Συναισθηματική εντιμότητα και συναισθηματική ευθύνη

 Συναισθηματική εντιμότητα και Συναισθηματική Ευθύνη

Επειδή υπήρξαμε αντικείμενο μίσους και απαξίωσης στην παιδική μας ηλικία, αλλά και για το μεγαλύτερο μέρος της ενήλικης ζωής μας εξαιτίας του καταναγκασμού επανάληψης, επειδή διδαχτήκαμε να μην εμπιστευόμαστε τα ίδια μας τα συναισθήματα και την αντίληψή μας, επειδή μάθαμε να έχουμε διαστρεβλωμένες στρεβλές σχέσεις με τον εαυτό μας και με τα συναισθήματά μας: Χρειαζόμαστε επικύρωση κάπου από άλλους ανθρώπους πως η αφύπνιση μας είναι στην πραγματικότητα αληθινή και όχι κάποιο προϊόν της αμυντικής μας αυτόντροπιαστικής μας εικόνας.

Ταυτόχρονα είναι ένα συνεξαρτητικό πρότυπο να συλλέγουμε συμμάχους. Να έχουμε ανθρώπους να παραπονιόμαστε που θα μας συμπαθούν και θα συμπάσχουν μαζί μας και θα μας λένε πόσο απαίσιοι οι άλλοι άνθρωποι ήταν όταν μας κακοποιούσαν. Συλλέγουμε συμμάχους που θα μας δώσουν την αποδοχή τους για την αυτο δίκαιη αγανάκτηση μας! Όταν αισθανόμαστε αυτο- δίκαιη αγανάκτηση, Τότε επιλέγουμε να αγοράσουμε την λογική του θύματος.

Κάθε φορά που εστιάζομαστε σε μια κατάσταση επί τόπου και δίνουμε δύναμη στην πεποίθηση πως είμαστε θύματα αυτής της κατάστασης και των ανθρώπων  με τους οποίους μόλις έχουμε αλληλεπίδράσει, χωρίς να κοιτάζουμε πως αυτή η κατάσταση συνδέεται με τα παιδικά μας τράυματα, δεν είμαστε έντιμοι με τους εαυτούς μας.

Πρόκειται να αισθανόμαστε θύματα επειδή έχουμε γίνει αντικείμενο κακοποίησης στο παρελθόν αλλά το να αισθάνεσαι ως θύμα και να δίνεις δύναμη στην πεποίθηση της θυματοποίησης είναι δύο τελείως διαφορετικά πράγματα.

Πολύ συχνά λέω στούς πελάτες μου πως, το να περάσεις από την κατάσταση όπου αισθάνεσαι αυτοκτονικός στην κατάσταση όπου αισθάνεσαι πως θες να αφαιρέσει τη ζωή κάποιου άλλου ανθρώπου (αυτού που σε κακοποίησε) είναι ένα βήμα προόδου. Είναι ένα στάδιο της διαδικασίας επανάκαμψης στην οποία θα μετακινηθούμε και από την οποία σε κάποιο επόμενο σημείο θα την αφήσουμε πίσω μας. Ένα θύμα αιμομιξίας θα μεταμορφωθεί σε έναν επιβιώσαντα αιμομιξίας. Το να κατέχουμε τον θυμό μας  είναι ένα σημαντικό μέρος της διαδικασίας του να στρέψουμε τους εαυτούς μας έξω από την κατάθλιψη που μας έχει κάνει να στρέφουμε το θυμό ενάντια στον ίδιο μας τον εαυτό. Είναι πολύ συχνά απαραίτητο να κατέχουμε τον θυμό, πριν μπορέσουμε να ρθούμε σε επαφή με τον πόνο με ένα καθαρό και  υγιές τρόπο. Αν δεν καταφέρουμε να κατέχουμε το δικαίωμά μας να είμαστε θυμωμένοι είναι πιθανόν να κολλήσουμε στη θέση του θύματος, της αυτολύπησης και του μάρτυρα, παραπονούμενοι και μαζεύοντας συμπάσχοντες συμμάχους αντί να λαμβάνουμε δράση για την αλλαγή. 

Η αναγνώριση της συναισθηματικής κακοποίησης είναι η έναρξη της επίγνωσης του συνεξαρτητικού  προτύπου που μας θέτει στό να κακοποιούμαστε  συναισθηματικά και ως ενήλικες-Και η έναρξη της διεργασίας του να μάθουμε πως να έχουμε υγιέστερες σχέσεις με τον εαυτό μας έτσι ώστε να μπορέσουμε να αρχίσουμε να έχουμε υγιέστερες σχέσεις με τους άλλους.

Όπως με κάθε πλευρά της επανάκαμψης, το να αλλάξουμε τη συμπεριφορά μας σε σχέση με τη συναισθηματική κακοποίηση είναι μια διεργασία. Είναι ένα ταξίδι από την κατάσταση όπου ζούμε ασυνείδητα, ως αντίδραση στα παλιά μας τραύματα, θέτοντάς τους εαυτούς μας να γίνουν θύματα της νόσου μας και των άλλων ανθρώπων, στο να μάθουμε πως να βρούμε μιά  υγιές ισορροπία. Προκειμένου να μετακινηθούμε σε ένα μέρος όπου είναι δυνατό για μας να αναγνωρίσουμε, τι σημαίνει να είναι κανείς υγιής και ισορροπημένος, είναι απαραίτητο να μετακινηθούμε μέσα από διαφορετικά στάδια κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μας. Σταδιακά θα εξελιχθούμε και θα αναπτυχθούμε μέχρι το σημείο που θα κατανοήσουμε τι σημαίνει να είναι κανείς συναισθηματικά έντιμος με τον εαυτό του. Πως να προστατέψουμε τον εαυτό μας με το να θέτουμε όρια, πως να αναλαμβάνουμε την ευθύνη για τα ίδια μας τα συναισθήματα, πως να πάψουμε να δίνουμε στούς άλλους ανθρώπους την δύναμη να μας κακοποιούν συναισθηματικά.

Η διαδικασία επανάκαμψης και η διεργασία του να βρούμε κάποια ισορροπία είναι πολυεπίπεδη και πολυδιάστατη. Αυτό σημαίνει είναι  πως δεν υπάρχουν αλήθεια απλές απαντήσεις στην ερώτηση τι οφείλω να κάνω όταν συνειδητοποιώ πως έχω κακοποιηθεί συναισθηματικά. Υπάρχουν βέβαια απλές απαντήσεις που χρειάζεται να ακούσουμε σε ένα βασικό επίπεδο στην έναρξη της θεραπείας μας, αλλά αυτές οι απλές απαντήσεις είναι απλά η έναρξη της αναζήτησής μας. Καθεμία από αυτές τις απαντήσεις ανοίγει διάπλατα ένα καινούργιο φάσμα ερωτήσεων. Για παράδειγμα το να πεις σε κάποιον πως χρειάζεται να μάθει πως να θέτει όρια ανοίγει διάπλατα ένα εύρος ερωτήσεων σχετικά με τα όρια και πως κάνεις τα θέτει. Οποιοδήποτε απλό θέμα ή ζήτημα ανοίγει διάπλατα ένα εύρος άλλων άλλήλοσυσχετιζόμενων εννοιών.

Η συγγραφή αυτού του άρθρου αποδεικνύεται δύσκολη επειδή εμπλέκει πολλαπλά επίπεδα Έλαβα ένα email με μερικές βασικές ερωτήσεις που θα ήθελα να απαντήσω όσο περισσότερο ολοκληρωμένα μπορώ αλλά το να απαντήσω σε μερικές από τις βασικές ερωτήσεις με μεταφέρει ταυτόχρονα σε μερικά πιο προχωρημένα επίπεδα θεραπείας.

Συνειδητοποίησα πως μέχρι τώρα δεν είχα γράψει ποτέ πριν εκτός από μερικές γραμμές εδώ και εκεί στη μέση άλλων κειμένων αναφορικά με παρόμοια θέματα, όπως είναι η παρεξήγηση πολλών ανθρώπων που ξεκινούν την θεραπεία, ότι η συναισθηματική εντιμότητα σημαίνει πως υποτίθεται πως θα είμαστε συναισθηματικά έντιμοι με όλους τους ανθρώπους στη ζωή μας ή ειδικότερα το τι σημαίνει ευθύνη αναφορικά με το να σχετιζόμαστε με τους άλλους.

                

Ετσι πρόκειται να επιχειρήσω να απαντήσω σε βασικές ερωτήσεις με έναν τρόπο που ελπίζω ότι θα βοηθήσει σε όσους είναι νέοι στην διεργασία και ταυτόχρονα να συζητήσω μερικά από τα πιο προχωρημένα θέματα, πλευρές που προκύπτουν σε σχέση με τα ζητήματα που εμπλέκονται. Θα χρησιμοποιήσω μερικές ερωτήσεις από κείνα τα email  προκειμένου να βοηθήσω τον εαυτό μου να γράψει αυτό το άρθρο.

Τι να κάνω; γνωρίζω με την καρδιά και την ψυχή μου πως έχω κακοποιηθεί πράγματι πιστεύω πως οι γονείς μου με μισούσαν και ήταν εγωιστές πιστεύω πως έχω το δικαίωμα να γίνω αντικείμενο μεταχείρισης με το μεγαλύτερο σεβασμό και αγάπη με τον τρόπο που αντιμετωπίζω τους άλλους και τον εαυτό μου.  

Συγχαρητήρια που αναγνώρισες πως οι γονείς σου υπήρξαν συναισθηματικά κακοποιητές απέναντί σου στην, κατάσταση που περιέγραψες, και πράγματι οπωσδήποτε έχεις το δικαίωμα να αντιμετωπίσεις τον εαυτό σου με σεβασμό. Αναγνωρίζοντας πως αξίζει να αντιμετωπιστείς με αξιοπρέπεια και σεβασμό είναι ένα ζωτικό βήμα προς την κατεύθυνση του να μάθεις πως να προστατεύεις τον εαυτό σου από συμπεριφορές που θα σε κακοποιούν μελλοντικά.

Είναι ταυτόχρονα καλά και κακά νέα. Τα καλά νέα είναι πως αναγνώρισες  την συμπεριφορά ως συμπεριφορά κακοποίησης. Τα κακά νέα είναι πως αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που αυτό συμβαίνει. Οι γονείς του σε κακοποιούσαν συναισθηματικά όλη σου τη ζωή. Μου ανέφερες πως μόλις γιόρτασαν την πεντηκοστή τους επέτειο του γάμου και πως και οι δύο έχουν εθιστικές προσωπικότητες. Δεν είναι πως έγιναν εγωιστές πρόσφατα. Είναι τραυματισμένοι άνθρωποι που δεν γνωρίζουν πως να αγαπούν τον εαυτό τους με ένα υγιές τρόπο. Η μορφή της αγάπης τους υπήρξε πάντοτε συναισθηματικά κακοποιητική σε μεγαλύτερο η μικρότερο βαθμό επειδή μεγάλωσαν σε μια συνεξαρτητική κοινωνία με τραυματισμένους τους ίδιους τους τους γονείς επίσης συναισθηματικά.   

Ο πιο απλός τρόπος να απαντήσω στις ερωτήσεις για το τι να κάνεις είναι να σου πω πως χρειάζεται να πεις σε θεραπεία. Είναι μόνο μπαίνοντας σε θεραπεία που θα μπορέσεις να ξεκινήσεις να δεις την κατάσταση περισσότερο καθαρά. Η αίσθησή μου είναι πως το επίκεντρο της ερώτησης σου είναι πως θά θελες να μάθεις τι θα μπορούσες να κάνεις προκειμένου να παραδεχτούν πως σε έχουν κακοποιήσει και να ζητήσουν συγγνώμη για αυτή την κακοποίηση και να ενεργήσουν κατά συνέπεια με τον τρόπο που θα ήθελες εσύ να ενεργήσουν.

Η απάντησή μου σε αυτό είναι πως πιθανώς δεν πρόκειται ποτέ να σου δώσουν οποιαδήποτε ικανοποίηση προς αυτή την κατεύθυνση. Θα χρειαστεί να αποποιηθείς  την σκέψη σου πως χρειάζεται αυτοί να αλλάξουν για σένα προκειμένου να είσαι εσύ εντάξει! Κάθε φορά που αποδεχόμαστε τη σκέψη πως χρειαζόμαστε κάποιον άλλον να συμπεριφερθεί με έναν ορισμένο τρόπο, να μας μεταχειριστεί με έναν ορισμένο τρόπο προκειμένου να αισθανθούμε εμείς εντάξει με τον εαυτό μας αποποιούμαστε την δύναμή μας και θέτουμε τον εαυτό μας να γίνει θύμα εκ νέου.

Αυτό που μόλις περιέγραψα είναι ένα σπουδαίο παράδειγμα των διαφορετικών επιπέδων που εμπλέκονται σε αυτού του είδους τα ζητήματα και πόσο σημαντικό είναι για μας να εκκινήσουμε να αποκτήσουμε μεγαλύτερη επιδείνωση της δυναμικής της διεργασίας μας προκειμένου να αλλάξουμε τα πρότυπά μας.

Είναι σημαντικό για οποιονδήποτε από μας να αισθανθούμε πως  είμαστε επικυρωμένοι. Επειδή υπήρξαμε αντικείμενο μίσους και απαξίωσης στην παιδική μας ηλικία αλλά και για το μεγαλύτερο μέρος της ενήλικης ζωής μας εξαιτίας του καταναγκασμού επανάληψης, επειδή διδαχτήκαμε να μην εμπιστευόμαστε τα ίδια μας τα συναισθήματα και την αντίληψή μας, επειδή μάθαμε να έχουμε διαστρεβλωμένες στρεβλές σχέσεις με τον εαυτό μας και με τα συναισθήματά μας, χρειαζόμαστε επικύρωση κάπου από άλλους ανθρώπους πως η αφύπνιση μας είναι στην πραγματικότητα αληθινή και όχι κάποιο προϊόν της αμυντικής μας αυτόντροπιαστικής μας εικόνας.

    

  Ταυτόχρονα είναι ένα συνεξαρτητικό πρότυπο να συλλέγουμε συμμάχους. Να έχουμε ανθρώπους να παραπονιόμαστε που θα μας συμπαθούν και θα συμπάσχουν μαζί μας και θα μας λένε πόσο απαίσιοι οι άλλοι άνθρωποι ήταν όταν μας κακοποιούσαν. Συλλέγουμε συμμάχους που θα μας δώσουν την αποδοχή τους για την αυτο δίκαιη αγανάκτηση μας! Όταν αισθανόμαστε αυτο δίκαιη αγανάκτηση, τότε επιλέγουμε να αγοράσουμε την λογική του θύματος.

           

Λογική του θύματος

Είναι ζωτικό στην διαδικασία επανάκαμψης να πάψουμε να πιστεύουμε την πεποίθηση πως είμαστε θύματα κάθε φορά που  εστιαζόμαστε στην κατάσταση που βιώνουμε μια δεδομένη στιγμή και ενδυναμώνουμε την πεποίθηση πως είμαστε θύματα αυτής της κατάστασης η των ανθρώπων με τους οποίους μόλις έχουμε αλληλεπιδράσει χωρίς να γνωρίζουμε πως η κατάσταση συνδέεται με τα τραύματα της παιδικής μας ηλικίας δεν θα είμαστε έντιμοι με τον εαυτό μας.

Πρόκειται να αισθανόμαστε θύματα επειδή έχουμε γίνει αντικείμενο κακοποίησης στο παρελθόν, αλλά το να αισθάνεσαι ως θύμα και να δίνεις δύναμη στην πεποίθηση της θυματοποίησης είναι δύο τελείως διαφορετικά πράγματα. Αν έχουμε ένα πρότυπο να κάνουμε τον εαυτό μας θύμα, τότε  αυτό το πρότυπο είναι δική μας ευθύνη. Το να συνεχίζουμε να κατηγορούμε και να παραπονιόμαστε δεν είναι υγιές, δεν είναι θεραπεία δεν είναι έντιμο. Δεν είναι επίσης υγιές να κατηγορούμε τον εαυτό μας. Κάθε φορά που ψωνίζουμε από την κριτική φωνή του γονιού, που μας κριτικάρει μέσα μας και μας λέει πως είναι όλα λάθος μας, πως είμαστε αποτυχημένοι, που αξίζουμε να γίνονται αντικείμενο κακομεταχείρισης, τότε είμαστε τα θύματα του εαυτού μας.

Είναι ζωτικό να αρχίσουμε να βλέπουμε τη δική μας διεργασία από μια προοπτική ανάκαμψης έτσι ώστε να μπορούμε να σταματήσουμε να είμαστε πανέτοιμοι με τον εαυτό μας. Στην ενήλικη ζωή μας είναι ο παιδικός μας προγραμματισμός που μας θέτει να επαναλαμβάνουμε τα ίδια πρότυπα.  Δεν πρόκειται να γίνουμε υγιείς μέχρι που θα αρχίσουμε να το αναγνωρίσουμε.

Ως μικρά παιδιά υπήρξαμε θύματα και χρειάζεται να θεραπεύσουμε εκείνα τα παιδικά μας τραύματα. Αλλά ως ενήλικες είμαστε εθελοντές, θύματα μόνο ως εκ της νόσου μας, Θύματα από συνήθεια θα έλεγε κανείς.  Οι άνθρωποι στην ενήλικη ζωή μας είναι ηθοποιοί τους οποίους διαλέγουμε να παίξουν εκείνους τους ρόλους που θα επαναδημιουργήσουν την δυναμική της παιδικής μας ηλικίας, την δυναμική της κακοποίησης και της εγκατάλειψης, της προδοσίας και της αποστέρησης.

Είμαστε, υπήρξαμε στην ενήλικη ζωή μας τόσο θύματα όσο και βιαστές. Κάθε θύμα είναι ταυτόχρονα και ένας βιαστής επειδή όταν ψωνίζει την πεποίθηση πως είναι θύμα, τότε δίνει δύναμη στην νόσο του. Βιάζουμε τους ανθρώπους γύρω μας, όσο και τον ίδιο μας τον εαυτό.

Χρειαζόμαστε να θεραπεύσουμε τα τραύματα χωρίς ταυτόχρονα να κατηγορούμε τους άλλους. Και χρειαζόμαστε επίσης να κατέχουμε την ευθύνη μας χωρίς να κατηγορούμε τον εαυτό μας. Όπως ειπώθηκε προηγουμένως, δεν υπάρχει κατηγορία εδώ, δεν υπάρχουν κακοί τύποι, ο μόνος αντίπαλός μας είναι η νόσος που βρίσκεται μέσα μας.

Οφείλω να ξεκαθαρίσω κάτι πως όταν λέω  « χωρίς να κατηγορώ τους άλλους ».  Δεν εννοώ  να αρνηθούμε την οργή και τον θυμό μας για ότι έχουμε υποστεί στην παιδική μας ηλικία. Χρειάζεται να κατέχουμε και να απελευθερώσουμε το θυμό, ακόμη και την οργή απέναντι στούς γονείς μας, τους δασκάλους μας, τους φροντιστές μας η οποιαδήποτε άλλη φιγούρα εξουσίας των παιδικών μας

Χρόνων,  συμπεριλαμβανομένων και της έννοιας του Θεού που επιβλήθηκε πάνω μας όσο εμείς αναπτυσσόμαστε. Δεν απαιτείται απαραίτητα να στρέψουμε αυτόν τον θυμό απευθείας εναντίον τους, αλλά χρειάζεται  να απελευθερώσουμε την ενέργεια. Ίσως χρειαστεί να αφήσουμε το παιδί μέσα μας να ουρλιάξει: σε μισώ!σε μισώ! ενώ χτυπά με δύναμη τα μαξιλάρια στο κρεβάτι του γιατί αυτός είναι ο τρόπος που ένα παιδί εκφράζει το θυμό του.

Αυτό δεν σημαίνει πως οφείλουμε να πιστέψουμε πως οι γονείς μας είναι υπεύθυνοι για τα πάντα. Μιλάμε για ισορροπία ανάμεσα στο συναισθηματικό και γνωστικό στοιχείο. Η κατηγορία έχει να κάνει περισσότερο με μία προδιάθεση απέναντι σε κάτι η κάποιον. Πολλές φορές υπάρχουν ψευδείς πεποιθήσεις, δεν έχει αλήθεια να κάνει σε οτιδήποτε με τη διεργασία απελευθέρωσηw συναισθηματικής ενέργειας.

Χρειάζεται επίσης να κατέχουμε και να απελευθερώσουμε το θυμό ενάντια σε όσους μας θυματοποίησαν ως ενήλικες και οφείλουμε να πάρουμε την ευθύνη όσον αφορά το μερίδιο  αυτό, να κατέχουμε το κομμάτι μας σε οποιαδήποτε μορφής δυσλειτουργικό χορό επιτελέσαμε με αυτούς..

Χρειάζεται να κατέχουμε, να τιμούμε και να απελευθερώσουμε τα συναισθήματα και να αναλάβουμε την ευθύνη γι αυτά χωρίς ταυτόχρονα να κατηγόρούμε οποιονδήποτε άλλο.

Σε επίπεδο προοπτικής μιας διαδικασίας είναι πολύ σημαντικό να πάψουμε να πιστεύουμε ψευδείς πεποιθήσεις πως ως ενήλικες παραμένουμε θύματα και κάποιος άλλος είναι που φταίει η πως πρέπει να  κατηγορούμε τον εαυτό μας επειδή κάτι είναι  εγγενώς  λάθος με μας.             

Στην κατάσταση που περιέγραψες με τους γονείς σου υπήρξες συναισθηματικά κακοποιημένος.

Από μία προοπτική επανάκαμψης και θεραπείας, αυτή είναι μια ευκαιρία ανάπτυξης, είναι μια ευκαιρία να αποκτήσεις επίγνωση στην εξάρτηση σου. Αυτό μπορεί να είναι το τυχαίο γεγονός που σε προκάλεσε να θελήσεις να αναλάβεις δράση προκειμένου να θεραπεύσεις στον εαυτό σου. Συγχαρητήρια! αυτό τελικά είναι και ένα δώρο εξ ουρανού. Πάψε σε παρακαλώ να κρίνεις τον εαυτό σου για ότι λέω. Το σκληρότερο πράγματι στην συνεξάρτηση και στην επανάκαμψη είναι να πάψεις να κατηγορείς και να ντρέπεσαι για σένα και για την επιγνωση που αποκτάς.   

Η επανάκαμψη είναι μία διεργασία απολέπισης των διαφορετικών επιπέδων άρνησης. Η άρνηση είναι ένας θαυμάσιος μηχανισμός επιβίωσης του ανθρώπου που καθιστά δυνατό να επιβιώνουμε στον πόνο της παιδικής μας ηλικίας. Είναι ωστόσο και ένα πανίσχυρο τείχος απέναντι στη θεραπεία μας ως ενήλικες.

Με κάθε επίπεδο άρνησης αφαιρούμε, όπως αφαιρούμε τις φρούδες ενός κρεμμυδιού. Υπάρχει πόνος και θρήνος για τις αλήθειες που αποκαλύπτουμε.  Η αλήθεια θα σε απελευθερώσει είναι όμως ταυτόχρονα πολύ επώδυνο. Να αντικρίζεις την αλήθεια σε ένα νέο επίπεδο κάθε φορά από αφαιρείς ένα στρώμα άρνησης.

Είναι σημαντικό να χρησιμοποιήσεις  αυτή την ευκαιρία ως ένα νέο ξεκίνημα, μια πόρτα που θα σε οδηγήσει σε ένα νέο τρόπο να ζήσεις τη ζωή σου.    Προκειμένου να τα καταφέρεις, είναι απαραίτητο να ξεκινήσεις να βλέπεις πως κάθε γεγονός στη ζωή σου συνδέεται με την παιδική του ηλικία και τα πρότυπα σου στην ενήλικη ζωή. Θα χρειαστεί να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου για το πως τοποθετείς τον εαυτό σου στην κάθε κατάσταση, ποια είναι τα κίνητρα σου, ποιος ο προγραμματισμός σου. (Ολα μας τα υιοθετημένα συμπεριφορικά πρότυπα είναι με τον έναν η τον άλλο τρόπο προσπάθειες χειραγώγησης ). Ποιο είναι το τίμημα που πληρώνεις  προκειμένου να παραμένεις θύμα κλπ.

Καθώς θα γίνεσαι ειλικρινής για αυτές τις διαφορετικές πλευρές μιας κατάστασης η πρόκληση της θεραπείας θα είναι να επιδείξεις συμπάθεια για τον εαυτό σου, γιατί είχες υπάρξει αβοήθητος απέναντί στις προδιάθεσεις και τα συμπεριφερικά πρότυπα που έμαθες στην παιδική σου ηλικία.

Η επανάκαμψη και θεραπεία δεν έχει να κάνει με κατηγορίες, δεν έχει να κάνει με το να βρούμε λάθη. Οι κατηγορίες και η εύρεση λαθών έρχονται από τη νόσο μας, την φωνή του γονιού που κριτικάρει μέσα μας. Προκειμένου να θεραπευτούμε και να γίνουμε υγιέστεροι είναι απαραίτητο να αναλάβουμε την ευθύνη για το μερίδιο που μας αναλογεί αλλά και να θέσουμε  τους άλλους ενώπιον των ευθυνών τους για τη δική τους συμπεριφορά.

   

 Πρόκειται να συζητήσω στην πορεία αυτού του άρθρου μερικές από τις λεπτομέρειες του πως θα έχουμε υγιέστερα όρια και εξωτερικά και εσωτερικά αλλά και τι σημαίνει συναισθηματική εντιμότητα και ανάληψη ευθύνης. Προς το παρόν ας πω πως η απλούστερη απάντηση στην ερώτησή σου είναι πως χρειάζεται να πεις σε θεραπεία προκειμένου να μάθεις και να αναπτυχθείς πίσω από αυτό το περιστατικό, γιατί αν δεν το κάνεις θα συνεχίσεις να επαναλαμβάνεις το ίδιο πρότυπο.

Πρόκειται να ανακαλύψεις πως η επανακάμψη και θεραπεία είναι μια περιπέτεια στην οποία κάθε ερώτηση οδηγεί, σε μια ακολουθία επόμενων ερωτήσεων. κάθε αποκαλύψη θα σε μεταφέρει σε μια νέα προοπτική.

Πολύ νωρίς στην θεραπεία μου επανάκαμψη των δωδέκα βημάτων κάποιος μου είπε πως όφειλα να αλλάξω τα πάντα! Κι αυτό ήταν η αλήθεια. Χρειαζόταν αλλάξω την προοπτική μου και τη σχέση μου με τα πάντα. Χρειαζόταν να μάθω πως να σταματήσω να ενδυναμώνω την πεποίθηση πως είμαι θύμα που η ανατροφή μου σε μια δυσλειτουργική κοινωνία μου την επέβαλε. Αυτό που χρειαζόταν να θεραπεύσω ήταν τη συνεξάρτησή μου, που μου με προκαλούσε να κοιτάζω προς τα έξω από τον εαυτό μου προκειμένου να ορίσω τον εαυτό μου και να βρω αυταξία.

Συνεξάρτησή  σημαίνει εξωτερική εξάρτηση. Στον βαθμό που εστιάζομουν έξω από μένα αναζητώντας την πριγκίπισσα που θα με διόρθωσει ως άνθρωπο η κατηγορώντας τους άλλους που κατέστρεφαν τη ζωή μου έθετα τον εαυτό μου στο να είμαι θύμα του εαυτού μου και των άλλων. Στην θεραπεία έμαθα πως ήταν απαραίτητο για μένα να αρχίσω να εστιάζω στον εαυτό μου και στη σχέση με τον εαυτό μου. Χρειαζόταν να αρχίζω να κοιτάζω προς τα μέσα για τις απαντήσεις.

Ένα πολύ σημαντικό τμήμα της διεργασίας μου, του να βρω μια ισορροπία στη ζωή μου, του να μάθω πως να βλέπω τον εαυτό μου και πως να σχετίζομαι με τους άλλους και τη ζωή με σαφήνεια ήταν να ξεκαθαρίσω πως οτιδήποτε στη διεργασία μου σχετίζεται πίσω με μένα και με την πορεία ανάπτυξής μου. Έπρεπε να ξεπεράσω της είναι συνεξαρτητική μου πεποίθηση πως εγώ έκανα κάτι για σένα η πως εσύ έκανες κάτι σε μένα!

Η συναισθηματική κακοποίηση που βίωσες από τη συμπεριφορά των γονέων σου σε αυτό το περιστατικό, είναι μέρος του σχεδίου μάθησης στο σχολείο μας της πνευματικής μας ανάπτυξης όπου όλοι βρισκόμαστε εμπλεκόμενοι.     Αυτό δεν συνιστά μια δικαιολογία γι αυτούς η δεν καθιστά ομαλό το γεγονός πως σου συμπεριφέρθηκαν με αυτόν τον τρόπο. Αυτό που συμβαίνει είναι πως σε ένα ανώτερο επίπεδο ήταν δάσκαλοι σου (οι γονείς σου)  εργαλεία που χρησιμοποιήθηκαν από τη θεϊκή βούληση προκειμένου να σε βοηθήσουν να αποκτήσεις επίγνωση πως υπάρχει θεραπεία μπροστά σου να γίνει. Είναι στ αλήθεια ένα νέο ξεκίνημα! 

Είναι μία θαυμάσια ευκαιρία να αποκτήσεις μεγαλύτερη επίγνωση του πνευματικού σου δρόμου. Είναι ένα ευλογημένο δώρο που θα σε βοηθήσει να συνδεθείς περισσότερο καθαρά με το ποιός αλήθεια είσαι, με τον πραγματικό του εαυτό. Αυτά είναι αλήθεια καλά νέα.

                                                Η διεργασία επανάκαμψης 

Αναγνώριση, επίγνωση είναι το πρώτο βήμα της θεραπείας. το να αποκτήσουμε επίγνωση είναι ότι είναι απαραίτητο πριν οποιαδήποτε συνειδητή η αλλαγή μπορεί να λάβει χώρα. Είναι ταυτόχρονα το ξεκίνημα και το τέλος. είναι το τέλος με ορους της ικανότητάς μας του να συνεχίζουμε ασυνείδητα να αναπαράγουμε τα παλιά μας πρότυπα. Στις περισσότερες περιπτώσεις θα συνεχίσουμε να αναπαράγουμε τα παλιά μάς πρότυπα μερικές φορές ακόμη. Θα συνεχίζουμε για το υπόλοιπο της ζωής μας να πιάνουμε τον εαυτό μας να ξεκινάει να βαδίζει στα παλιά γνώριμα μονοπάτια, αλλά ποτέ δεν θα είμαστε ικανοί να το κάνουμε τόσο ασυνείδητα.  Είναι το τέλος της άρνησης σε ένα θεμελιώδες επίπεδο.

Είναι η έναρξη της θεραπείας, της γιατρειάς, της επίγνωσης, του ξυπνήματος. Είναι η έναρξη του να είμαστε συνειδητοί.  Πως υπάρχει ένα νέο επίπεδο θεραπείας που οφείλει να λάβει χώρα.  Η επανάκαμψη είναι μία συνεχής εργασία αφετηρίας και τέλους, ξεσκεπάσματος και ανακάλυψης νέων επιπέδων του τι είναι απαραίτητο να μαθευτεί και να γιατρευτεί. Είναι μια σταδιακή διεργασία του να κάναμε προόδους στο μονοπάτι της αυτοσυνειδητοποίησης - Μετακινήσης από το σκοτάδι στο φως.

Η δυναμική αυτής της διεργασίας είναι βασική. Ως ανθρώπινα όντα έχουμε περισσότερα κοινά παρά διαφορές. Η βασική ανθρώπινη συναισθηματική δυναμική είναι η ίδια για όλα τα ανθρώπινα όντα. Οι λεπτομέρειες μπορεί να διαφέρουν αλλά η δυναμική της διεργασίας τραύματος και η διεργασία επανάκαμψης και θεραπείας είναι εγγενής.

Η ανακάλυψη, η αναγνώριση πως έχουμε υπάρξει θύματα κακοποίησης είναι ζωτικής σημασίας μάλλον πως η συναισθηματική κακοποίηση η οποιοδήποτε άλλο είδος κακοποιήσης που επίσης προκαλεί συναισθηματική κακοποίηση σωματική, λεκτική, γνωστική, σεξουαλική, πνευματική.΄ Είναι ζωτικά σημαντικό να κατέχουμε την θυματοποίηση μας και ως κάποιο σημείο να αρχίζουμε να θυμώνουμε για αυτό. Το να  αρχίσουμε να θυμώνουμε για το πως η συμπεριφορά των άλλων μας πλήγωσε είναι ζωτικής σημασίας στο να κατέχουμε τον εαυτό μας.  Στο να τιμήσουμε τον εαυτό μας.

Robert Burney

Συνεξάρτηση εναντίον Αλληλεξάρτησης

 Συνεξάρτηση εναντίον Αλληλεξάρτησης

Προκειμένου να πάψουμε να αποδυναμώνουμε τον εαυτό μας, να σταματήσουμε να αντιδρούμε μέσα από το εσωτερικό μας παιδί, να πάψουμε να θέτουμε τον εαυτό μας να είναι θύμα έτσι ώστε να αρχίσουμε να μαθαίνουμε να εμπιστευόμαστε και να αγαπάμε τον εαυτό μας χρειάζεται να ξεκινήσουμε να εξασκούμαστε στη διάκριση. Διάκριση σημαίνει να έχεις τα μάτια να δεις και τα αυτιά να ακούσεις και την ικανότητα να αισθανθείς τη συναισθηματική ενέργεια που είναι η αλήθεια.

Δεν θα μπορέσουμε να δούμε καθαρά ή να ακούσουμε καθαρά αν αντιδρούμε από τα συναισθηματικά μας τράυματα τα οποία δεν έχουμε τη θέληση η δεν είμαστε ικανοί να αισθανθούμε και τις ασυνείδητες προδιαθέσεις τις οποίες δεν ήμασταν ικανοί η  δεν θέλαμε να κοιτάξουμε. Δεν θα είμαστε ικανοί να μάθουμε να εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας στο βαθμό που ακόμη θέτουμε τον εαυτό μας να γίνεται θύμα από ανθρώπους μη άξιους εμπιστοσύνης.

Όχι μόνο έχουμε διδαχτεί να γινόμαστε θύματα ανθρώπων τοποθεσιών και πραγμάτων, έχουμε επίσης διδαχτεί να γινόμαστε θύμα του εαυτού μας της ίδιας μας της ανθρωπιάς. Έχουμε διδαχθεί να λαμβάνουμε την ενδυνάμωση του εγώ μας, τον ορισμό του εαυτού μας από εξωτερικές εκδηλώσεις της ύπαρξής μας. Εμφάνιση ταλέντο ευφυια ειναι εξωτερικές εκδηλώσεις της ύπαρξής μας, είναι δώρα το οποία οφείλουμε να γιορτάζουμε, είναι όμως παροδικά δώρα, δεν είναι το σύνολο της ύπαρξής μας. Δεν μας καθορίζουν και δεν προκαθορίζουν εάν έχουμε αξία. Έχουμε διδαχθεί να το κάνουμε ανάποδα,  να λαμβάνουμε τον ορισμό του εαυτού μας και την αυταξία μας από παροδικές ψευδαισθήσεις έξω μας ή εξωτερικές της ύπαρξής μας,  δεν λειτουργεί είναι δυσλειτουργικό.

Συνεξάρτηση και αλληλεξάρτηση είναι δύο τελείως διαφορετικές δυναμικές.

η Συνεξάρτηση έχει να κάνει με το να δίνουμε, να αποδυναμώνουμε την αυτοπεποίθησή μας. Το να λαμβάνουμε τον ορισμό του εαυτού μας και την αυτεαξία μας έξω μας, από εξωτερικές πηγές είναι δυσλειτουργικό επειδή μας προκαλεί να δίνουμε δύναμη στο πως αισθανόμαστε για τον εαυτό μας σε ανθρώπους και δυνάμεις τις οποίες δεν μπορούμε να ελέγξουμε. Κάθε φορά που δίνουμε δύναμη αναφορικά με την αυτοπεποίθησή μας σε κάτι έξω από μας καθιστούμε αυτό το άτομο η το πράγμα μια θεϊκή δύναμη. Λατρεύουμε έναν ψεύτικο θεό.

Αν η αυτοπεποίθησή μου βασίζεται σε ανθρώπους μέρη και πράγματα, χρήματα ιδιοκτησία και πρεστιζ, Εμφάνιση ταλέντο εφυια, τότε θέτω τον εαυτό μου στο να γίνει θύμα. Οι άνθρωποι δεν πρόκειται να κάνουν πάντα αυτό που θέλω εγώ να κάνω, η ιδιοκτησία μου μπορεί να καταστραφεί από ένα σεισμό από μια πλημμύρα η μια πυρκαγιά, τα χρήματα μπορούν να εξαφανιστούν σε μια χρηματιστηριακή καταρρεύση η μια λάθος επένδυση,  η εμφάνιση αλλάζει καθώς μεγαλώνουμε, τα πάντα αλλάζουν, όλες οι εξωτερικές προς εμάς συνθήκες είναι παροδικές.

Να γιατί είναι τόσο σημαντικό να ρθούμε σε επαφή με την πνευματική μας σύνδεση. Να αρχίσουμε να συνειδητοποιούμε πως έχουμε αξία επειδή είμαστε παιδιά του Θεού. Πως όλοι μας είμαστε μέρος της αιώνιας ενότητας που είναι ο δημιουργός του κόσμου η ενέργεια του σύμπαντος η όπως αλλιώς θέλετε να το ονομάζεται. Είμαστε πνευματικά όντα που βιώνουμε μια ανθρώπινη εμπειρία, η αξία μας ως όντα δεν εξαρτάται πάνω σε οποιαδήποτε εξωτερική από μας συνθήκη. Εχουμέ υπάρξει άνευ όρων αγαπημένοι Από τη γέννησή μας  και πάντα θα υπάρξουμε!

Όσο περισσότερο αρχίσουμε να τιμούμε την αλήθεια για το ποιοί είμαστε στα αλήθεια και να την ενσωματώνουμε στις σχέσεις μας με τον εαυτό μας τόσο περισσότερο θα μπορούμε να απολαμβάνουμε αυτή την ανθρώπινη εμπειρία που βιώνουμε. Στη συνέχεια θα μπορέσουμε να αρχίσουμε να μαθαίνουμε πως να είμαστε αλληλοεξαρτώμενοι, πως να δίνουμε δύναμη έξω από μας, με έναν συνειδητό και υγιές τρόπο, επειδή η αυτεαξία μας δεν θα εξαρτάται πλέον από εξωτερικές πηγές.

Αλληλεξάρτηση σημαίνει να κάνουμε συμμάχους, να σχηματίζουμε Συμμαχίες, σημαίνει να σχηματίζουμε συνδέσεις με άλλα όντα. Αλληλεξάρτηση σημαίνει πως δίνουμε σε κάποιον άλλον κάποια δύναμη πάνω στην ευημερία μας και τα συναισθήματά μας.

Κάθε φορά που νοιαζόμαστε για κάποιον η κάτι δίνουμε κάποια δύναμη σε αυτόν αναφορικά με τα συναισθήματά μας. Είναι αδύνατον να αγαπούμε χωρίς να δίνουμε κάποια δύναμη πάνω σε αυτό που αγαπάμε.  Οταν επιλέγουμε να αγαπάμε κάποιον ένα πράγμα, ένα κατοικίδιο, ένα αυτοκίνητο, οτιδήποτε, του δίνουμε τη δύναμη να μας κάνει ευτυχισμένους. Δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό χωρίς επίσης να του δίνουμε τη δύναμη να μας βλάψει η να μας κάνει να θυμώσουμε η να φοβηθούμε.  

Προκειμένου να ζήσουμε χρειάζεται να είμαστε αλληλοεξαρτώμενοι. Δεν μπορούμε να συμμετέχουμε στην ζωή χωρίς να δίνουμε μακριά μας κάποια δύναμη πάνω στα συναισθήματα και την ευημερία μας. Δεν μιλάω απλά μόνο για τους ανθρώπους: αν τοποθετήσουμε χρήματα σε μια Τράπεζα δίνουμε μακριά μας κάποια δύναμη αναφορικά με τα αισθήματά μας και την ευημερία μας σε αυτή την Τράπεζα. Αν έχουμε αυτοκίνητο έχουμε επίσης μια εξάρτηση πάνω σε αυτό και έχουμε αισθήματα αν συμβεί κάτι σε αυτό. Εάν πρόκειται να ζήσουμε μέσα σε μια κοινωνία οφείλουμε να είμαστε αλληλοεξαρτώμενοι σε κάποιο βαθμό και να δίνουμε καποια δύναμη μακριά μας.

Το κλειδί είναι να κάνουμε συνειδητά τις επιλογές μας και να αναλαμβάνουμε την ευθύνη για τις συνέπειες.

Ο δρόμος προς μία υγιής αλληλεξάρτηση είναι να είμαστε ικανοί να βλέπουμε τα πράγματα καθαρά, να βλέπουμε τους ανθρώπους, τις καταστάσεις, τη δυναμική της ζωής και περισσότερο απ όλα τους εαυτούς μας με σαφήνεια. Αν δεν εργαστούμε προς την κατεύθυνση να θεραπεύσουμε τα τραύματα της παιδικής μας ηλικίας και να αλλάξουμε τον παιδικό μας προγραμματισμό τότε δεν θα μπορέσουμε να ξεκινήσουμε να βλέπουμε τους εαυτούς μας καθαρά πολύ περισσότερο οτιδήποτε άλλο στη ζωή.

Η νόσος της συνεξάρτησης μας προκαλεί να συνεχίζουμε να επαναλαμβάνουμε τα πρότυπα που είναι οικεία σε μας. Ετσι επιλέγουμε μη άξιους εμπιστοσύνης ανθρώπους να εμπιστευτούμε, μη διαθέσιμους ανθρώπους να εξαρτόμαστε, μη διαθέσιμους ανθρώπους να αγαπάμε. Θεραπεύοντας τα συναισθηματικά μας τράυματα και αλλάζοντας τον γνωστικό προγραμματισμό μας, μπορούμε να αρχίσουμε να εξασκούμε διάκριση στις επιλογές μας, έτσι που να μπορούμε να αλλάξουμε τα πρότυπά μας και να μάθουμε να εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας.

Καθώς Θα αναπτύσσουμε υγιείς αυτοπεποίθηση βασισμένη στη γνώση πως η δύναμη είναι μαζί μας και μας αγαπά, τότε μπορούμε συνειδητά να αναλάβουμε το ρίσκο να αγαπήσουμε, να είμαστε αλληλοεξαρτώμενοι, χωρίς να ψωνίζουμε την πεποίθηση πως η συμπεριφορά των άλλων καθορίζει την αυταξία μας. θα έχουμε συναισθήματα, θα πληγωθούμε, θα φοβηθούμε, θα θυμώσουμε επειδή αυτά τα συναισθήματα είναι αναπόφευκτο μέρος της ζωής. Τα συναισθήματα είναι κομμάτι της ανθρώπινης εμπειρίας την οποία ήρθαμε εδώ σε αυτή τη ζωή να μάθουμε, δεν μπορούν να αποφευκτούν.  Προσπαθώντας να τα αποφύγουμε το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να χάσουμε όλη τη χαρά και την αγάπη και την ευτυχία,  που επίσης αποτελούν μέρος αυτής της ζωής.-