Ο Κενός Εαυτός

Ο Κενός Εαυτός

O Kενός Εαυτός

Νομίζω θα τα κάνω χάλια στη σχέση μου, λέει η Τζένιφερ τριαντατρία ετών, μια ελκυστική ηθοποιός με μπλε μάτια. Δεν αναφερόταν στον κυριαρχικό ρόλο που υποδυόταν σε μια καθημερινή soap όπερα που το ταλέντο της είναι να τα θαλασσώνει μέσα από τις ερωτικές ιστορίες άλλων γυναικών. Αναφερόταν στη δική της. Φοβούμενη συνεχώς μήπως απορριφθεί, η Τζένιφερ δεν ήταν ικανή να πείσει το αγόρι της τι στ αλήθεια ήθελε, που ήθελε να φάνε, τι ταινία ήθελε να δει. Όταν ο σύντροφός της είχε ενδιαφέροντα που αυτή δεν μοιραζόταν, κατάπινε τα πραγματικά της συναισθήματα και πηγαίνε μαζί του απλά για να τον ευχαριστήσει. Όταν έβγαινε ραντεβού με κάποιον καινούργιο, η Τζένιφερ ξόδευε ώρες να αναρωτιέται: θα με πάρει τηλέφωνο; Σχεδόν είχε επεισόδια πανικού αν ο άντρας δίπλα της δεν την διαβεβαίωνε συνεχώς για το ενδιαφέρον του. Μετά γινόταν απαιτητική και τον έδιωχνε μακριά. Η ερωτική έλξη είχε γίνει μια παγίδα, γιατί τροφοδοτούσε την επιθυμία της να τη φροντίζουν με τίμημα να ενδίδει τον εαυτό της.

Αφού πήρε προαγωγή, η Πέννη, είκοσι οχτώ ετών, μια υπεύθυνη μάρκετινγκ, βίωσε συναισθήματα πανικού και αβοηθησίας. Νομίζω πως δεν μπορώ να διαχειριστώ τον εαυτό μου, μου είπε. Αυτή ήταν η πρώτη της δουλειά στην οποία η Πένυ είχε ουσιαστικά ευθύνη και αισθανόταν ανίκανη να δείξει πρωτοβουλία και να θέσει στόχους για τον εαυτό της. Δεν το είχα ξανακάνει αυτό πριν είπε,  θέλω οι άλλοι να με οδηγούν. Και οι δύο γυναίκες υποφέρουν από αυτό που οι ψυχίατροι ονομάζουν μεθοριακή διαταραχή προσωπικότητας που χαρακτηρίζεται από αισθήματα ανεπάρκειας.  Η λέξη μεθοριακός προέρχεται από το γεγονός πως αυτοί οι ασθενείς βρίσκονται στο όριο μεταξύ νευρώσης (Συναισθηματική διαταραχή εξαιτίας ανεπίλυτων συγκρούσεων)Και ψύχωσης (Που χαρακτηρίζεται από απώλεια της επαφής με την πραγματικότητα )

Πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους είναι επιτυχημένοι, ταλαντούχοι και φέρεται να χουν τα πάντα με το μέρος τους, ωστόσο μεσα αισθάνονται κενοί και ανολοκλήρωτοι. Αυτοί οι ασθενείς παλεύουν με αισθήματα κατάθλιψης μοναξιάς και απομόνωσης. Παγιδεύονται σε μια ατέρμονη αυτοκαταστροφική συμπεριφορά που τελικά αυτοσαμποτάρει τις ζωές τους.  Με το να στερούνται μια σταθερή αίσθηση εαυτού, προσπαθούν να αντισταθμίσουν με τον αναζητούν ικανοποιηση σε υλικά αγαθά, επιφανειακές φιλίες και περιστασιακό σεξ. Υποκαθιστούν την αληθινή ζωή με ένα κενό Λάιφ στάιλ και αδυνατούν να καναλιζάρουν την ενέργειά τους στην προσωπική τους ανάπτυξη και ολοκλήρωση. Συνολικά υπολογίζεται πως περίπου δέκα με δεκαπέντε εκατομμύρια άνθρωποι υποφέρουν από μεθοριακή διαταραχή της προσωπικότητας στις ΗΠΑ.  Πολύ περισσότεροι απ όσοι είχαν διαγνωστεί πενηντά χρονια πριν ωστόσο δεν υπάρχουν αναλυτικές μελέτες έτσι κανείς δεν ξέρει με σιγουριά. Σε αντίθεση σύμφωνα με το Εθνικό Ίδρυμα διανοητικής υγείας, η κατάθλιψη επηρεάζει περίπου δέκα εκατομμύρια ενηλίκους το χρόνο. Οι γυναίκες θεωρείται πως επηρεάζονται περισσότερο από τους άνδρες. Tο πρόβλημα είναι πως πολλοί θεραπευτές εύκολα διαγιγνώσκουν στη γυναίκα προβλήματα παθητικότητας και εξαρτητική συμπεριφορά, αλλά είναι διστακτικοί να διαγνώσουν παρόμοια προβλήματα στούς άνδρες. Φυσικά το να βρει κανείς νόημα στη ζωή δεν είναι μια εύκολη αποστολή για κανένα. Η προσωπική ικανοποίηση δεν είναι δεδομένο αλλά πρέπει να δημιουργηθεί μέσα από τον πειραματισμό του σωστού και του λάθους. Ένα υγιές άτομο το κάνει αυτό μέσα από τη δουλειά και την αγάπη. Βρίσκοντας ένα σύντροφο, προβάλλει και ικανοποιεί τις ανάγκες του. Οι μεθοριακοί ασθενείς ούτε πειραματίζονται ούτε δοκιμάζουν, φαίνεται πως στερούνται τις ικανότητας να ανταποκριθούν στις προκλήσεις ενός συνεχώς μεταβαλλόμενου κόσμου.

Η υιοθέτηση του ψευδούς εαυτού

 Όταν σκεφτόμαστε κάποιον που είναι δυνατός και ανεξάρτητος αυτο που θαυμάζουμε σε αυτόν είναι η ισχυρή αίσθηση εαυτού, αυτό το ζωτικό κομμάτι της προσωπικότητας που του επιτρέπει να έχει μια θετική αυτοεικόνα, να ταυτίζεται με τις επιθυμίες του και να διατηρεί την αυτοπεποίθησή του συγκρίνοντας τον εαυτό του με τους άλλους ανθρώπους. Η έλλειψη αυτής της εσωτερικής εξέλιξης είναι το κλειδί των προβλημάτων στούς μεθοριακούς ασθενείς. Αυτό λαμβάνει χώρα όταν το μικρό παιδί αποτυγχάνει να διαχωρίσει την δική του αυτοεικόνα από εκείνη της μητέρας του. Αυτό συμβαίνει περίπου μεταξύ της ηλικίας δύο και τριών ετών εξαιτίας συναισθηματικών προβλημάτων του ίδιου του γονιού η εγκατάλειψης του παιδιού από τον γονιό, κυρίως της μητέρας εξαιτίας θανάτου, διαζυγίου κλπ. Η ενθάρρυνση από μέρους της μητέρας της αυτοεκτίμησης του παιδιού είναι ζωτικής σημασίας. Όταν η μητέρα υποφέρει από χαμηλή αυτοεκτίμηση, έχει δυσκολία να ενθαρρύνει τον αναδυόμενο εαυτό του παιδιού της. Το παιδί βιώνει αυτή την απουσία ως απώλεια εαυτού, δημιουργώντας αισθήματα εγκατάλειψης που οδηγούν στην κατάθλιψη. Για να αντεπεξέλθει σε αυτή την κατάθλιψη το παιδί ενδίδει στις προσπάθειές του να υποστηρίξει τον αναδυόμενο εαυτό του. Αντί γι αυτό βασίζεται στην αποδοχή της μητέρας του για να διατηρήσει την αίσθηση ενός “ψευδούς εαυτού”!

Μερικοί ερευνητές διατείνονται πως η διαταραχή είναι επιγενετική. Μερικά παιδιά απλά γεννιούνται με την έλλειψη της ικανότητας για ανεξάρτητο εαυτό, άλλοι λένε πως το περιβαλλοντολογικό τραύμα παίζει ένα ρόλο. Οποιοδήποτε γεγονός της ζωής στις ηλικίες ανάμεσα στα δύο με τρία έτη που επηρεάζει σοβαρά την ικανότητα του παιδιού να πειραματιστεί και την διαθεσιμότητα της μητέρας μπορεί να είναι ένας προδιαθεσικός παράγοντας.

 Διαταραγμένες Σχέσεις

 Μία από τις ασθενείς μου περιέγραψε τη ζωή της ως εξής: Δεν κάνω ότι θέλω γιατί οι ιδέες μου για το πως εργάζομαι, πως σκέφτομαι, πως ντύνομαι, ακόμη και τα χόμπι μου και το πως σχετίζομαι με τους άντρες φιλτράρονται μέσα από την αντίληψη του τι οι άλλοι θέλουν. Είμαι πολύ καλή στο να αντιλαμβάνομαι το τι οι άλλοι θέλουν, τι ευχαριστεί τους αλλους και στο να του δίνω ότι ζητούν, αλλά αισθάνομαι παγιδευμένη σαν να ασφυκτιώ κάτω από το δέρμα μου. Οι περισσότεροι από μας έχουν περιστασιακά αμφιβολίες για την ταυτότητά τους και την αυταξία τους κι αναρωτιούνται εάν κάνουν το καλύτερο με τη ζωή τους. Αυτό που μας προλαμβάνει από του να μην καταρρεύσουμε ωστόσο, είναι η ικανότητά μας ρεαλιστικά να αξιολογούμε αυτές τις στιγμές παρά να καταφεύγουμε στην αυτοκαταστροφική συμπεριφορά του μεθοριακού. Οι άνθρωποι που κυριαρχούνται από τον ψευδή εαυτό υιοθετούν μια ψευδαίσθηση αντιμετώπισης των προβλημάτων που υποκαθιστά την αυθεντική αυτόαξιολογηση, εξαρτώνται από τους άλλους να τους παρέχουν συνεχώς μια αίσθηση εσωτερικής ασφάλειας, ένα τρόπο να απελευθερώνονται από αισθήματα αναξιότητας.

Η μεθοριακή προσωπικότητα βρίσκεται συνεχώς σε μια άμυνα: καραδοκώντας ενάντια στην οικειότητα μέσα από το διπλό φόβο, να χάσει τον εαυτό του (πλησιάζοντας υπερβολικά  η να εγκαταλειφθεί. Ενώ είναι φυσιολογικό να αισθανόμαστε αγωνία για μια καινούργια σχέση, οι περισσότεροι από μας συνειδητοποιούμε πόσο χρειαζόμαστε αγάπη στη ζωή μας. Ο μεθοριακός ωστόσο, είναι ανίκανος να χειριστεί την οικειότητα και την υποκαθιστά με ακατάλληλες σχέσεις με μη διάθεσιμους συντρόφους. Η απειλή της οικειότητας μπορεί να οδηγήσει ένα μεθοριακό ασθενή να γίνει πολυγαμικός. Καθώς ο φόβος του τον καθιστά ανίκανο να διατηρήσει μία σταθερή σχέση δέσμευσης με ένα άτομο, περνά από τον έναν σύντροφο στον επόμενο εκδραματίζοντας τη φαντασίωση πως κάποιος τον φροντίζει. Το σεξ τείνει να είναι μηχανικό για να αποφύγει την ισχυρή ενόρμηση της συναισθηματικής οικειότητας που συνοδεύει το σεξ.  Αυτό που αναζητά δεν είναι ο οργασμός αλλά κάποιος να τον κρατήσει που αντίρροπεί το κράτημα που δεν δέχτηκε ως μικρό παιδί.

Ερχόμενοι αντιμέτωποι με τις άμυνες.

Υπάρχουν δύο αποτελεσματικές επιλογές θεραπείας. Σε μία πιο βραχυχρόνια προσεγγιση ένας ασθενής βλέπει μια φορά την εβδομάδα ένα θεραπευτή για περίπου έξι με δεκαοχτώ μήνες με στόχο του να βρει περισσότερο δημιουργικούς τρόπους να ανταποκρίνεται στις σχέσεις και συνεργασία. Σε μια πιο μακροχρόνια ψυχαναλυτική θεραπεία, τρείς φορές την εβδομάδα, θεραπευτικές συνεδρίες με ένα θεραπευτή για μια περίοδο τριών με πέντε χρόνων. Ο βασικός στόχος της θεραπείας είναι αυτό που αποκαλούμε η άνθηση της εξατομίκευσης. Ένα συναίσθημα παρόμοιο με το να γίνεις καινούργιο πρόσωπο! Καταργώντας τις τεχνικές άμυνες, μπορεί να απελευθερώσει ο μεθοριακός την αληθινή αίσθηση του εαυτού του και να ενθαρρύνει τον εαυτό του να ολοκληρώσει την ανάπτυξη του. Όλες οι ποιότητες του μη ανεπτυγμένου αληθινού εαυτού που έχουν κρατηθεί κλειστές εξαιτίας της ανάγκης να αμύνεται ενάντια στην κατάθλιψη έρχονται στην επιφάνεια και ανθίζουν. Αυτό φέρνει αξιοσημείωτη αλλαγή. Πολλοί άνθρωποι γίνονται πιο δημιουργικοί στη δουλειά τους και ξεκινούν να βλέπουν καινούργιες προκλήσεις. Καθώς αναπτύσουν μια αίσθηση εσωτερικής ασφάλειας συχνά καταργούν ανεπιθύμητες σχέσεις. Και στη συνέχεια επιλέγουν τον σύντροφο σε μια καινούρια βάση. Αναζητούν αμοιβαίο μοίρασμα όχι εξάρτηση και εξωτερική ασφάλεια. Κατά μια έννοια, τα προβλήματα της μεθοριακής προσωπικότητας μπορούν να μας διδάξουν πολλά όλους μας. Για την ζωτική ισορροπίας ανάμεσα στην ανεξαρτησία και την ανάγκη να μοιραστούμε τη ζωή μας με τους άλλους. Οι σχέσεις στην οικογένεια στη φιλία στην αγάπη στην εργασία είναι υγιής αλλά το να χτίσουμε μια ξεχωριστή αίσθηση εαυτού είναι κρισιμότατο. Παρ όλο που η ζωή συμπεριλαμβάνει συμβιβασμούς και το να εργαζόμαστε σε κάποιο βαθμό για τους στόχους των άλλων επίσης απαιτεί την εξατομίκευση και τη μοναδικότητα του καθενός μας να αναδειχθούν.

Ο Κενός Εαυτός

Ο Κενός Εαυτός

O Kενός Εαυτός

Νομίζω θα τα κάνω χάλια στη σχέση μου, λέει η Τζένιφερ τριαντατρία ετών, μια ελκυστική ηθοποιός με μπλε μάτια. Δεν αναφερόταν στον κυριαρχικό ρόλο που υποδυόταν σε μια καθημερινή soap όπερα που το ταλέντο της είναι να τα θαλασσώνει μέσα από τις ερωτικές ιστορίες άλλων γυναικών. Αναφερόταν στη δική της. Φοβούμενη συνεχώς μήπως απορριφθεί, η Τζένιφερ δεν ήταν ικανή να πείσει το αγόρι της τι στ αλήθεια ήθελε, που ήθελε να φάνε, τι ταινία ήθελε να δει. Όταν ο σύντροφός της είχε ενδιαφέροντα που αυτή δεν μοιραζόταν, κατάπινε τα πραγματικά της συναισθήματα και πηγαίνε μαζί του απλά για να τον ευχαριστήσει. Όταν έβγαινε ραντεβού με κάποιον καινούργιο, η Τζένιφερ ξόδευε ώρες να αναρωτιέται: θα με πάρει τηλέφωνο; Σχεδόν είχε επεισόδια πανικού αν ο άντρας δίπλα της δεν την διαβεβαίωνε συνεχώς για το ενδιαφέρον του. Μετά γινόταν απαιτητική και τον έδιωχνε μακριά. Η ερωτική έλξη είχε γίνει μια παγίδα, γιατί τροφοδοτούσε την επιθυμία της να τη φροντίζουν με τίμημα να ενδίδει τον εαυτό της.

Αφού πήρε προαγωγή, η Πέννη, είκοσι οχτώ ετών, μια υπεύθυνη μάρκετινγκ, βίωσε συναισθήματα πανικού και αβοηθησίας. Νομίζω πως δεν μπορώ να διαχειριστώ τον εαυτό μου, μου είπε. Αυτή ήταν η πρώτη της δουλειά στην οποία η Πένυ είχε ουσιαστικά ευθύνη και αισθανόταν ανίκανη να δείξει πρωτοβουλία και να θέσει στόχους για τον εαυτό της. Δεν το είχα ξανακάνει αυτό πριν είπε,  θέλω οι άλλοι να με οδηγούν. Και οι δύο γυναίκες υποφέρουν από αυτό που οι ψυχίατροι ονομάζουν μεθοριακή διαταραχή προσωπικότητας που χαρακτηρίζεται από αισθήματα ανεπάρκειας.  Η λέξη μεθοριακός προέρχεται από το γεγονός πως αυτοί οι ασθενείς βρίσκονται στο όριο μεταξύ νευρώσης (Συναισθηματική διαταραχή εξαιτίας ανεπίλυτων συγκρούσεων)Και ψύχωσης (Που χαρακτηρίζεται από απώλεια της επαφής με την πραγματικότητα )

Πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους είναι επιτυχημένοι, ταλαντούχοι και φέρεται να χουν τα πάντα με το μέρος τους, ωστόσο μεσα αισθάνονται κενοί και ανολοκλήρωτοι. Αυτοί οι ασθενείς παλεύουν με αισθήματα κατάθλιψης μοναξιάς και απομόνωσης. Παγιδεύονται σε μια ατέρμονη αυτοκαταστροφική συμπεριφορά που τελικά αυτοσαμποτάρει τις ζωές τους.  Με το να στερούνται μια σταθερή αίσθηση εαυτού, προσπαθούν να αντισταθμίσουν με τον αναζητούν ικανοποιηση σε υλικά αγαθά, επιφανειακές φιλίες και περιστασιακό σεξ. Υποκαθιστούν την αληθινή ζωή με ένα κενό Λάιφ στάιλ και αδυνατούν να καναλιζάρουν την ενέργειά τους στην προσωπική τους ανάπτυξη και ολοκλήρωση. Συνολικά υπολογίζεται πως περίπου δέκα με δεκαπέντε εκατομμύρια άνθρωποι υποφέρουν από μεθοριακή διαταραχή της προσωπικότητας στις ΗΠΑ.  Πολύ περισσότεροι απ όσοι είχαν διαγνωστεί πενηντά χρονια πριν ωστόσο δεν υπάρχουν αναλυτικές μελέτες έτσι κανείς δεν ξέρει με σιγουριά. Σε αντίθεση σύμφωνα με το Εθνικό Ίδρυμα διανοητικής υγείας, η κατάθλιψη επηρεάζει περίπου δέκα εκατομμύρια ενηλίκους το χρόνο. Οι γυναίκες θεωρείται πως επηρεάζονται περισσότερο από τους άνδρες. Tο πρόβλημα είναι πως πολλοί θεραπευτές εύκολα διαγιγνώσκουν στη γυναίκα προβλήματα παθητικότητας και εξαρτητική συμπεριφορά, αλλά είναι διστακτικοί να διαγνώσουν παρόμοια προβλήματα στούς άνδρες. Φυσικά το να βρει κανείς νόημα στη ζωή δεν είναι μια εύκολη αποστολή για κανένα. Η προσωπική ικανοποίηση δεν είναι δεδομένο αλλά πρέπει να δημιουργηθεί μέσα από τον πειραματισμό του σωστού και του λάθους. Ένα υγιές άτομο το κάνει αυτό μέσα από τη δουλειά και την αγάπη. Βρίσκοντας ένα σύντροφο, προβάλλει και ικανοποιεί τις ανάγκες του. Οι μεθοριακοί ασθενείς ούτε πειραματίζονται ούτε δοκιμάζουν, φαίνεται πως στερούνται τις ικανότητας να ανταποκριθούν στις προκλήσεις ενός συνεχώς μεταβαλλόμενου κόσμου.

Η υιοθέτηση του ψευδούς εαυτού

 Όταν σκεφτόμαστε κάποιον που είναι δυνατός και ανεξάρτητος αυτο που θαυμάζουμε σε αυτόν είναι η ισχυρή αίσθηση εαυτού, αυτό το ζωτικό κομμάτι της προσωπικότητας που του επιτρέπει να έχει μια θετική αυτοεικόνα, να ταυτίζεται με τις επιθυμίες του και να διατηρεί την αυτοπεποίθησή του συγκρίνοντας τον εαυτό του με τους άλλους ανθρώπους. Η έλλειψη αυτής της εσωτερικής εξέλιξης είναι το κλειδί των προβλημάτων στούς μεθοριακούς ασθενείς. Αυτό λαμβάνει χώρα όταν το μικρό παιδί αποτυγχάνει να διαχωρίσει την δική του αυτοεικόνα από εκείνη της μητέρας του. Αυτό συμβαίνει περίπου μεταξύ της ηλικίας δύο και τριών ετών εξαιτίας συναισθηματικών προβλημάτων του ίδιου του γονιού η εγκατάλειψης του παιδιού από τον γονιό, κυρίως της μητέρας εξαιτίας θανάτου, διαζυγίου κλπ. Η ενθάρρυνση από μέρους της μητέρας της αυτοεκτίμησης του παιδιού είναι ζωτικής σημασίας. Όταν η μητέρα υποφέρει από χαμηλή αυτοεκτίμηση, έχει δυσκολία να ενθαρρύνει τον αναδυόμενο εαυτό του παιδιού της. Το παιδί βιώνει αυτή την απουσία ως απώλεια εαυτού, δημιουργώντας αισθήματα εγκατάλειψης που οδηγούν στην κατάθλιψη. Για να αντεπεξέλθει σε αυτή την κατάθλιψη το παιδί ενδίδει στις προσπάθειές του να υποστηρίξει τον αναδυόμενο εαυτό του. Αντί γι αυτό βασίζεται στην αποδοχή της μητέρας του για να διατηρήσει την αίσθηση ενός “ψευδούς εαυτού”!

Μερικοί ερευνητές διατείνονται πως η διαταραχή είναι επιγενετική. Μερικά παιδιά απλά γεννιούνται με την έλλειψη της ικανότητας για ανεξάρτητο εαυτό, άλλοι λένε πως το περιβαλλοντολογικό τραύμα παίζει ένα ρόλο. Οποιοδήποτε γεγονός της ζωής στις ηλικίες ανάμεσα στα δύο με τρία έτη που επηρεάζει σοβαρά την ικανότητα του παιδιού να πειραματιστεί και την διαθεσιμότητα της μητέρας μπορεί να είναι ένας προδιαθεσικός παράγοντας.

 Διαταραγμένες Σχέσεις

 Μία από τις ασθενείς μου περιέγραψε τη ζωή της ως εξής: Δεν κάνω ότι θέλω γιατί οι ιδέες μου για το πως εργάζομαι, πως σκέφτομαι, πως ντύνομαι, ακόμη και τα χόμπι μου και το πως σχετίζομαι με τους άντρες φιλτράρονται μέσα από την αντίληψη του τι οι άλλοι θέλουν. Είμαι πολύ καλή στο να αντιλαμβάνομαι το τι οι άλλοι θέλουν, τι ευχαριστεί τους αλλους και στο να του δίνω ότι ζητούν, αλλά αισθάνομαι παγιδευμένη σαν να ασφυκτιώ κάτω από το δέρμα μου. Οι περισσότεροι από μας έχουν περιστασιακά αμφιβολίες για την ταυτότητά τους και την αυταξία τους κι αναρωτιούνται εάν κάνουν το καλύτερο με τη ζωή τους. Αυτό που μας προλαμβάνει από του να μην καταρρεύσουμε ωστόσο, είναι η ικανότητά μας ρεαλιστικά να αξιολογούμε αυτές τις στιγμές παρά να καταφεύγουμε στην αυτοκαταστροφική συμπεριφορά του μεθοριακού. Οι άνθρωποι που κυριαρχούνται από τον ψευδή εαυτό υιοθετούν μια ψευδαίσθηση αντιμετώπισης των προβλημάτων που υποκαθιστά την αυθεντική αυτόαξιολογηση, εξαρτώνται από τους άλλους να τους παρέχουν συνεχώς μια αίσθηση εσωτερικής ασφάλειας, ένα τρόπο να απελευθερώνονται από αισθήματα αναξιότητας.

Η μεθοριακή προσωπικότητα βρίσκεται συνεχώς σε μια άμυνα: καραδοκώντας ενάντια στην οικειότητα μέσα από το διπλό φόβο, να χάσει τον εαυτό του (πλησιάζοντας υπερβολικά  η να εγκαταλειφθεί. Ενώ είναι φυσιολογικό να αισθανόμαστε αγωνία για μια καινούργια σχέση, οι περισσότεροι από μας συνειδητοποιούμε πόσο χρειαζόμαστε αγάπη στη ζωή μας. Ο μεθοριακός ωστόσο, είναι ανίκανος να χειριστεί την οικειότητα και την υποκαθιστά με ακατάλληλες σχέσεις με μη διάθεσιμους συντρόφους. Η απειλή της οικειότητας μπορεί να οδηγήσει ένα μεθοριακό ασθενή να γίνει πολυγαμικός. Καθώς ο φόβος του τον καθιστά ανίκανο να διατηρήσει μία σταθερή σχέση δέσμευσης με ένα άτομο, περνά από τον έναν σύντροφο στον επόμενο εκδραματίζοντας τη φαντασίωση πως κάποιος τον φροντίζει. Το σεξ τείνει να είναι μηχανικό για να αποφύγει την ισχυρή ενόρμηση της συναισθηματικής οικειότητας που συνοδεύει το σεξ.  Αυτό που αναζητά δεν είναι ο οργασμός αλλά κάποιος να τον κρατήσει που αντίρροπεί το κράτημα που δεν δέχτηκε ως μικρό παιδί.

Ερχόμενοι αντιμέτωποι με τις άμυνες.

Υπάρχουν δύο αποτελεσματικές επιλογές θεραπείας. Σε μία πιο βραχυχρόνια προσεγγιση ένας ασθενής βλέπει μια φορά την εβδομάδα ένα θεραπευτή για περίπου έξι με δεκαοχτώ μήνες με στόχο του να βρει περισσότερο δημιουργικούς τρόπους να ανταποκρίνεται στις σχέσεις και συνεργασία. Σε μια πιο μακροχρόνια ψυχαναλυτική θεραπεία, τρείς φορές την εβδομάδα, θεραπευτικές συνεδρίες με ένα θεραπευτή για μια περίοδο τριών με πέντε χρόνων. Ο βασικός στόχος της θεραπείας είναι αυτό που αποκαλούμε η άνθηση της εξατομίκευσης. Ένα συναίσθημα παρόμοιο με το να γίνεις καινούργιο πρόσωπο! Καταργώντας τις τεχνικές άμυνες, μπορεί να απελευθερώσει ο μεθοριακός την αληθινή αίσθηση του εαυτού του και να ενθαρρύνει τον εαυτό του να ολοκληρώσει την ανάπτυξη του. Όλες οι ποιότητες του μη ανεπτυγμένου αληθινού εαυτού που έχουν κρατηθεί κλειστές εξαιτίας της ανάγκης να αμύνεται ενάντια στην κατάθλιψη έρχονται στην επιφάνεια και ανθίζουν. Αυτό φέρνει αξιοσημείωτη αλλαγή. Πολλοί άνθρωποι γίνονται πιο δημιουργικοί στη δουλειά τους και ξεκινούν να βλέπουν καινούργιες προκλήσεις. Καθώς αναπτύσουν μια αίσθηση εσωτερικής ασφάλειας συχνά καταργούν ανεπιθύμητες σχέσεις. Και στη συνέχεια επιλέγουν τον σύντροφο σε μια καινούρια βάση. Αναζητούν αμοιβαίο μοίρασμα όχι εξάρτηση και εξωτερική ασφάλεια. Κατά μια έννοια, τα προβλήματα της μεθοριακής προσωπικότητας μπορούν να μας διδάξουν πολλά όλους μας. Για την ζωτική ισορροπίας ανάμεσα στην ανεξαρτησία και την ανάγκη να μοιραστούμε τη ζωή μας με τους άλλους. Οι σχέσεις στην οικογένεια στη φιλία στην αγάπη στην εργασία είναι υγιής αλλά το να χτίσουμε μια ξεχωριστή αίσθηση εαυτού είναι κρισιμότατο. Παρ όλο που η ζωή συμπεριλαμβάνει συμβιβασμούς και το να εργαζόμαστε σε κάποιο βαθμό για τους στόχους των άλλων επίσης απαιτεί την εξατομίκευση και τη μοναδικότητα του καθενός μας να αναδειχθούν.

- http://www.mhsanctuary.com/borderline/masterson2.htm