμε η αρρώστια της συνεξάρτησης μπορεί πάντα να βρει κάτι να μας χτυπήσει. Εχω 10 πράγματα να κάνω στη λίστα σήμερα. Αν κάνω τα εννέα, εκείνο το μέρος του εαυτού μου που με τιμωρεί δεν θα μου δώσει συγχαρητήρια για ότι έχω κάνει αντί γι αυτό θα με τιμωρήσει για κείνο το ένα που δεν έκανα. Κάθε φορά που η ζωή μας γίνεται υπερβολικά καλή αρχίζουμε να μην αισθανόμαστε άνετα κι εκείνο το μέρος του εαυτού μας που αντιπροσωπεύει τη φωνή των γονέων μέσα μας αναδύεται με με μηνύματα φόβου και ντροπής. Η φωνή των γονέων μέσα μας δεν μας αφήνει να χαλαρώσουμε και να απολαύσουμε τη ζωή και να αγαπήσουμε τον εαυτό μας.

Οφείλουμε να κατέχουμε πως έχουμε τη δύναμη να επιλέγουμε στο που να επικεντρώνουμε τον νού μας. Μπορούμε συνειδητά να αρχίσουμε να βλέπουμε τους εαυτούς μας από μια προοπτική παρατηρητή. Καιρός να απολύσουμε τον δικαστή μεσα μας. Τον γονιό που κρίνει, και να επιλέξουμε να τον αντικαταστήσουμε με τον ιδανικό εαυτό μας που είναι ένας που αγαπά. Μόνο τότε μπορούμε να παρέμβουμε στην ίδια μας την διεργασία να προστατέψουμε τον εαυτό μας από τον εσωτερικό μας βιαστή. Την φωνή του γονιού, τη φωνή της νόσου μέσα μας.

Είναι Σχεδόν αδύνατο να πηγαίνουμε από το γονιό που κρίνει στο γονιό που αγαπά σε ένα βήμα έτσι το πρώτο βήμα είναι να προσπαθήσουμε να παρατηρήσουμε τους εαυτούς μας από μια ουδέτερη θεσή.

Το πέρασμα σε μια κατάσταση επίγνωσης τελικά αυτό είναι να κατέχουμε την δυναμη μας να είμαστε συνδημιουργοί της ζωής μας αλλάζοντας τη σχέση μας με τον εαυτό μας. Μπορούμε να αλλάξουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε μπορούμε να αλλάξουμε τον τρόπο που αποκρινόμαστε στα ίδια μας τα συναισθήματα. Είναι ανάγκη να αποδεσμευτούμε από το πληγωμένο μας εαυτό για να επιτρέψουμε τον αληθινό μας εαυτό να μας οδηγήσει. είμαστε αξιοι να αγαπηθούμε χωρίς όρους. Ο αληθινός εαυτός μας δεν μιλά απο τη θέση του κριτή και αυτού που θέλει να ντροπιάζει.

Το πιο σημαντικό είναι να επαναπρογραμματίσουμε τις άμυνες του εγώ ώστε να γνωρίζουμε πως είναι ενταξει να αισθανόμαστε τα συναισθήματα μας. Τα αισθήματά μας και η απελευθέρωση των συναισθημάτων μας δεν είναι απλώς αποδεκτό γεγονός. Αυτό είναι το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε για να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να καλύψει τις ανάγκες του. Οφείλουμε να αλλάξουμε τη σχέση μας με τον εαυτό μας και με τα συναισθήματά μας για να σταματήσουμε τον πόλεμο μεσα μας. Το πρώτο βήμα για να το κάνουμε αυτό είναι να αποδέσμευτούμε από τον εαυτό μας αρκετά ώστε να αρχίσουμε να τον προστατεύουμε από το δικαστή που ζει μεσα μας.

http://www.joy2meu.com/

H Mεγαλύτερη Αναζήτηση της Ζωής μας.

Η Μεγαλύτερη Αναζήτηση στην Ζωή!

Δεν θυμάμαι πως αυτή η συγκεκριμένη έμπνευση που γράφω τώρα εδώ μου ρθε στο μυαλό ή αν την άκουσα, αν την διάβασα η απλά μου ρθε στο μυαλό. Που σημαίνει για μένα πως ήταν μήνυμα από κάπου αλλού. Με όποιον και από τους τρείς τρόπους να συνέβη ήταν μήνυμα από κάπου αλλού. Σε κάθε περίπτωση αυτή η συγκεκριμένη έμπνευση χτύπησε πάνω μου με μεγάλη δύναμη, όπως οι περισσότερες εμπνέυσεις, ήταν καταπληκτικά απλή και προφανείς. Μου γύρισε τον κόσμο ανάποδα και άλλαξε την αντίληψή μου για τον κόσμο. Η σύλληψη ήταν: Α ν  κ ά π ο ι ο ς  Σ Ε  α γ α π ά   π ρ έ π ε ι  ν α   τ ο   α ι σ θ ά ν ε σ α ι   π ω ς Σ Ε   α γ α π ά.   Τη σύλληψη! προφανής, λογική στοιχειώδης Σαν την αναπνοή . Ποτέ δεν είχα βιώσει να με αγαπούνε με συνέπεια στις στενότερες σχέσεις μου. Επειδή οι γονείς μου δεν ήξεραν πως να αγαπούν τους εαυτούς τους, η συμπεριφορά τους απέναντι σε μένα προκάλεσε να βιώνω την αγάπη ως κριτική, ντροπιαστική, χειριστική ελεγκτική και εκβιαστική Επειδή αυτή ήταν η εμπειρία της αγάπης ως παιδί, αυτός ήταν και ο μοναδικός τύπος σχέσης με τον οποίο ήμουνα εξοικειωμένος ως ενήλικας. Ήταν επίσης -και κυρίως-η σχέση που είχα με τον εαυτό μου. Προκειμένου να αλλάξω τη σχέση μου με τον εαυτό μου έτσι που να μπορώ να αρχίσω να αλλάζω τον τύπο των σχέσεων που είχα με τους άλλους ανθρώπους έπρεπε να ξεκινήσω να εστιάσω στο να προσπαθώ να μάθω την πραγματική φύση της αγάπης. Αυτή είναι πιστεύω η μεγαλύτερη αναζήτηση στην οποία είμαστε όλοι ταγμένοι. Ο καθένας που βρίσκεται σε μία διαδικασία θεραπείας, σε ένα μονοπάτι επανάκαμψης στη ζωή, προσπαθεί τελικά να βρει το δρόμο προς το σπίτι του. Το δρόμο προς την αγάπη. Πιστεύω η αγάπη είναι η μεγαλύτερη δύναμη. Η αγάπη είναι το υλικό από του οποίο είμαστε όλοι φτιαγμένοι. Η αγάπη είναι η Απάντηση σε οποιαδήποτε ερώτηση. Και για να αρχίσω να βρώ ξανά το δρόμο προς το σπίτι μου, έπρεπε πρώτα να ξεκινήσω να μάθω τ ι  δ ε ν  ε ί ν α ι  η  α γ ά π η. Να μερικά πράγματα που έχω μάθει και πιστεύω πως δεν είναι κομμάτια της πραγματικής φύσης της αγάπης: Η αγάπη δεν είναι κριτική η ντροπιαστική, περιπαιχτική, εκβιαστική, ελεγκτική, χειριστική, μειωτική, ταπεινωτική, εξευτελιστική, δεν χωρίζει τους ανθρώπους, δεν κάνει εκπτώσεις. Δεν είναι αρνητική, τραυματική και δεν πονάει τον περισσότερο καιρό. Η αγάπη επίσης δεν είναι εθισμός, δεν είναι του να πάρεις έναν όμηρο η να γίνεις ομηρος κάποιου άλλου. Ο Τύπος της ρομαντικής αγάπης που έμαθα μεγαλώνοντας είναι μια μορφή τοξικής αγάπης. Το: δεν μπορώ να είμαι ευτυχισμένος χωρίς εσένα, δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα είσαι τα πάντα για μένα δεν είσαι ολόκληρος μέχρι να βρεις τον πρίγκηπα η την πριγκίπισσα μηνύματα, που μάθαμε στις σχέσεις μας στη ρομαντική αγάπη στην παιδική ηλικία δεν είναι περιγραφή της αγάπης, είναι περιγραφή ενός ναρκωτικού, ενός ψεύτικου Θεού. Επιπλέον η αγάπη δεν είναι θυσία, η αγάπη δεν σημαίνει πως πρέπει να θυσιάσεις τον εαυτό σου στο βωμό του μαρτυρίου, γιατί κάποιος, δεν μπορεί συνειδητά να επιλέξει να θυσιάσει τον εαυτό του, αν δεν είχε ποτέ στ αλήθεια έναν αληθινό εαυτό που να τον αισθάνθηκε ως άξιο και ικανό να αγαπηθεί . Αν δε γνωρίζουμε πως να αγαπήσουμε τον εαυτό μας πως να δείξουμε σεβασμό και τιμή στον ίδιο μας τον εαυτό τότε δεν έχουμε εαυτό να θυσιάσουμε. Τότε θυσιαζόμαστε για να προσπαθήσουμε να αποδείξουμε στούς εαυτούς μας πως είμαστε άξιοι και ικανοί να αγαπηθούμε. Αυτό δεν είναι δόσιμο από την καρδιά, αυτό είναι συνεξάρτηση, χειριστικός τρόπος συμπεριφοράς και ανέντιμος. Αγάπη άνευ όρων δεν είναι η αυτοθυσία. Ανευ όρων αγάπη ξεκινάει με τον αγαπούμε αρκετά τον εαυτό μας ώστε να τον προστατέψουμε όπου τους ανθρώπους που αγαπάμε-, αν αυτό είναι απαραίτητο. Μέχρι να αρχίσουμε να αγαπάμε να τιμούμε και να σεβόμαστε τον εαυτό μας, δεν δίνουμε στ αλήθεια, προσπαθούμε να πάρουμε αξία για τον εαυτό μας από τους άλλους με το να συμορφωνόμαστε στη συμπεριφορά και τις απαιτήσεις τους. Έμαθα επίσης πως η αγάπη δεν έχει καμία σχέση με την επιτυχία τα κατορθώματα και την αναγνώριση. Εάν δεν αγαπώ τον εαυτό μου, δεν πιστεύω στον πυρήνα της ύπαρξής μου πως είμαι ικανός και άξιος να αγαπηθεί, τότε οποιαδήποτε επιτυχία, κατόρθωμα και να γνωρίσω και να πάρω θα εξυπηρετεί μόνο να με κάνει να ξεχνιέμαι παροδικά απο το κενό που αισθάνομαι μέσα μου, από το αίσθημα πως είμαι ελαττωματικός που έχω ένδοβάλει σαν μικρό παιδί επειδή η αγάπη που πήρα δεν έμοιαζε με αγάπη. Συνειδητοποίησα πως αυτό ήταν που έκανα το μεγαλύτερο διάστημα της ζωής μου. Προσπαθούσα να πάρω αυταξία με το να είμαι καλό παιδί η από πριγκίπισσες, η με το να αποκτώ επιτυχία Καθώς άρχιζα να αφυπνίζω τον εαυτό μου στο τι δεν είναι αγάπη, μπορούσα στη συνέχεια να ξεκινήσω να ανακαλύψω την πραγματική φύση της αγάπης. Αρχισα συνειδητά να αποκτώ επίγνωση πως αυτό ήταν που πάντα έψαχνα. Πως η μεγαλύτερη αναζήτηση της ζωής μου ήταν να γυρίσω σπίτι, στην αγάπη. Η μεγαλύτερη αναζήτηση στη ζωή είναι να μάθουμε ποια είναι η πραγματική αγάπη...

 http://www.joy2meu.com/

Ραγισμένες Καρδιές στις Ερωτικές σχέσεις

 

Ραγισμένες Καρδιές στις Ερωτικές σχέσεις

Κανείς δεν έχει τη δύναμη να κάνει κάποιον άλλον να αγαπήσει τον εαυτό του. Έχουμε μόνο τη δύναμη να αλλάξουμε τη σχέση μας με τον εαυτό μας

Αυτό που είναι τόσο σημαντικό σε σχέση με το θέμα των ερωτικών σχέσεων είναι να συνειδητοποιήσουμε πως προδικάζουμε από πριν τον εαυτό μας να αποτύχει σε μια ερωτική σχέση. Να φτάσουμε πραγματικά σε ένα τέτοιο επίπεδο που να μπορούμε να συγχωρούμε τον εαυτό μας. Από τη στιγμή που θα τα καταφέρουμε να αφήσουμε πίσω μας το συναίσθημα πως είμαστε υπεύθυνοι για κάτι για το οποίο ήμασταν αδύναμοι να αφήσουμε πίσω μας την ψεύτικη ενοχή και την τοξική ντροπή για τα λάθη και τις αποτυχίες μας σε μια σχέση – Τότε μόνο μπορούμε να αρχίσουμε να μαθαίνουμε πως να παίρνουμε υγιείς ρίσκα. Το να αγαπάς και να χάνεις είναι πολύ καλύτερο από το να μην έχεις αγαπήσει ποτέ.

 Το ζήτημα του πως προδικάζουμε από πριν τον εαυτό μας να αποτύχει στο να καλύψουμε τις ανάγκες μάς σε μια ερωτική σχέση είναι πολυσύνθετο, πολυεπίπεδο, πολύπλευρο πολυδιάστατο. Ετσι αντί να γράψω ένα εξατομικευμένο πλήρες άρθρο εδώ θα είναι ένα Κολλάζ διαφορετικών πλευρών του ζητήματος.

 Ζήτημα Ενα. Αιτίες και συμπτώματα

 Είναι η καρδιά φοβισμένη να μάθει να χορεύει ξανά Η καρδιές μας ραγίζουν γιατί διδαχτήκαμε να χορεύουμε το χορό της αγάπης με ένα δυσλειτουργικό τρόπο με λάθος μουσική Η πραγματική φύση του χορού της ζωής είναι πνευματική. Να συνταυτιστούμε με τη μουσική της αλήθειας και να μπορέσουμε να ανοίξουμε την καρδιά μας στην αφθονία της αγάπης και της χαράς που αξίζουμε Προδικάζουμε την αποτυχία στο να καλύψουμε τις ανάγκες μας σε μία ερωτική σχέση με τον ίδιο τρόπο που προδικάζουμε την αποτυχία στη ζωή. Με το να διδασκόμαστε ψευδείς πεποιθήσεις για το ποιοί είμαστε και γιατί βρισκόμαστε εδώ σε ένα ανθρώπινο σώμα. Ψευδείς πεποιθήσεις για το νόημα και το σκοπό αυτού του χορού της ζωής. Οι γνωστικές μας προδιαθέσεις και πεποιθήσεις προδικάζουν την προοπτική και τις προσδοκίες και αυτές με τη σειρά τους ορίζουν τις σχέσεις μας. Με τα πάντα, με τον εαυτό μας ως ανθρώπινο ον, με τη ζωή με τα συναισθήματά μας με τα σώματά μας, το φύλο μας τη σεξουαλικότητα, με την έννοια μας για το Θεό.

Με την έννοια της ρομαντικής αγάπης και το τι συνιστά επιτυχία η αποτυχία σε μια ερωτική σχέση. Ρίχνοντας μια ματιά στη βασική μας σχέση με τις ερωτικές σχέσεις είναι σημαντικό να λάβουμε υπόψη μας σε ποιο σημείο του φάσματος αιτιών και αποτελεσμάτων βρίσκεται. Όλα τα είδη των σχέσεων που περιγράφτηκαν στην τρίτη φράση της παραπάνω παραγράφου ανάγονται στο τμήμα των αιτιών σε σχέση με τις ερωτικές σχέσεις. Με άλλα λόγια όχι μόνο η βασική μας σχέση με τον εαυτό, με τη ζωή, με την έννοια που έχουμε για τον Θεό έχει μια προφανής επίδραση στις ερωτικές μας σχέσεις, αλλά και η σχέση που διατηρούμε με τα συναισθήματα μας, τα σώματά μας το φύλο μας και τη σεξουαλικότητα, είναι επίσης αιτίες που έχουν επιδράσεις, συνέπειες στις ερωτικές μας σχέσεις. Οποιοδήποτε πρόβλημα τραύμα, δυσλειτουργία έχουμε σε σχέση με το φύλο μας, τη σεξουαλικότητα η τα συναισθήματα μας πρόκειται να έχει εξίσου επίδραση σε μια ερωτική σχέση. Τώρα για να γίνω ακόμη πιο σαφής. Σχεδόν οποιοδήποτε πρόβλημα συναντούμε σε μια ερωτική σχέση είναι ένα σύμπτωμα, μια επίδραση κάποιου βαθύτερου προβλήματος σε συνάφεια με τη σχέση μας με τον ίδιο μας τον εαυτό! Ζούμε όμως ένα πολιτισμό που μας διδάσκει πως η σωστή πετυχημένη ερωτική σχέση μπορεί να κάνει όλα τα υπόλοιπα προβλήματα να εξαφανιστούν! Δεν είναι λοιπόν καθόλου άξιον απορίας που έχουμε πρόβλημα με τις ερωτικές μας σχέσεις.  Ξεκινάει στην πρώιμη παιδική ηλικία με τα παραμύθια όπου ο πρίγκιπας και η πριγκίπισσα ζουν ευτυχισμένοι για πάντα, συνεχίζεται στις ταινίες και τα βιβλία όπου το αγόρι συναντά το κορίτσι το αγόρι χάνει το κορίτσι το αγόρι κερδίζει πίσω το κορίτσι, η μουσική υπόκρουση, και το ευτυχισμένο ζευγάρι χάνεται στο ηλιοβασίλεμα. Τα τραγούδια που λένε δεν μπορώ να ζω χωρίς εσένα είσαι τα πάντα για μένα περιγράφουν τον τύπο της αγάπης που μάθαμε μεγαλώνοντας αυτή η μορφή αγάπης είναι ένας εθισμός με το άλλο πρόσωπο ως φάρμακο εκλογής. Αν μια επιτυχημένη ερωτική σχέση μπορεί να θεραπεύσει όλα τα ζητήματά μας με την αυτοπεποίθηση την αυτόεικόνα μας, το φύλο, το σώμα και τα συναισθηματικά ζητήματα τοτε αυτό το άλλο πρόσωπο είναι προδικασμένο να γίνει ο Θεός μας. Αυτό είναι ένα σχήμα που προκαλεί δυσλειτουργικές ερωτικές σχέσεις. Χρησιμοποιώ εδώ τον όρο δυσλειτουργικό για να πω, δεν λειτουργεί να βοηθήσει να καλύψουμε τις ανάγκες μας, συναισθηματικές φυσικές και πνευματικές ανάγκες. Κάθε φορά που ορίζουμε ένα άλλο ανθρώπινο πλάσμα ως Θεό μας, πρόκειται να βιώσουμε την αποτυχία σε οτιδήποτε προσπαθούμε να επιτύχουμε. Θα καταλήξουμε να αισθανόμαστε θυματοποιημένοι από το άλλο άτομο ή τον εαυτό μας. Και ακόμη και όταν αισθανόμαστε θυματοποιημένοι από το άλλο ατόμο κατηγορούμε τον εαυτό μας για τις επιλογές που κάναμε. Προδικάζουμε τον εαυτό μας να αποτύχει σε μιαν ερωτική σχέση εξαιτίας του αξιακού συστήματος που έχουμε διδαχτεί στην παιδική μας ηλικία και των μηνυμάτων που παίρνουμε από την κοινωνία καθώς μεγαλώνουμε. Η συνεξαρτηση είναι εξαρτηση από κάτι έξω από μας. Όπως ειπώθηκε και προηγουμένως η συνεξαρτηση μπορεί να αποδοθεί με περισσότερη ακρίβεια ως εξαρτηση από κάτι έξω από μας. Εξωτερικές επιδράσεις άνθρωποι μέρη και πράγματα χρήματα ιδιοκτησία και prestige ή εξωτερικές εκδηλώσεις, εμφάνιση, ταλέντο, διάνοια, δεν μπορούν να εκπληρώσουν το κενό μέσα μας. Μπορούν να μας αποσπάσουν την προσοχή και να μας κάνουν να αισθανθούμε καλύτερα παροδικά δεν μπορούν όμως να επιλύσουν το βασικό ζήτημα δεν μπορούν να μας ικανοποιήσουν πνευματικά, μπορούν να μας ενδυναμώσουν το έγω μας αλλά δεν μπορούν να μας δώσουν αυταξία. Ο αληθινός εαυτός δεν πηγάζει από παροδικές συνθήκες. Η αληθινή αυταξία έρχεται όταν προσεγγίζουμε την αιώνια αλήθεια μέσα μας όταν ξαναθυμόμαστε την κατάσταση της Χάρης που είναι η αληθινή συνθήκη μας. Όσο πιστεύουμε πως κάποιος έχει τη δύναμη να μας κάνει ευτυχισμένους τότε προδικάζουμε τον εαυτό μας να γίνουμε θύματα. Στο τέλος αισθανόμαστε χαμένοι, γιατί αισθανόμαστε απόσυνδεδεμένοι από την αληθινή μας Πηγή. Εχουμε ένα κενό στην ψυχή μας και προσπαθούμε, συνεχίζουμε να προσπαθούμε να το γεμίσουμε με εξωτερικά πράγματα γιατί αυτό είναι που έχουμε διδαχτεί πως μας καθορίζει. Μεγαλώσαμε σε μια συναισθηματικά ανέντιμη κοινωνία που μας δίδαξε πως αν είμαστε αρκετά καλοί, κάνουμε αρκετά, κάνουμε πράγματα με το σωστό τρόπο, θα ανταμειφθούμε. Και έτσι όταν συνάντησουμε την αδελφή μας ψυχή και παντρευτούμε θα ζήσουμε ευτυχισμένοι για πάντα.  Εχουμε υπάρξει όλοι μας χαμένοι, προσπαθώντας να γεμίσουμε το κενό στην ψυχή μας με οτιδήποτε μπορούσαμε να βρούμε πως θα μπορούσε να λειτουργήσει στη στιγμή να μας βοηθήσει από το να μην αισθανθούμε τον συναισθηματικό πόνο. Αλκοόλ, εργασία, οικογένεια, sex θρησκεία η οτιδήποτε άλλο. Για πολλούς απο μας αυτό σημαίνει ερωτικές σχέσεις. Αν μπορούσαμε να βρουμε τη σωστή ερωτική σχέση η να αλλάξουμε τους εαυτούς μας η το άλλο άτομο αρκετά τότε τα πάντα θα ήταν ωραία.

Όσο πιστεύεις ότι το άλλο ατομο είναι η πηγή της δικιάς σου ευτυχίας θα αισθάνεσαι εξαναγκασμένος να προσπαθείς να ελέγξεις το άλλο άτομο για να παραμένεις ευτυχισμένος.

Δεν μπορείς να το ελέγχεις και να είσαι ευτυχισμένος. Η συνεξαρτηση συνίσταται στο να δίνουμε δύναμη σε εξωτερικές πηγές, δυνάμεις- ανθρώπων

συμπεριλαμβανομένων- πάνω στην αυτοπεποίθησή μας και στο πως αισθανόμαστε με τον εαυτό μας.

Αυτό είναι δυσλειτουργικό, δεν δουλεύει. Αυτό που παλεύουμε να πετύχουμε είναι να μάθουμε να αλληλοεξαρτώμαστε, να κάνουμε συμμαχίες, ζευγάρια. Όχι να κάνουμε κάτι η κάποιον έξω από μας, την καριέρα μας, τα χρήματά μας και λοιπά η εξωτερική στην ύπαρξή μας πηγή να καθορίζει την αυταξία μας. Η συνεξάρτηση είναι επίσης μια νόσος ανεστραμμένης έστίασης. Σημαίνει να εστιάζουμε έξω από τον εαυτό μας προκειμένου να ορίσουμε τον εαυτό μας και την αυταξία μας. Αυτό μας καθιστά θύματα. Εχουμε αξία γιατί είμαστε μοναδικά όντα και όχι εξαιτίας του πόσα χρήματα η επιτυχία έχουμε ή πως φαινόμαστε και πόσο έξυπνοι είμαστε ή ποιοι είμαστε σε σχέση με κάποιον άλλον.

 Οταν η αυταξία ορίζεται κοιτώντας προς τα έξω, σημαίνει πως πρέπει να κοιτάξουμε κάτω η κάποιον άλλο για να αισθανόμαστε καλά για τον εαυτό μας.

Ένα τέτοιο σημείο αναφοράς είναι και η αιτία του ρατσισμού και των κοινωνικών τάξεων. Στόχος είναι να εστιαστούμε στο ποιοί αλήθεια είμαστε. Να ρθουμε σε επαφή με το φως και την αγάπη μέσα μας και μετά να την εκπέμψουμε προς τα έξω. Γιατί δεν έχει στ αλήθεια σημασία πόση εκτίμηση παίρνουμε απ έξω αν δεν αγαπάμε τον εαυτό μας . Αν δεν αρχίσω να εργάζομαι στο να μάθω πως έχω αξία ως μοναδικό ον, πως υπάρχει κάτι μεγαλύτερο από μένα που με αγαπά- δεν θα χει ποτέ πραγματικά σημασία πόσοι πολύ άνθρωποι μου έχουν πει πόσο θαυμάσιος είμαι. Κανείς δεν έχει τη δύναμη να κάνει κάποιον άλλον να αγαπήσει τον εαυτό του. Έχουμε μόνο τη δύναμη να αλλάξουμε τη σχέση μας με τον εαυτό μας

http://www.joy2meu.com/Empowerment.html