Eσύ είσαι η Αγάπη!: Παθητική Επιθετικότητα

Παθητική Επιθετικότητα

Παθητική επιθετική συμπεριφορά είναι η έκφραση του θυμού με έμμεσο τρόπο. Αυτό συμβαίνει επειδή έχουμε πάρει το μήνυμα με τον ένα η τον άλλο τρόπο στην παιδική μας ηλικία πως δεν είναι σωστό να εκφράζουμε θυμό. Μιας και ο θυμός είναι ενέργεια που δεν μπορεί να καταπιεστεί τελείως βρίσκει τρόπους να εκφραστεί με έμμεσο τρόπο! Αυτό παίρνει τη μορφή με τον ένα η τον άλλο τρόπο φανερά η διακριτικά του να εκδραματίζουμε την κραυγή της Συνεξάρτησης: Θα σου δείξω για να με καταλάβεις !(“I’ll show you - I’ll get me.”).

Ως παιδί ήμουν πολύ θυμωμένος με τη μητέρα μου που δεν με προστάτευε εμένα ή τον εαυτό της από τον πατέρα μου. Αλλά δεν ήταν σωστό να είμαι θυμωμένος με τη μητέρα μου. Ετσι υπήρξα παθητικά θυμωμένος μαζί της με διάφορους τρόπους.Ένας ήταν να μην δείχνω καθόλου συναισθήματα. Μέχρι την ηλικία των επτά η οκτώ φαινόμουν ήρεμος μέσα από μια παθητική επιθετική ανταπόκριση στις προσπάθειές της να με πλησιάσει δεν θα την άφηνα να με αγγίζει δεν θα έδειχνα κανένα σημάδι ευτυχίας αν συνέβαινει κάτι καλό ή πόνου αν συνέβαινε κάτι κακό. Θα έλεγα απλώς ένταξει οτιδήποτε κι όσο κι αν τα πράγματα δεν ήταν έτσι. Ένας άλλος τρόπος να δείχνω το θυμό μου σε αυτήν και τον πατέρα μου ήταν να μην παίρνω τους βαθμούς που ήμουν ικανός να πάρω στο σχολείο. Ξόδεψα έτσι το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου σαμποτάροντας τον εαυτό μου για να μπορέσω να δείξω το θυμό μου στούς άλλους.

Η παθητική επιθετική συμπεριφορά μπορεί να πάρει τη μορφή του σαρκασμού της αργοπορίας, της συστηματικής αργοπορίας (στα ραντευού, στις συναντήσεις, στη δουλειά) που γίνεται χρόνια. Τη συνήθειας του να χαλάς τη διάθεση των άλλων(party pooper), του να διαμαρτύρεσαι συνεχώς, του να είσαι αρνητικός, του να προσφέρεις τη γνώμη σου και την συμβουλή σου όταν αυτό δεν σου ζητείται, του να είσαι ο μάρτυρας, το θύμα, να ρίχνεις μπηχτές (ότι και να κάνεις στα μαλλιά σου... Πήραμε λίγο βάρος δεν νομίζεις; ) κλπ. Αν δεν γνωρίζουμε πως να θέτουμε όρια είτε συμφωνούμε με οτιδήποτε προκειμένου να αποφύγουμε την σύγκρουση τότε συχνά θα συμφωνούμε να κάνουμε πράγματα που δεν θέλουμε στ αλήθεια. Σαν αποτέλεσμα δεν θα είμαστε ευτυχισμένοι κάνοντας τα και αυτό θα το επιστρέφουμε πίσω στο άλλο άτομο με κάποιο τρόπο. Γιατί θα μαστε τελικά θυμωμένοι με αυτόν που μας έκανε να κάνουμε κάτι που δεν θέλουμε στ αλήθεια. Ενα κλασικό συνεξαρτητικό σενάριο είναι όταν μας ρωτάνε που θέλουμε να πάμε για φαγητό και απαντάμε: δεν με νοιάζει στ αλήθεια, όπου θες εσύ! και μετά να θυμώνουμε γιατί μας πήγαν κάπου που δεν θέλαμε. Νομίζουμε πως οι άλλοι είναι ικανοί να διαβάζουν τη σκέψη μας και να γνωρίζουν τι θέλουμε και τι δεν θέλουμε στ αλήθεια. Συνήθως στις σχέσεις ο ένας σύντροφος ρωτά τον άλλο να κάνουν κάτι και το άλλο άτομο που δεν μπορεί να πει: δεν θέλω να το κάνω, θα συμφωνήσει να το κάνει και μετά δεν θα το κάνει. Αυτό καταλήγει σε γκρίνια και κατσάδιασμα που με τη σειρά του προκαλεί περισσότερο θυμό και παθητική επιθετική συμπεριφορά.

Ο τρόπος εξόδου από την παθητική επιθετική συμπεριφορά είναι να αρχίσουμε να είμαστε ειλικρινείς πρώτα απ όλα με τον εαυτό μας να αποκτήσουμε όρια. Οσο περισσότερο ερχόμαστε σε επαφή με το εσωτερικό παιδί, τόσο περισσότερο μπορούμε να θέτουμε όρια με το θυμό που προέρχεται από εκείνο το κομμάτι μέσα μας του θυμωμένου παιδιού. Να μάθουμε να λέμε όχι όταν δεν θέλουμε να κάνουμε κάτι. Είναι πιο εύκολο να το πεις παρά να το κάνεις. Σε ένα επίπεδο, ότι κάνουμε αναπαράγει τη δυναμική της παιδικής μας ηλικίας του να γινόμαστε αντικείμενο κριτικής απο τους γονείς μας. Είναι γιατί στον πυρήνα μας αισθανόμασταν ανίκανοι και ανάξιοι να αγαπηθούμε που όταν έχουμε οποιασδήποτε μορφής σχέση (στις ερωτικές, φιλικές, εργασίας) χρειαζόμαστε να γινόμαστε αντικείμενο κριτικής και να μας δίνουν το μήνυμα πως είμαστε λάθος. Επειδή δεν αγαπάμε τον εαυτό μας χρειαζόμαστε ανθρώπους να εκδηλώνουν έξω από μας την δυσαρέσκειά τους Και να μας περνάνε το μήνυμα πως είμαστε λάθος, πως είμαστε κακοί! Επειδή δεν αγαπάμε τον εαυτό μας χρειαζόμαστε ανθρώπους να εκδηλώνουν έξω από μας, ότι έκαναν οι γονείς στην παιδική μας ηλικία: να μας κριτικάρουν. Τότε μπορούμε να θυμώνουμε μαζί τους, να αισθανόμαστε θύματα και να εκδηλώνουμε παθητική επιθετικότητα. Οι άλλοι είναι στην πραγματικότητα μια αντανάκλαση του πως μεταχειριζόμαστε τον εαυτό μας εσωτερικά. Όσο περισσότερο μαθαίνουμε να υπερασπιζόμαστε τον εαυτό μας εσωτερικά από τη φωνή του γονιού μέσα μας τόσο περισσότερο θα ανακαλύπτουμε πως δεν χρειαζόμαστε ανθρώπους που να μας κριτικάρουν στη ζωή μας