Mη Φοβάσαι τους Φόβους σου!
Ο εαυτός μας αποτελείται από μυριάδες σχέσεων. Εχουμε
μια σχέση με το νου μας, το σώμα μας τα συναισθηματα μας, την ψυχή μας, το φύλο
μας, τη σεξουαλικότητά μας, την έννοια του Θεού. Μάθαμε να σχετιζόμαστε με τον εαυτό μας
σύμφωνα με το πως ο πατέρας μας η μητέρα μας τα αδέρφια μας οι συμμαθητές μας
οι δάσκαλοί μας οι συγγενείς μας σχετιζόταν με μας. Τα διάφορα γεγονότα της
ζωής μας προσθεσαν διαστάσεις και γεύση στη σχέση μας με τον εαυτό μας. Οι τρόποι που βιώσαμε τον εαυτό μας σε εκείνα
τα πρώιμα χρόνια ήταν μέσα από το τι αισθανθήκαμε και την αντανάκλαση που
είδαμε στα μάτια των ανθρώπων γύρω μας, των τρόπων με τους οποίους οι άνθρωποι
αντιδρούσαν απέναντι μας. Έπρεπε να μάθουμε να ορίζουμε τον εαυτό μας και να
αμυνόμαστε με τους καλύτερους τρόπους που μπορούσαμε γιατί η αντανάκλαση που
είδαμε και οι συμπεριφορές που βιώσαμε ερχόταν από ανθρώπους που ήταν
πληγωμένοι και αντιδρούσαν, θυμωμένοι τρομαγμένοι τραυματισμένοι και
ντροπιασμένοι. Μάθαμε να σχετιζόμαστε με
τον εαυτό μας τους άλλους ανθρώπους και την διεργασία της ζωής στην πρώιμη
παιδική ηλικία και μετά είχαμε περισσότερες εμπειρίες καθώς μεγαλώναμε και ως
ενήλικες αυτό αναδιαμορφωθηκε και με διαφορετικούς τρόπους από την αρχική μας
εμπειρία. Έχουμε στρώματα επί στρωμάτων διαθέσεων, συμπεριφορών και πεποιθήσεων
που είναι από μόνοι τους παράγοντες στο πως σχετιζόμαστε με τον εαυτό μας. Μέχρι
να αποκτήσουμε επίγνωση του πως εκείνα τα γεγονότα, τα τραύματα, οι εμπειρίες
είχαν επίδραση πάνω μας, δεν μπορούμε να αλλάξουμε στο πως αντιδρούμε σε
καταστάσεις που ζωντανεύουν αναμνήσεις από εκείνη την περίοδο. Δεν μπορούμε να
απενεργοποιήσουμε και να αποδυναμώσουμε εκείνα τα αντιδραστικά κουμπιά μέσα μας
που κυβερνούν τις ζωές μας. Είναι ζωτικά σημαντικό να ξεκινήσουμε να ερευνούμε
μέσα από κείνα τα στρώματα για να δούμε ποιά η αλήθεια είναι και να μάθουμε πως
να είμαστε έντιμοι με τον εαυτό μας. Εχουμε ζήσει την ενήλικη ζωή μας ως
αντίδραση στα παιδικά μας τράυματα και προγραμματισμό. Τα πρότυπα των σχέσεών μας,
όλες οι σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους, με τα χρήματα, με την εργασία, με
το σώμα μας είναι συμπτώματα των τραυμάτων της παιδικής μας ηλικίας. Όσο εστιάζουμε στις εμπειρίες μας ως ενηλικες
χωρίς να κοιτάμε του πως αυτό συνδέεται με την παιδική μας ηλικία δεν βλέπουμε
την πραγματικότητα ξεκάθαρα. Όσο κοιτάς την τελευταία σύσκεψη από την προοπτική
του να κατηγορησεις είτε τον εαυτό σου είτε το άλλο άτομο για τα προβλήματά σου
δεν είσαι έντιμος με τον εαυτό σου. Αντιδράς από την παλιά προοπτική του άσπρου
η του μαύρου. Για να αλλάξουμε την εμπειρία μας της ζωής οφείλουμε να
θεραπεύσουμε τις αιτίες, όχι απλώς να εστιάσουμε στα συμπτώματα. Για να το
κάνουμε είναι σημαντικό να ξεκινήσουμε να εξασκούμε διάκριση. Να εξασκηθούμε στο να μπορούμε να μαζεύουμε το
μωρό μέσα από το μπάνιο και να μην το πετάμε με τα απόνερα. Να μην εναλλασσόμαστε ανάμεσα σε δύο ακραία
πρότυπα συμπεριφοράς. Η καθαρότητα
έρχεται όταν αλλάζουμε την προοπτική μας έτσι που να μπορούμε να δούμε τα
διαφορετικά επίπεδα που εμπλέκονται στη δυναμική της ζωής και να μη χωνεύουμε
το ευκολοχώνευτο πως όλα είναι άσπρο η μαύρο που συνιστά την προοπτική της
συνεξάρτησης. Η ασθένεια της συνεξάρτησης- Όπως την ορίζω -εδράζεται στο έγώ
που έχει τραυματιστεί, πληγωθεί και προγραμματιστεί με έναν πολύ δυσλειτουργικό
τρόπο στην πρώιμη παιδική ηλικία.
Στην επανάκαμψη επαναπρογραμματίζουμε της άμυνες του
εγώ μας για να βοηθήσουμε τον εαυτό μας να ανοιχτεί στην Αλήθεια του ποιοί
αλήθεια είμαστε, αντί να τρώμε το ψέμα πως είμαστε ελαττωματικά ντροπιαστικά
πλάσματα. Αλλάζουμε το σετ των εργαλείων μας που έχουμε για να
διαπραγματευόμαστε με τη ζωή, από εκείνο που είναι γεμάτο δυσλειτουργικά και
αυτοκαταστροφικά εργαλεία σε εργαλεία που βοηθούν στα αλήθεια να
απελευθερωθούμε από τον παλιό προγραμματισμό και να ανοιχτούμε στο να έχουμε
στιγμές χαράς και ευτυχίας στην εμπειρία μας τής ζωής .
Αλλάζοντας
τη σχέση μας με τον φόβο
Το νούμερο ένα εργαλείο του εγώ είναι ο φόβος. Κάθε
φορά που αισθανόμαστε Φοβο υπάρχουν πολλαπλά επίπεδα που εμπλέκονται, πολλαπλές
προοπτικές από τις οποίες ο φόβος παράγεται. Και όπως και με όλα τα άλλα
αισθήματα που βιώνουμε ο φόβος έχει ένα σκοπό και χρειάζεται να τιμηθεί ως δώρο.
Τα συναισθήματα δεν έχουν αξία από μόνα τους απλά υπάρχουν. Αυτό που δίνει στα συναισθήματα
μια θετική η αρνητική αξία είναι το πως αντιδρούμε σε αυτά. Οι
περισσότεροι από μας έχουμε μάθει να έχουμε αρνητικές αντιδράσεις στα
συναισθήματα επειδή η προοπτική του ίδιων μας των συναισθημάτων ήταν μπερδεμένη
στην παιδική μας ηλικία. Εξαιτίας των
μηνυμάτων και των προτύπων συμπεριφοράς των ενηλίκων γύρο μας.
Ο φόβος είναι ένα σημαντικό εργαλείο ζωής. Υπάρχει
για να μας προστατεύει, για να μας βοηθάει να αποφεύγουμε καταστάσεις και
ανθρώπους που μπορούν να μας προκαλέσουν ζημιά. Είναι η ίδια η σχέση μάς με το φοβο που είναι
δυσλειτουργική εξαιτίας των βιωμάτων της παιδικής μας ηλικίας.
Υπάρχει ένα επίπεδο φόβου που είναι αναπόφευκτο σε
κάθε ανθρώπινο πλάσμα, ο φόβος του άγνωστου. Αυτή η ανθρώπινη εμπειρία είναι μια διεργασία
που εμπλέκει μιαν έγγενή σύγκρουση ,ανάμεσα στην συνεχώς μεταβαλλόμενη φύση της
ζωής και την ανάγκη του ανθρώπινου εγώ να επιβιώσει. (Που είναι και η κύρια
εργασία του εγώ) Το ανθρώπινο εγώ χρειάζεται να ορίζει τα πράγματα: Τι είναι τροφή; ποιός είναι φίλος η εχθρός; Ποιός είμαι εγώ και πως συνδέομαι με τους
άλλους; τι μπορεί να μe βλάψει και τι μπορεί να μου φέρει ευχαρίστηση; Έχει επίσης μάθει πως είναι υγιές να έχουμε
ένα φόβο για το άγνωστο. Ως αποτέλεσμα το εγώ φοβάται την αλλαγή και διψά για
ασφάλεια και σταθερότητα. Επειδή όμως η ζωή είναι συνεχώς μεταβαλλόμενη η
ασφάλεια και σταθερότητα είναι μόνο παροδικά!
Ο φόβος του αγνωστου είναι ένα φυσιολογικό κομμάτι του
να είσαι άνθρωπος. Eχει
έναν σκοπό. Αξίζει να τιμηθεί σαν κάτι που μας υπηρετεί.
Αλλά όπως και η σχέση μας με όλες τις πλευρές της ύπαρξής μας, ή σχέση μας με
το φόβο είναι δυσλειτουργική.
Το τραυματισμένο εγώ ανταποκρίνεται από τον
προγραμματισμό του παράγοντα φόβο, των πραγμάτων που έμαθε να φοβάται ως παιδί:
να κάνει λάθη, να μην κάνει κάτι σωστά,
να είναι συναισθηματικός, να λέει την αλήθεια του, να παίρνει ρίσκο, να είναι
μόνος. Οτιδήποτε. Μετά ενδυναμώνουμε αυτόν του φόβο με το να εστιάζουμε σε
αυτόν να τον μεγενθύνουμε και γενικά να του δίνουμε τη δύναμη να καθορίζει τη
ζωή μας ή με το να τον αρνούμαστε που επίσης του δίνει δύναμη, γιατί αρνούμενοι
τον φόβο μας, αρνούμαστε τον εαυτό μας και την πραγματικότητα!
Πηγαίνοντας σε οποιοδήποτε από τα δύο άκρα καταλήγει
στην ανικανότητα να δούμε την κατάσταση καθαρά. Επειδή το εγώ μας είχε
προγραμματιστεί να αντιδρά στη ζωή από το φόβο, την αρνητικότητά, την έλλειψη
και την ανασφάλεια - πάλι εξαιτίας του συναισθηματικού τραύματος που βιώσαμε
και των μηνυμάτων και των προτύπων των ενηλήκων γύρω μας - η νόσος εστιάζει στο
να μεγεθύνει το φόβο και μετά τριγυρίζει προσπαθώντας να βρει κάτι να καλύψει
και να καταπίεσει τον ίδιο το φόβο που αυτή παρήγαγε. Η Συνεξάρτηση Μεγεθύνει
τον φόβο έξω από κάθε μέτρο και μετά μας οδηγεί σε εθιστικές η καταναγκαστικές
συμπεριφορές ως ένα τρόπο αντίδρασής να μαλακώσουμε τον φόβο μας. Αυτό συνιστά
τον ορισμό της δυσλειτουργικότητας. Ζούμε τη ζωή μας αντιδρώντας στο φόβο και
την ντροπή που η Συνεξάρτηση Ενδυναμώνει και μετά μας βοηθά να τον αποφύγουμε
προκαλώντας μας να εστιάσουμε σε κάτι έξω από μας ως την αιτία και τη θεραπεία
εκείνου του μέρους μέσα μας όπου αισθανόμαστε άδειοι, όπου αισθανόμαστε ανάξιοι
και ανίκανοι να αγαπηθούμε. Φοβόμαστε τα ίδια μας τα συναισθήματα - όλα τα
καταπιεσμένα συναισθήματα και τον ανεπίλυτο πόνο που κουβαλούμε. Μάθαμε να
φοβόμαστε τον ίδιο μας τον Θυμό, τον Πόνο και το Φόβο μας. Αισθανόμαστε
φοβισμένοι απέναντι στο φόβο των ίδιων των συναισθημάτων μας. Είναι αυτά τα επίπεδα
του φόβου που προκαλούν παράλυση, δηλαδή ο φόβος του ίδιου μας του φόβου είναι
το μεγαλύτερο εμπόδιο στη θεραπεία μας. Φοβόμαστε τον ίδιο μας τον πόνο και το
θυμό και στη συνέχεια φοβόμαστε το φόβο μας για τον πόνο μας και του θυμό μας.
Προκειμένου να βρούμε κάποια ισορροπία στην ανάκαμψη
είναι σημαντικό να μάθουμε πως να αποδυναμώνουμε αυτόν τον Φόβο. Προκειμένου να
το καταφέρουμε είναι πολύ σημαντικό να ξεκαθαρίσουμε τη σχέση μας με το φόβο
και να κοιτάξουμε όλα τα διαφορετικά επίπεδα που εμπλέκονται σε αυτή μας την
αντίδραση. Το πρώτο βήμα είναι να σταματήσουμε να κρίνουμε τον εαυτό μας για
τον φόβο μας( η το θυμό μας ή τον πόνο μας ή τη μοναξιά μας). Η να σταματήσουμε
να αρνούμαστε στον εαυτό μας πως έχουμε καν φόβο.
Μετά μπορούμε να ξεκινήσουμε να συνταυτίζουμε τον
εαυτό μας με τη διεργασία ανάπτυξης και να κάνουμε τη ζωή μας ευκολότερη και
περισσότερο απολαυστική. Μετά μπορούμε να αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε πως η πίστη
δεν είναι η απουσία του φόβου, η πίστη είναι να έχουμε το κουράγιο να
αντικρύσουμε τους φόβους μας και να βαδίσουμε ανάμεσά τους.
Οφείλουμε να βγάλουμε την ντροπή και την κριτική έξω
από την εσωτερική μας διεργασία. Να γιατί είναι απαραίτητο ένα αξιακό σύστημα
πεποιθήσεων. Έτσι που να μπορούμε να δούμε τον εαυτό μας περισσότερο καθαρά να
ξεκινήσουμε να δούμε ρεαλιστικά αντί μέσα από το φίλτρο της ντροπής της
συνεξάρτησης.
Από τη στιγμή που θα ξεκινήσουμε να ενσωματώνουμε ένα
αξιακό σύστημα πεποιθήσεων στη διεργασία μας, μια φιλοσοφία που να μας
επιτρέπει να ξεκινήσουμε να δούμε καθαρά στην αιτία και το αποτέλεσμα, τότε
μπορούμε να ξεκινήσουμε να αποδεσμευτούμε αρκετά από την ίδια μας τη διεργασία
και να τη δούμε καθαρότερα.
Αποδυναμώνοντας
τον φόβο μας.
Προκειμένου να βρούμε κάποια ισορροπία στην επανάκαμψη
είναι σημαντικό να μάθουμε να αποδυναμώνουμε τον φοβό μας. Προκειμένου να το
κάνουμε είναι πολύ σημαντικό να κοιτάξουμε σε όλα τα διαφορετικά επίπεδα που
εμπλέκονται στην αντίδρασή μας έτσι που να μπορούμε να ξεκινήσουμε να
αποσαφηνίσουμε τη σχέση μας με τον ίδιο μας τον φόβο
Κάθε φορά που έχουμε μια ισχυρή αντίδραση σε κάποιον ή
κάτι σημαίνει πως ένα παλιό τραύμα εμπλέκεται ένα παλιό τραύμα η ανεπίλητος
πόνος. Ένα από τα πρώτα βήματα για να αποδυναμώσουμε τον πόνο είναι να
αποδεσμευτούμε από το συναίσθημα λιγάκι και να ρίξουμε μια πιο έντιμη μάτια
στην πραγματικότητα. Μπορεί να φαντάζει τρομακτική μπορεί να φαντάζει
απειλητική κατά της ζωής είναι όμως αυτή η αλήθεια ;
Υπάρχει ένα εργαλείο που προέρχεται από τη
συναλλακτική ανάλυση (transactional Analysis) Που μπορεί να βοηθήσει πολύ στο
να αποδυναμώσει τον φόβο. Ονομάζεται τo slide του φόβου. Ο τρόπος που
λειτουργεί είναι πως κάθεσαι και γράφει στον Φόβο σου. Ας πούμε φοβάμαι πως θα
μείνω μόνο στη μέρα του Αγίου Βαλεντίνου ή πως η φίλη μου δεν θα με θέλει
πλέον, η πως φοβάμαι πως δεν θα πάρω τη δουλειά.
Στην επόμενη γραμμή γράφει την απάντηση σε αυτή την
ερώτηση: Αν αυτό συμβεί τότε τι; Μετά θα αισθάνομαι πληγωμένος η οτιδήποτε. Στην επόμενη γραμμή γράφεις την απάντηση στην
ίδια ερώτηση, τότε τι; Και συνεχίζεις να το κάνεις μέχρι το τέλος της σελίδας. Στο
τέλος θα καταλήξεις στο θα πεθάνω η θα πάψω να υπάρχω. Φοβάμαι πως αν αυτό
συμβεί τότε τι; Αν αυτό συμβεί τότε τι; Αν αυτό συμβεί τότε τί; Αν αυτό συμβεί τότε τί;
Μετά πηγαίνει στον αρχικό φόβο και ρωτάς τον εαυτό
σου: θα πεθάνω αν μείνω μόνος στη μέρα του Αγίου Βαλεντίνου; Η απάντηση είναι
φυσικά όχι δεν θα πέθάνεις.
Όπως αναφέρθηκε, το έγώ εστιάζεται στην επιβίωση. Αυτό
μεταφράζεται σε αποφυγή του πόνου. Προκειμένου να μας βοηθήσει να αποφύγουμε
αυτό που γίνεται αντιληπτό ως πόνος απειλής επιβίωσης Το εγώ παράγει φόβο και
μετά τον μεγενθύνει μετατρέποντάς τον σε ένα τέρας. Είναι πολύ βοηθητικό να
πιέσουμε τον εαυτό μας να ρίξει μια ρεαλιστική ματιά σε αυτό το τέρας για να
σταματήσουμε να δίνουμε όλη μας τη δύναμη στις συναισθηματικές μας αντιδράσεις.
Μέσα απο την συνεξάρτησή μας Ο φόβος να μείνουμε μόνοι
τη μέρα του Αγίου Βαλεντίνου φαντάζει ως απειλή κατά της ζωής φαντάζει ως ένα
μεγάλο τέρας. Αν δώσουμε δύναμη σε αυτόν τον φόβο, αυτό που θα συμβεί είναι να
κάνουμε τη ζωή μας τόσο αβίωτη με αυτό το φόβο που να προσπαθήσουμε να βρούμε
κάποιον τρόπο να τον καταπιέσουμε. Οι τρόποι που βρίσκουμε είναι συνήθως
αυτοκαταστροφικοί: Αλκοόλ, ναρκωτικά, φαγητό, οτιδήποτε
Αν μπορούμε να ρίξουμε μια ρεαλιστική και έντιμη ματιά
σε αυτό το τέρας και πούμε στον εαυτό μας όχι δεν θα πεθάνω αν μείνω μόνος τη
μέρα του Αγίου Βαλεντίνου! Αλλά θα λυπηθώ.
Ο λόγος που φοβόμαστε είναι επειδή έχουμε μεγάλο βαθμό
ανεπίλυτου πόνου για τις μοναχικές μας επετείους. Για όλες τις προηγούμενες
σχέσεις μας που αποτύχαν! Όλα πηγαίνουν πίσω στο βασικό τραύμα του μικρού
παιδιού που αισθάνθηκε μόνο του χωρίς αγάπη. Αν καταφέρουμε να ξεκινήσουμε να
είμαστε συναισθηματικά έντιμοι με τον εαυτό μας κατέχοντας τον πόνο μάς θα μας
βοηθήσει να αποδυναμώσουμε τον Φόβο.
Είναι πολύ σημαντικό να κάνουμε κάποια απο αυτή τη διαδικασία
προφορικά, είτε μέσω του γραπτού λόγου. Δεν μπορείς να ρθείς σε επαφή με τα συναισθήματά
σου μέσω της σκέψης! Είναι όταν αρχίζουμε να μιλάμε γι αυτά για το τι συμβαίνει
μέσα μας που θα αρχίσουμε πραγματικά να αισθανόμαστε και να απελευθερώνουμε την
συναισθηματική ενέργεια. Υπάρχουν επίσης συγκεκριμένα άλλα πράγματα που μπορεί
να μας βοηθήσουν να έρθουμε σε επαφή με την συναισθηματική μας ενέργεια
Συμπεριλαμβανομένων διαφόρων μορφών τέχνης, ζωγραφικής, κινησης τού σώματος και
μουσικής. Αλλά το πρωταρχικό εργαλείο επεξεργασίας είναι ο λόγος.
Ένα
αθώο μικρό παιδί
Και όταν πηγαίνουν πίσω στο φόβο μας πως αν το κάνουμε
λάθος, όχι δεν θα επιβιώσουμε την ντροπή και τον πόνο του να είμαστε ατελείς! Όλα
πηγαίνουν πίσω στον μικρό παιδί που τρομοκρατήθηκε από τον ίδιο του τον πατέρα
και δεν μπορούσε να υπολογίζει στη μητέρα του να το προστατέψει από τον πατέρα
του. Το μικρό παιδί που οι θεοί του υπήρξαν πληγωμένοι και αντιδρούσαν στη ζωή
από το δικό τους φόβο και ντρόπή.
Αυτός ο φόβος δεν είναι λογικός, δεν είναι συνειδητός,
είναι μια συναισθηματική αντίδραση που προκαλείται από το πρώιμο παιδικό
τραύμα.
Αν μείνω μόνος στη μέρα του Αγίου Βαλεντίνου δεν
θα πεθάνω. Αν δεν τελειώσω αυτό το άρθρο δεν θα πεθάνω!
Αυτή οι φόβοι δεν είναι ηλίθιοι, δεν είναι γελοίοι.
Είναι το αποτέλεσμα της συναισθηματικής εμπειρίας ενός μικρού παιδιού. Ένα
παιδί αξίζει και χρειάζεται τη συμπαράσταση. οχι την κρίση και την ντροπή!
Όταν κρίνουμε τον εαυτό μας βιάζουμε εκείνο το μικρό
παιδί μεσα μας. Όταν δεν δείχνουμε
υπομονή με τον εαυτό μας είναι σαν να αφήνουμε το μικρό παιδί ξοπίσω μας να μας
κυνηγάει επειδή εμείς βιαζόμαστε να πάμε κάπου! Στην εκβαση, στο αποτέλεσμα, στον προορισμό
που θα μας κάνει να αισθανόμαστε ΟΚ. Αν πηγαίναμε βόλτα στην παραλία με ένα
τετράχρονο παιδί ποιο ρυθμό θα υιοθετούσαμε καθώς βάδιζαμε; το ρυθμό του
παιδιού η θα τρέχαμε και θα αφήναμε το μικρό παιδί να μας κυνηγά ξοπίσω μας; Ξοδέψαμε τη ζωή μας είτε αφήνοντας το παιδί να
μας κυνηγά πίσω μας είτε τρέχοντας μακριά από το παιδί που βρίσκεται μέσα μας,
δουλεύοντας στα αλήθεια σκληρά να πάμε εκεί η κάνοντας οτιδήποτε μπορούσαμε να
μην αισθανθούμε τα συναισθήματά μας, κλειδώσαμε το παιδί σε ένα σκοτεινό μέρος
μέσα μας, την ίδια στιγμή που άφηναμε τα συναισθηματικά τραύματα του παιδιού να
κυβερνάνε τη ζωή μας. Ήμασταν ανίσχυροι
να κάνουμε οτιδήποτε διαφορετικό στη ζωή μέχρι να μπούμε σε θεραπεία. Το ίδιο,
όπως οι γονείς μας ήταν ανίσχυροι να κάνουν οτιδήποτε διαφορετικό στη ζωή
εξαιτίας του δικού τους τραυματισμένου παιδιού μέσα τους. Στα
πρώτα στάδια της θεραπείας μου έμαθα να πιάνω τον εαυτό μου κάθε στιγμή που τον
άκουγα να με αποκαλεί ηλίθιο. Αλλαξα την έκφραση σε ανόητο δεν μπορούσα να
πηγαίνω σε μια στιγμή από το να αποκαλώ τον εαυτό μου ηλίθιο να τον αποκαλώ
ευλογημένο. Έτσι αντικατέστησα το ηλίθιε
με το Ανόητε για να είμαι λιγότερο κακοποιητικός με τον εαυτό μου. Προκειμένου
να αρχίσω να μειώνω τη ντροπή που υπήρχε μέσα μου για αυτό το μικρό παιδί. Δεν ήταν ηλίθιο η λάθος που έπεσα σε αυτό το
φαύλο κύκλο της κρίσης και της ντροπής. Ήταν
λίγο ανόητο και εξ ολοκλήρου ανθρώπινο Ήταν ένα φυσιολογικό μέρος του να είμαι
ένας θεραπεύομενος συνεξαρτητικός. Ήταν
ένα τέλειο κομμάτι της διεργασίας του να μάθω να διδαχτώ να ξαναθυμηθώ να
αλλάξω γνώμη.
Όντως ήμουν φοβισμένος. Ο φόβος είναι μέρος αυτής της
ανθρώπινης περιπέτειας που βιώνουμε. Είναι
αλλάζοντας τη σχέση μας με τον ίδιο μας το φόβο που μπορούμε να
μετασχηματίσουμε την εμπειρία μας ως άνθρωποι από βάσανο σε περιπέτεια.
