Eμμονές

Eμμονές

Εμμονές

Νομίζω πως η εμμονή είναι κάτι που μάθαμε να κάνουμε στο μυαλό μας προκειμένου να μην αισθανόμαστε τα συναισθήματά μας. Το να" βρισκόμαστε στο κεφάλι μας"(bEING IN OUR HEAD) είναι ένας από τους πρωταρχικούς μηχανισμούς άμυνας που θεμελιώνεται πιο πρώιμα σε κάθε παιδί.Έτσι σε μένα είναι ένα σημάδι πως κάποια συναισθήματα αναδύονται που ο μηχανισμός άμυνας μας προσπαθεί να αποφύγει. Δεν είναι κακό η λάθος αλλά μπορεί να είναι δυσλειτουργικό επειδή συνήθως ντρεπόμαστε για τον εαυτό μας που το κάνουμε. Πιστεύω πως οι εμμονές ωθούνται από την ντροπή και στο βαθμό που ντρεπόμαστε για τον εαυτό μας που το κάνουμε, συνεχίζουμε να το κάνουμε. Κάποτε άκουσα κάποιον σε μια θεραπευτική συνεδρία να λέει πως συνειδητοποίησε πως δεν μπορούσε να σταματήσει να έχει εμμονές με το να έχει εμμονές για τις εμμονές του!! Αυτός είναι ο τρόπος που λειτουργεί η νόσος, παίζει πίνγκ πονγκ με τον εαυτό μας και μας προκαλεί να κρίνουμε τον εαυτό μας που κρίνουμε τον εαυτό μας!

Το καλύτερο πράγμα που βρήκα για τις εμμονές είναι να δίνουμε άδεια στον εαυτό μας να τις βιώνει. Παράδειγμα λέμε στον εαυτό μας πως μπορεί να βιώσει πλήρως τις εμμονές του για την επόμενη ώρα η ο τιδήποτε και μετά ας πάει για ένα περίπατο η κάτι παρόμοιο. Χωρίς την ντροπή που τις τροφοδοτεί οι εμμονές αρχίζουν να χάνουν την περισσότερη από τη δύναμή τους.

Μια άλλη πλευρά των εμμονών μερικές φορές είναι πως έχουμε εμμονές για το αποτέλεσμα ενός γεγονότος στο μέλλον. Σε αυτή την περίπτωση βοηθάει να θυμίζουμε στον εαυτό μας πως σήμερα, το σήμερα είναι η δουλειά μας και το μέλλον ανήκει σε κάτι μεγαλύτερο από μας με άλλα λόγια Παραιτούμαστε από το να θέλουμε να κατέχουμε την έκβαση όλων των πραγμάτων που μας αφορούν. Μπορεί και να προσευχηθούμε λιγάκι αν χρειαστεί και μετά να επιστρέψουμε στο παρόν. Να πάρουμε μια βαθιά αναπνοή να αισθανθούμε τον εαυτό μας στο σώμα μας να κοιτάξουμε γύρω μας να δούμε τι μας περιβάλλει να ρωτήσουμε τον εαυτό μας ποιο είναι το επόμενο πράγμα για μένα που πρέπει να κάνω μπορεί να είναι να πάμε να περίπατο η να πλύνουμε τα πιάτα η να γράψουμε το ημερολόγιο μας, οτιδήποτε. Για μένα όταν έχω εμμονές με το μέλλον είναι συνήθως με δραματικούς όρους αφορά στ αλήθεια κάποιο μεγάλο ζήτημα. Οφείλω έτσι να αφαιρέσω το δράμα και να κάνω οτιδήποτε καθημερινό μικρό πράγμα βρίσκεται μπροστά μου.

Και ένας από τους λόγους που απόκτώ  εμμονές με το μέλλον είναι ο φόβος μου για το άγνωστο-Που είναι φυσιολογικό και ανθρώπινο -Και είναι το εσωτερικό παιδί μέσα μου που είναι αυτό που φοβάται περισσότερο. Οφείλω να καθησυχάσω το εσωτερικό παιδί μέσα μου με το να του αφηγούμαι παραδείγματα ανάλογα όπου η έκβαση των πραγμάτων ήταν θετική.

Το να επαναφέρω τον εαυτό μου στο παρόν είναι το πρωταρχικό πράγμα για μένα να  κάνω, να πάρω μερικές βαθιές αναπνοές να ελέγξω τι ακριβώς αισθάνομαι, να κοιτάξω γύρω μου για ένα σημάδι του ποιό είναι το επόμενο πράγμα που πρέπει να κάνω, να θυμίσω στον εαυτό μου πως αν δεν γνωρίζω σήμερα τότε υποτίθεται πως δεν πρέπει να γνωρίζω και μετά, όταν θα ρθει η στιγμή να γνωρίσω, θα μάθω.        

Robert Burney

         http://www.silcom.com/~joy2meu/joy_47.htm 

Provided by website-hit-counters.com site.

Παθητική Επιθετικότητα

Παθητική Επιθετικότητα

Παθητική Επιθετικότητα

Παθητική επιθετική συμπεριφορά είναι η έκφραση του θυμού με έμμεσο τρόπο. Αυτό συμβαίνει επειδή έχουμε πάρει το μήνυμα με τον ένα η τον άλλο τρόπο στην παιδική μας ηλικία πως δεν είναι σωστό να εκφράζουμε θυμό. Μιας και ο θυμός είναι ενέργεια που δεν μπορεί να καταπιεστεί τελείως βρίσκει τρόπους να εκφραστεί με έμμεσο τρόπο! Αυτό παίρνει τη μορφή με τον ένα η τον άλλο τρόπο φανερά η διακριτικά του να εκδραματίζουμε την κραυγή της Συνεξάρτησης: Θα σου δείξω για να με καταλάβεις !(“I’ll show you - I’ll get me.”).

Ως παιδί ήμουν πολύ θυμωμένος με τη μητέρα μου  που δεν με προστάτευε εμένα ή τον εαυτό της από τον πατέρα μου. Αλλά δεν ήταν σωστό να είμαι θυμωμένος με τη μητέρα μου. Ετσι υπήρξα   παθητικά θυμωμένος μαζί της  με διάφορους τρόπους.Ένας ήταν να μην δείχνω καθόλου συναισθήματα. Μέχρι την ηλικία των επτά η οκτώ φαινόμουν ήρεμος μέσα από μια παθητική επιθετική ανταπόκριση στις προσπάθειές της να με πλησιάσει δεν θα την άφηνα  να με αγγίζει δεν θα έδειχνα κανένα σημάδι ευτυχίας αν συνέβαινει κάτι καλό  ή πόνου αν συνέβαινε κάτι κακό. Θα έλεγα απλώς ένταξει οτιδήποτε κι όσο κι αν τα πράγματα δεν ήταν έτσι. Ένας άλλος τρόπος να δείχνω το θυμό μου σε αυτήν και τον πατέρα μου ήταν να μην παίρνω τους βαθμούς που ήμουν ικανός να πάρω στο σχολείο. Ξόδεψα έτσι το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου σαμποτάροντας τον εαυτό μου για να μπορέσω να δείξω το θυμό μου στούς άλλους.

Η παθητική επιθετική συμπεριφορά μπορεί να πάρει τη μορφή του σαρκασμού της αργοπορίας, της συστηματικής αργοπορίας (στα ραντευού, στις συναντήσεις, στη δουλειά) που γίνεται χρόνια. Τη συνήθειας του να χαλάς τη διάθεση των άλλων(party pooper), του να διαμαρτύρεσαι συνεχώς, του να είσαι αρνητικός, του να προσφέρεις τη γνώμη σου και την συμβουλή σου όταν αυτό δεν σου ζητείται, του να είσαι ο μάρτυρας, το θύμα, να ρίχνεις  μπηχτές (ότι και να κάνεις στα μαλλιά σου... Πήραμε λίγο βάρος δεν νομίζεις; ) κλπ. Αν δεν γνωρίζουμε πως να θέτουμε όρια είτε συμφωνούμε με οτιδήποτε προκειμένου να αποφύγουμε την σύγκρουση τότε συχνά θα συμφωνούμε να κάνουμε πράγματα που δεν θέλουμε στ αλήθεια.  Σαν αποτέλεσμα δεν θα είμαστε ευτυχισμένοι κάνοντας τα και αυτό θα το επιστρέφουμε πίσω στο άλλο άτομο με κάποιο τρόπο. Γιατί θα μαστε τελικά θυμωμένοι με αυτόν που μας έκανε να κάνουμε κάτι που δεν θέλουμε στ αλήθεια. Ενα κλασικό συνεξαρτητικό σενάριο είναι  όταν μας ρωτάνε που θέλουμε να πάμε για φαγητό και απαντάμε: δεν με νοιάζει στ αλήθεια, όπου θες εσύ! και μετά να θυμώνουμε γιατί μας πήγαν κάπου που δεν θέλαμε.  Νομίζουμε πως οι άλλοι είναι ικανοί να διαβάζουν τη σκέψη μας και να γνωρίζουν τι θέλουμε και τι δεν θέλουμε στ αλήθεια. Συνήθως στις σχέσεις ο ένας σύντροφος ρωτά τον άλλο να κάνουν κάτι και το άλλο άτομο που δεν μπορεί να πει: δεν θέλω να το κάνω, θα συμφωνήσει να το κάνει και μετά δεν θα το κάνει. Αυτό καταλήγει σε γκρίνια και κατσάδιασμα που με τη σειρά του προκαλεί περισσότερο θυμό και παθητική επιθετική συμπεριφορά.

Ο τρόπος εξόδου από την παθητική επιθετική συμπεριφορά είναι να αρχίσουμε να είμαστε ειλικρινείς πρώτα απ όλα με τον εαυτό μας να αποκτήσουμε όρια. Οσο περισσότερο ερχόμαστε σε επαφή με το εσωτερικό παιδί, τόσο περισσότερο μπορούμε να θέτουμε όρια με το θυμό που προέρχεται από εκείνο το κομμάτι μέσα μας του θυμωμένου παιδιού. Να μάθουμε να λέμε όχι όταν δεν θέλουμε να κάνουμε κάτι. Είναι πιο εύκολο να το πεις παρά να το κάνεις. Σε ένα επίπεδο, ότι κάνουμε αναπαράγει τη δυναμική της παιδικής μας ηλικίας του να γινόμαστε αντικείμενο κριτικής απο τους  γονείς μας. Είναι γιατί στον πυρήνα μας αισθανόμασταν ανίκανοι και ανάξιοι να αγαπηθούμε που όταν έχουμε οποιασδήποτε μορφής σχέση (στις ερωτικές, φιλικές, εργασίας) χρειαζόμαστε να γινόμαστε αντικείμενο κριτικής και να μας δίνουν το μήνυμα πως είμαστε λάθος. Επειδή δεν αγαπάμε τον εαυτό μας χρειαζόμαστε ανθρώπους να εκδηλώνουν έξω από μας την δυσαρέσκειά τους Και να μας περνάνε το μήνυμα πως είμαστε λάθος, πως είμαστε κακοί! Επειδή δεν αγαπάμε τον εαυτό μας χρειαζόμαστε ανθρώπους να  εκδηλώνουν έξω από μας, ότι έκαναν οι γονείς στην παιδική μας ηλικία: να μας κριτικάρουν. Τότε μπορούμε να θυμώνουμε μαζί τους, να αισθανόμαστε θύματα και να εκδηλώνουμε παθητική επιθετικότητα. Οι άλλοι είναι στην πραγματικότητα μια αντανάκλαση του πως μεταχειριζόμαστε τον εαυτό μας εσωτερικά. Όσο περισσότερο μαθαίνουμε να υπερασπιζόμαστε τον εαυτό μας εσωτερικά από τη φωνή του γονιού μέσα μας τόσο περισσότερο θα ανακαλύπτουμε πως δεν χρειαζόμαστε ανθρώπους που να μας κριτικάρουν στη ζωή μας 

http://www.silcom.com/~joy2meu/joy_47.htm

Provided by website-hit-counters.com site.