Τοξική Αγάπη

Τοξική Αγάπη

Όσο πιστεύουμε πως μπορεί κάποιος άλλος θα μας δώσει τη δύναμη να είμαστε ευτυχισμένοι Τότε βάζουμε τους εαυτούς μας στη θέση του να γίνουμε θύματα

Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα των σχέσεων στην κοινωνία στην οποία ζούμε είναι πως τα συμφραζόμενα με τά οποία τις προσεγγίζουμε είναι συνήθως πολύ μικρά. Διδασκόμαστε να πιστεύουμε πως το να μπείς σε μια σχέση είναι το τέλος

Ξεκινάει στην παιδική ηλικία με τα παραμύθια oπου ο πρίγκιπας και η πριγκίπισσα ζουν ευτυχισμένοι. Συνεχίζεται με τις ταινίες και τα βιβλία όπου το αγόρι κερδιζει το κοριτσι το αγόρι χάνει το κορίτσι, το αγόρι κερδιζει το κοριτσι πίσω-Μουσική υπόκρουση και το ευτυχισμένο ζευγάρι χάνεται στο ηλιοβασίλεμα. Τα τραγούδια που λένε δεν μπορώ να γελάω χωρίς εσένα - Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα - Είσαι τα πάντα για μένα, περιγράφουν τον τύπο της αγάπης του μαθαίνουμε καθώς μεγαλώνουμε , την τοξική αγάπη. Μία εξάρτηση με το άλλο πρόσωπο σαν φάρμακο εκλογής

Κάθε φορά που ορίζουμε ένα άλλο ανθρώπινο πλάσμα να μας κυβερνά πρόκειται να βιώσουμε την αποτυχία σε οτιδήποτε προσπαθούμε να κατορθώσουμε. Θα καταλήξουμε να αισθανόμαστε θυμάτοποιημένοι από το άλλο πρόσωπο κι από τον εαυτό μας. Και ακόμη κι αν αισθανόμαστε θυματοποιημένοι από το άλλο πρόσωπο κατηγορούμε τον εαυτό μας για τις επιλογές που κάναμε. Είμαστε καταδικασμένοι να αποτύχουμε να καλύψουμε τις ανάγκες μας σε μια ερωτική σχέση επειδή το αξιακό σύστημα που έχουμε διδαχτεί στην παιδική μας ηλικία και τα μηνύματα που λάβαμε από την κοινωνία καθώς μεγάλωναμε μας δίδαξαν μόνο αυτή τη μορφή αγάπης, την τοξική αγάπη.

Δεν υπάρχει κανένας στόχος τον οποίο να πρέπει να προσεγγίσουμε για να μας φέρει την ευτυχία για πάντα. Δεν σημαίνει πως είμαστε ανεπαρκής μέχρι να βρούμε την αδελφή ψυχή μας. Δεν είμαστε μισοί που δεν μπορούμε να υπάρξουμε ως όλο χωρίς να είμαστε σε μια σχέση.

Η αληθινή αγάπη δεν είναι μία επώδυνη εμμονή, Δεν αναπαριστά τον όμηρο ή να γίνεις εσύ όμηρος. Δεν είναι μία αυτοκαταναλούμενη απομονωτική διεργασία.

Το να πιστεύουμε πως δεν μπορούμε να υπάρξουμε ως όλο κι ευτυχισμένοι χωρίς καμιά σχέση είναι ανθυγιεινό και μας οδηγεί να αποδεχτούμε την αποστέρηση και τον εμπαιγμό αι να εμπλακούμε σε συμπεριφορές χειραγώγησης, ανειλικρίνεια και ανταγωνισμό. Η μορφή της αγάπης που διδαχτήκαμε καθώς μεγάλωναμε είναι μια εξάρτηση, μια μορφή τοξικής αγάπης

Παρακάτω ακολουθεί ένας κατάλογος των χαρακτηριστικών της αγάπης σε σχέση με την τοξική αγάπη

1.    Αγάπη: ανάπτυξη του εαυτού του ως πρώτη προτεραιότητα

Τοξική αγάπη: εμμονή με τις σχέσεις

2.    Αγάπη: χώρος ανάπτυξης επέκτασης η επιθυμία για τον άλλον να αναπτυχθεί

Τοξική αγάπη: ασφάλεια άνεση στην ομοιότητα ένταση αναγκών ιδωμένης ως απόδειξη αγάπης, μπορεί Στ αλήθεια να είναι φόβος ανασφάλειας, μοναξιάς

3.    Αγάπη: ξεχωριστά ενδιαφέροντα αλλοι φίλοι διατηρήση άλλων σημαντικών σχέσεων

Τοξική αγάπη: απόλυτη εμπλοκή περιορισμένη κοινωνική ζωή απόρριψη των παλιών φίλων και ενδιαφερόντων

4.    Αγάπη: ενθάρρυνση του καθενός προς τον άλλον να επεκταθεί η ασφάλεια από μόνη της

Τοξική αγάπη: εμμονή με τη συμπεριφορά του άλλου- φόβος πως ο άλλος θα αλλάξει

5.    Αγάπη: κατάληλη εμπιστοσύνη, δηλαδή να εμπιστεύεστε τον σύντροφο πως συμπεριφέρεται σύμφωνα με τη φύση του

Τοξική αγάπη: ζήλεια κτητικότητα φόβος ανταγωνισμού, παροχή προστασίας

6.    Αγάπη: συμβιβασμός διαπραγμάτευση για το που θα πάμε επίλυση προβλημάτων μαζί

Τοξική αγάπη: η δύναμη ως μέσο ελέγχου- Αλλήλοκατηγορίες παθητική η ενεργητική χειριστηκή συμπεριφορά

7.    Άγάπη: ενθάρρυνση της ατομικότητας του καθενός

Τοξική αγάπη: προσπαθείς να κάνεις των άλλον ίδιον με τον εαυτό σου

8.    Αγάπη: η σχέση διαπραγματεύεται με όλες τις πλευρές της πραγματικότητας

τοξική αγάπη: η σχέση βασίζεται στην ψευδαίσθηση και την αποφυγή αυτού που δεν μας ευχαριστεί

9.    Αγάπη: αυτόφροντίδα και από τους δύο συντρόφους, συναίσθημα που δεν εξαρτάται από το συναίσθημα του άλλου

Τοξική αγάπη: η προσδοκία πως ο ένας σύντροφος θα διορθώσει και θα σώσει τον άλλον

10.                      Αγάπη: αγαπητική αποδέσμευση - υγιές ενδιαφέρον για τον σύντροφο ταυτόχρονα με ελευθερία

Τοξική αγάπη: σύγχυση, εμπλοκή, το να έχεις εμμονή με τα προβλήματα και τα αισθήματά του άλλου

11.                      Αγάπη: το σεξ είναι μια ελεύθερη επιλογή που αναπτύσσεται μέσα από τη φροντίδα και τη φιλία

Τοξική αγάπη: η πίεση για σεξ εξαιτίας της ανασφάλειας φόβος και η ανάγκη άμεσης επιβράβευσης

12.                      Αγάπη: η ικανότητά του να είσαι μόνος σου

Τοξική Αγάπη: η ανικανότητα να αντέξεις τον αποχωρισμό- προσκόληση

13.                      Αγάπη: κύκλος άνεσης και ικανοποίηση

Τοξική αγάπη: κύκλος πόνου και απελπισίας

Η αγάπη δεν θα πρέπε να είναι επώδυνη. Υπάρχει πόνος που εμπλέκεται σε κάθε μορφή σχέσης αλλά εάν η σχέση είναι επώδυνη το περισσότερο διάστημα τότε κάτι δεν λειτουργεί

Δεν υπάρχει τίποτε κακό στο να θέλουμε μια σχέση Είναι φυσικό και υγιές. Δεν υπάρχει τίποτε λάθος το να θέλουμε μια σχέση που θα κρατήσει για πάντα προσδοκόντας την να κρατήσει για πάντα είναι αυτό που την καθιστά δυσλειτουργική. Οι προσδοκίες μας καθιστούν θύματα και μας προκαλούν να εγκαταλείψουμε τον εαυτό μας στην αναζήτηση του στόχου μας

Κι αν αρχίσουμε να βλέπουμε τις σχέσεις όχι σαν στόχο αλλά σαν ευκαιρία ανάπτυξης τότε μπορούμε να ξεκινήσουμε να έχουμε περισσότερο λειτουργικές σχέσεις

Μια σχέση που τελειώνει δεν είναι αποτυχία η τιμωρία, είναι μάθημα

Όσο ορισμός μιας επιτυχημένης η σχέσης θα είναι εκείνης που κρατάει για πάντα Είμαστε καταδικασμένοι να αποτύχουμε

Όσο πιστεύουμε ότι οφείλουμε να έχουμε τον άλλον στη ζωή μας ευτυχισμένο, είμαστε στα αλήθεια απλώς εξαρτημένοι προσπαθώντας να παρέχουμε προστασία Χρησιμοποιούμε το άλλο πρόσωπο ως φάρμακο επιλογής, αυτό δεν είναι αληθινή αγάπη.

 

Σχέσεις Εξάρτησης

Σχέσεις Εξάρτησης

ΣΧΕΣΕΙΣ ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ

CODEPENDENCY. (Ο Αγγλοσαξωνικός όρος που περιγράφει τις σχέσεις εξάρτησης που αναπτύσει ένα ενήλικο άτομο στις διαπροσωπικές του σχέσεις). Είναι συναισθηματικός αμυντικός μηχανισμός που υιοθετήθηκε από το εγώ μας την πρώιμη παιδική ηλικία για να μας βοηθήσει να επιβιώσουμε ζώντας σε ένα πνευματικά εχθρικό, συναισθηματικά καταπιεστικό δυσλειτουργικό περιβάλλον μέσα στο οποίο μεγαλώσαμε. Σε αυτό το συναισθηματικό αμυντικό μηχανισμό η τιμωρητική φωνή του γονιού μέσα μας,είναι αυτή που δυναμώνει το Εγώ. Αναπτύχθηκε για να προσπαθεί να ελέγχει τα συναισθήματα και τη συμπεριφορά μας έτσι ώστε να μπορέσουμε να επιβιώσουμε. Χρησιμοποιεί τα ίδια εργαλεία που οι γονείς μας χρησιμοποιούσαν για να ελέγχουν τη συμπεριφορά μας: φόβο ντροπή και αισθήματα ενοχής. Τα αισθήματά μας είναι αυτά που παρακινούν την συμπεριφορά μας. Έτσι το κεντρικό θέμα ελέγχου για το εγώ μας είναι να ελέγχει τα συναισθήματά μας  ώστε να μη συμπεριφερόμαστε με τρόπους που ο προγραμματισμός του εγώ πιστεύει πως θα δημιουργήσει απειλή για την επιβίωσή μας. Το έγώ μας έχει μάθει να σχετίζεται με τη ζωή μέσα από το φόβο την ντροπή και τον τρόμο. Γιατί αυτό είναι που οι γονείς μας προγραμματίστηκαν να επιτρέπουν να καθορίζει τη δική τους σχέση με τη ζωή.

Μεγαλώνοντας σε συναισθηματικά καταπιεστικά , δυσλειτουργικά, ανέντιμα κοινωνικά περιβάλλοντα μας προκάλεσε να εχουμε μια δυσλειτουργική σχέση με τα ίδια μας τα συναισθήματα

Όλοι μας κουβαλάμε μέσα μας καταπιεσμένο πόνο τρόμο ντροπή και θυμό από την παιδική μας ηλικία, είτε αυτή ήταν είκοσι χρόνια πριν η ακόμη πενήντα χρόνια πριν. Έχουμε κάτι που πρέπει να θρηνήσουμε μέσα μας ακόμη κι αν προερχόμαστε από μια σχετικά υγιής οικογένεια επειδή αυτή η κοινωνία που ζούμε είναι συναισθηματικά ανέντιμη και δυσλειτουργική.

Όταν κάποιος πατά τα κουμπιά μας, αυτός η αυτή ενεργοποιεί αυτή την αποθηκευμένη συσσωρευμένη ενέργεια του θυμού. Αυτός η αυτή ανασκαλεύει τα παλιά τραύματα και όλα τα νεότερα τραύματα που επικάθησαν πάνω στο αρχικό τραύμα μέσα από την επανάληψη των ίδιων προτύπων συμπεριφοράς.

Τρομοκρατούμαστέ από αυτόν των συσσωρευμένο πόνο, τρόμο, ντροπή και θυμό- του να μας έχουν πατήσει τα κουμπιά μας, γιατί το έχούμε βιώσει στο παρελθόν ως στιγμές οπου έχουμε εκρηκτικά υπερ-αντιδράσει με τρόπους που μας προκάλεσαν αργότερα να αισθανόμαστε ντροπή η ως ενδο- εκρηκτικές αντιδράσεις που μας έριξαν στο βαθύ σκοτάδι της αυτολύπησης και της απελπισίας .

Όσο δεν διαπραγματευόμαστε αυτον των συσσωρευμένο θυμό από την παιδική μας ηλικία είναι αδύνατο να είμαστε συναισθηματικά έντιμοι με τους εαυτούς μας ,κάτι που καθιστά αδύνατο όχι μόνο να γνωρίζουμε ποιοί είμαστε άλλο επίσης μας προκαλεί να είμαστε ανέτοιμοι σε όλες μας τις σχέσεις

Το γνωστικό μας υπόδειγμα, η προδιαθέσεις πεποιθήσεις και συμπεριφορές που ενθαρρύνουμε συνειδητά ή ασυνείδητα είναι αυτό που καθορίζει τις προσδοκίες μας και τον τρόπο που βλέπαμε τα πράγματα. Αυτός ο τρόπος θέασης του εαυτού μας, του νοήματος και του σκοπού της ζωής ,του πως σχετιζόμαστε με τους άλλους είναι αυτός που καθορίζει τις συναισθηματικές μας αντιδράσεις στις σχέσεις μας. Δεν είμαστε ικανοί να έρθουμε σε επαφή με κάποιους από αυτούς τους υπόσυνείδητους προγραμματισμούς μέχρι να επιτελέσουμε μια διεργασία θλίψης και αναγνώρισης του θυμού μέσα μας. Είναι αδύνατον να αλλάξουμε θεμελιακά αυτόν τον προγραμματισμό χωρίς να επιτελέσουμε μία διεργασία θλίψης και πόνου. Χωρίς να αποδεχτούμε και να μάθουμε να δείχνουμε κατανόηση για το παιδί του υπήρξαμε κάποτε. Δεν μπορούμε να μάθουμε να αγαπάμε αληθινά τους εαυτούς μας χωρίς να θεραπεύσουμε τα συναισθηματικά τραύματα της παιδικής μας ηλικίας.

Είναι αυτοί οι καταπιεσμένη ενέργεια θυμού, συνδυασμένη μαζί με έναν αρνητικό γνωστικό προγραμματισμό από την παιδική μας ηλικία που δημιουργεί αυτό που ονομάζουμε gatekeeper(θυρωρό).

Ο θυρωρός –ο φύλακας που δεν μας αφήνει να πλησιάσουμε συναισθηματικά τους άλλους-είναι μια συμπεριφορική εκδήλωση που ωθείται από τα δικά μας συναισθηματικά τράυματα επειδή επιτρέπουμε ακόμη την εμπειρία μας της ζωής να ορίζεται και να καθορίζεται  απο το αρνητικό. Τον προγραμματισμό που βασίζεται πάνω στον φόβο και την ντροπή. Την τιμωρητική φωνή του γονιού μέσα μας

Έπρεπε να αποδεσμευτούμε από τα ίδια μας τα συναισθήματα στην παιδική ηλικία γιατί ο συναισθηματικός πόνος θα μας είχε σκοτώσει αν δεν το κάναμε Η αρνηση και η αποσύνδεση είναι εργαλεία επιβίωσης που μας επέτρεψαν να επιβιώσουμε στην παιδική μας ηλικία. Τα συναισθήματα είναι ενέργεια που εκδηλώνεται πάνω στα σώματα μας

Για να επιβιώσουμε έπρεπε να μάθουμε να μην είμαστε συνειδητά παρόντες στο ίδιο μας το σώμα στη στιγμή, στο παρόν.

Ως παιδιά έπρεπε να μάθουμε να αποσυνδεόμαστε για να μην είμαστε παρόντες τη στιγμή μέσα στο ίδιο μας το σώμα, επειδή ο συναισθηματικός πόνος ήταν τόσο μεγάλος. Ο βασικός τρόπος με τον οποίο μάθαμε να μην είμαστε παρόντες αρχικά ήταν να ζούμε μέσα στο κεφάλι μας για να αποφεύγουμε τα συναισθήματα. Αργότερα κάποιοι από μας μπορεί να χρησιμοποιήσαν τα ναρκωτικά κι άλκοόλ για να δραπετεύσουν από τη στιγμή, το εδώ και τώρα. Αλλά ακόμη και τότε το να ζεί κανείς στο κεφάλι του, ήταν η βασική άμυνα ενάντια στα συναισθήματα

Ως παιδιά φαντασιωνόμασταν, εκλογικεύαμε και αναλύαμε, εστιάζαμε σε κάτι η κάποιον έξω από τον εαυτό μας και έτσι μας συλαμβαναν να είμαστε πάντα στο παρελθόν η στο μέλλον. Δεν ήμασταν ικανοί να βιώνουμε το παρόν στο ίδιο μας το σώμα στη στιγμή επειδή δεν ήταν εντάξει να αισθανόμαστε ωραία με τα συναισθήματα μας. Αυτό εννούμε όταν μιλάμε για συναισθηματικά ανέντιμες κοινωνίες. Επειδή ζούσαμε τόσο πολύ αυτό τον φόβο ταυτόχρονα δεν μπορούσαμε να παραδεχτούμε πως αισθανόμαστε οποιονδήποτε φόβο. Επρεπε να ξοδεύουμε τεράστια ποσότητα ενέργειας για να αρνούμαστε αυτόν τον φόβο.

Έτσι δραπετεύσαμε από τη συναισθηματική μας πραγματικότητα σκεπτόμενοι το μέλλον, δημιουργώντας μεγαλοπρεπής φαντασιώσεις ενός θετικού μέλλοντος (Κάναμε πρόβα την ομιλία που θα εκφωνούσαμε κατά την τελετή αποφοίτησης ή φαντασιωνόμασταν εκείνη την μη διαθέσιμη κοπέλα με την οποία ήμασταν πάντοτε ερωτευμένοι) είτε μυρηκάζαμε το παρελθόν με το να αυτομαστιγωνόμαστε για κάτι ηλίθιο που είπαμε η κάναμε. Είτε με το να παραδινόμαστε στον θυμό και την αυτολύπηση για το πως κάποιος κατάφερε να μας θυματοποίησει. Όλο αυτό είναι πολύ δυσλειτουργικό επειδή καταφέρνει να παράγει περισσότερη συναισθηματική ενέργεια .

Με λίγα λόγια το εγώ μας στην προσπάθειά του να μας προστατεύσει από το να αισθανθούμε τον φόβο μας μας προκαλεί να ζούμε στο κεφάλι μας ανησυχώντας και αυτό μηρυκάζοντας κάτι που παράγει περισσότερο φόβο.

Αυτός ο φόβος έχει τόσο μεγάλη δύναμη όχι απλώς επειδή μάθαμε να φοβόμαστε τα ίδια μας τα συναισθήματα αλλά κι επειδή είχαμε προγραμματιστεί να φοβόμαστε τη ζωή και τους άλλους ανθρώπους εξαιτίας του συναισθηματικά και πνευματικά εχθρικού περιβάλλοντος στο οποίο μεγαλώσαμε.

Όλοι μας μάθαμε τρόπους του να πραγματεύομαστε τον πόνο του να είναι κανείς άνθρωπος σε κοινωνίες που μας διδάσκουν πως είναι ντροπή να είσαι άνθρωπος. Όλοι μας έπρεπε να υιοθετήσουμε αμυντικούς μηχανισμούς που θα μας βοηθούσαν να αποσυνδεθούμε. Να περάσουμε σε ασυνείδητο επίπεδο το συναισθηματικό πόνο που βιώσαμε μεγαλώνοντας σε συναισθηματικά ανέντιμες πνευματικά εχθρικές κοινωνίες.(Πνευματικά σύμφωνα με τον ορισμό μου επειδή ο πολιτισμός θεμελιώνεται πάνω στην πεποίθεση του αποχωρισμού, της ντροπής του να είσαι άνθρωπος και του φόβου της διαφοράς αντί στη Σύνδεση και την Αγάπη.)

Codependence: The Dance of Wounded Souls by Robert Burney

Σχέσεις Στοργής

Σχέσεις Στοργής

Γιατί έλκομαι από τα είδη των ανθρώπων με τους οποίους έχω υπάρξει σε σχέση στη ζωή μου; γιατί αντιδρώ με συγκεκριμένους τρόπους σε συγκεκριμένες καταστάσεις; Από που προέρχονται τα πρότυπα συμπεριφοράς μου; Γιατί μερικές φορές αισθάνομαι τόσο αβοήθητος, μόνος απελπισμένος, τρομαγμένος, θυμωμένος;

Ξεκινώντας να κάνουμε αυτά τα είδη των ερωτήσεων είναι το πρώτο βήμα για μια διαδικασία θεραπείας. Είναι υγιές να αρχίσουμε να αναρωτιόμαστε για τη δυναμική των αιτιών και των αποτελεσμάτων στη ζωή μας

Ως εξαρτημένα άτομα αντιδρούσαμε τη ζωή με όρους ασπρο- μαύρο σωστό –λάθος. Eνα υπόδειγμα πεποιθήσεων που μάς δίδαξαν πως είναι ντροπή και κακό να είσαι λάθος, να κάνεις λάθη να είσαι ατελής να είσαι άνθρωπος. Σχηματισαμε τον πυρήνα των σχέσεων με τον εαυτό μας και με τη ζωή στην πρώιμη παιδική ηλικία μας βασισμένοι σε μηνύματα που πήραμε, στο συναισθηματικό τραύμα που υποφέραμε και στα υποδείγματα ρόλων των ενηλίκων γύρω μας. Καθώς μεγάλωναμε, χτίσαμε τη σχέση μας με τον εαυτό μας τους άλλους ανθρώπους και τη ζωή στα θεμέλια του σχηματίσαμε στην πρώιμη παιδική μας ηλικία

Όταν είμαστε πέντε ετών ήδη αντιδρούσαμε στη ζωή με βάση το συναισθηματικό τράυμα ποιό πρώιμων ηλικιών. Υιοθετήσαμε Αμυνες προσπαθώντας να προστατεύσουμε τους εαυτούς μας και να ικανοποιήσουμε την ανάγκη μας για επιβίωση. Οι άμυνες που υιοθετήσαμε στα πέντε εξαιτίας του τράυματος που υποφέραμε σε πιο πρώιμη ηλικία μας οδηγησε σε επιπλέον τραύμα όταν είμαστε επτά ετών, που κι αυτό με τη σειρά του μας οδήγησε να πληγωθούμε στα εννέα μάς.  κλπ  κλπ.

Τοξική ντροπή είναι η πεποίθηση ότι κάτι είναι εγγενώς λάθος με μας, με αυτό που είμαστε, με την ύπαρξη μας. Ένοχή σημαίνει: Έκανα ένα λάθος, έκανα κάτι λάθος.Τοξική ντροπή είναι είμαι ένα λάθος, υπάρχει κάτι λάθος με εμένα.

Είναι πολύ σημαντικό να αρχίσουμε να βλέπουμε την αλήθεια πως δεν υπάρχει τίποτε εγγενώς λάθος με την ύπαρξη μας. Είναι η σχέση μας με τον εαυτό μας και με τη ζωή που είναι δυσλειτουργική. Και αυτή η σχέση σχηματίστηκε στην πρώιμη παιδική μάς ηλικία.

Ο τρόπος με τον οποίο κάποιος αρχίζει τη θεραπεία του εσωτερικού παιδιού μέσα του είναι απλά με το να αποκτά επίγνωση.

Να αποκτησούμε επίγνωση πως η αρχή που κυβερνά τη ζωή είναι αιτία και αποτέλεσμα.

Να αποκτήσουμε επίγνωση πως η σχέση μας με τον εαυτό μας είναι δυσλειτουργική.

Να αποκτήσουμε επίγνωση πως έχουμε τη δύναμη να αλλάξουμε τη σχέση μας με τον εαυτό μας

Να αποκτήσουμε επίγνωση πως είμασταν προγραμματισμένοι με ψευδείς πεποιθήσεις για το νόημα και την φύση της ζωής στην πρώιμη παιδική μας ηλικία-Και πως μπορούμε να αλλάξουμε αυτόν τον προγραμματισμό

Να αποκτήσουμε επίγνωση πως έχουμε συναισθηματικά τράυματα από την παιδική μας ηλικία, πως είναι δυνατό να έρθουμε σε επαφή και να θεραπεύτουμε αρκετά ώστε να σταματήσουμε αυτά τα τράυματα να καθορίζουν τον τρόπο που ζούμε την ζωή μας σήμερα.

Αυτός είναι ο σκοπός της θεραπείας του εσωτερικού παιδιού μεσα μας. Να σταματήσουμε να αφήνουμε τις εμπειρίες του παρελθόντος να καθορίζουν πως ανταποκρινόμαστε στη ζωή σήμερα. Αυτό δεν μπορεί να γίνει χωρίς να ξαναεπισκεφτούμε  την παιδική μας ηλικία.

Απαιτείται να αποκτήσουμε αυτή την επίγνωση που θα μας επιτρέψει να παρατηρούμε τον εαυτό μας.

Είναι πολύ σημαντικό να αρχίσουμε να παρατηρούμε τους εαυτούς μας τις αντιδράσεις μας τα συναισθήματα μας, τις σκέψεις μας μέσα από μία αποδεσμευμένη οπτική γωνία του παρατηρητή που δεν ντρέπεται

Όλοι μας έχουμε έναν εσωτερικό κριτή: Την εσωτερική φωνή του γονιού μέσα μας που μας κρίνει μας προκαλεί ντροπή και φόβο

Αυτή η φωνή αναπτύχθηκε για να προσπαθεί να ελέγχει τα αισθήματά μας και τις συμπεριφορές μας επειδή πήραμε το μήνυμα πως κάτι ήταν λάθος με μας και πως η επιβίωση μας βρισκόταν υπο απειλή αν κάναμε λέγαμε η αισθανόμαστε τα λάθος πράγματα

Είναι πολύ σημαντικό να αρχίσουμε να μάθουμε πως να μην δίνουμε δύναμη σε αυτή τη φωνή μέσα μας. Οφείλουμε να αρχίσουμε να παρατηρούμε τους εαυτούς μας με συμπάθεια. Αυτό είναι σχεδόν αδύνατο στην αρχή τη θεραπείας του Εσωτερικού Παιδιού μέσα μας.

Το να έχουμε συμπόνοια για τον εαυτό μας.  Το να αγαπάμε τον εαυτό μας είναι το δυσκολότερο πράγμα για όλους να κάνουμε

Πρέπει να αρχίσουμε να ρωτάμε τον εαυτό μας:  Απο που αυτή η αντίδραση η σκέψη η το συναίσθημα προέρχεται. Γιατί αισθάνομαι με αυτόν τον τρόπο που αισθάνομαι. Τι μου θυμίζει αυτό από το παρελθόν μου. Πόσο χρόνών αισθάνομαι αυτή τη στιγμή που αντιδρώ έτσι. Ως σαν να ήμουν πόσο χρόνων αντέδρασα όταν συνέβη αυτό.

Ένα από τα ποιό καταπληκτικά πράγματα γι αυτή τη διεργασία είναι πως όταν κάποιος ξεκινήσει να αποκτά επίγνωση για τις δικές του αντιδράσεις, αρχιζει να αποκτά επίγνωση και για τη συμπεριφορά των άλλων. Αρχίζουμε να βλέπουμε ποιό ξεκάθαρα όταν οι άνθρωποι στη ζωή μας αρχίζουν να αντιδρούν ως ένα μικρό παιδί η ως έφηβος η ο τιδήποτε άλλο. Όσο περισσότερο απόκτούμε επίγνωση των δικών μας αντιδράσεων,τόσο πιο εύκολο γίνεται για μάς να σταματήσουμε να παίρνουμε τη συμπεριφορά των άλλων προσωπικά κι αυτό κάνει πιο εύκολο με τη σειρά του να αποδεσμευόμαστε από τις δικές μας αντιδράσεις στην συμπεριφορά των άλλων και να παρατηρούμε τους εαυτούς μας!

Είναι μία καταπληκτική θαυμαστή διεργασία που μπορεί να μας βοηθήσει να αλλάξουμε την σχέση μας με τον εαυτό μας με τους άλλους ανθρώπους και με τη ζωή. Με το να αποκτήσουμε μεγαλύτερη επιγνωση. Ενα νέο τρόπο του να βλέπουμε τους εαυτούς μας και τη ζωή. Είναι η αρχή μιας διεργασίας εκμάθησης να συγχωρούμε και να αγαπάμε τον εαυτό μας.

Codependence: The Dance of Wounded Souls by Robert Burney