Πως να σταματήσεις το πληγωμένο παιδί να κυβερνά την ζωή σου

Πως να σταματήσεις το πληγωμένο παιδί να κυβερνά την ζωή σου

Πως να σταματήσεις το πληγωμένο παιδί να κυβερνά την ζωή σου

Κάθε φορά που έχουμε δυσκολίες στις ενήλικες σχέσεις μας είναι συχνά επειδή τις προσεγγίζουμε από την προοπτική του πληγωμένου παιδιού. Το πληγωμένο παιδί πάντα αναζητά να αγαπηθεί και να γίνει αποδεκτό και είναι υπέρ ευαίσθητο στην κριτική. Το πληγωμένο παιδί προτίθεται επίσης να γίνει ένας χαμαιλέοντας και να μεταμορφώσει τον εαυτό του σε οτιδήποτε είναι δυνατόν προκειμένου να πάρει την αποδοχή και την αγάπη που τόσο χρειάζεται. Το πληγωμένο παιδί λοιπόν θα κάνει ο,τιδήποτε και θα γίνει οποιοσδήποτε προκειμένου να αισθανθεί μια αίσθηση  του αγαπηθείν και ανήκειν.

Πολύ συχνά κάποιος μπορεί να αναπτύξει μια υπερ διαίσθηση και μια υπερ επαγρύπνηση γύρω από άλλους ανθρώπους εάν προέρχονται από ένα περιβάλλον υπερβολικής κριτικής με το να αναρωτιούνται συνεχώς τι σκέπτονται και τι αισθάνονται οι άλλοι. Τα πλοκάμια τους απλώνονται στο περιβάλλον προκειμένου να αισθανθούν την κατάσταση, προκειμένου να αισθανθούν τον κίνδυνο ή ότι τα πράγματα είναι οκ. Αυτό μπορεί να είναι εξαιρετικά κοπιαστικό και όσοι το κάνουν σε μεγάλο βαθμό δεν γνωρίζουν για την ύπαρξη αυτού του προτύπου να εμπλέκονται στη ζωή με αυτόν τον τρόπο. Πολύ συχνά αυτό μπορεί να καταλήξει σε μια βαθιά έλλειψη αυθορμητισμού. Είναι κάτι που δεν εκκινεί από ένα λογικό τόπο επειδή μαθαίνεται τόσο νωρίς στη ζωή. Πολύ συχνά αναπτύσσεται κατά τη διάρκεια της προλεκτικής περίοδου της ζωής.  Πριν δηλαδή το άτομο αποκτήσει προσβάσεις την ομιλούμενη γλώσσα  (1 με 2 πρώτα χρόνια της ζωής. Ο αυθεντικός εαυτός γίνεται καχεκτικός ακόμη και παρεμποδίζεται πλήρως η ανάπτυξη του, επειδή ως παιδί το άτομο έμαθε πως πρέπει να είναι υπέρ ευαίσθητο μήπως χάσει την αγάπη και το αίσθημα του ανήκειν. Έτσι χάνει τον πυρήνα του αυθεντικού εαυτού, το κομμάτι εκείνο του εγώ που είναι υπεύθυνο για την αυθόρμητη συμπεριφορά.  Συνεχώς εστιάζονται προς τα έξω για αποδοχή και  επιδοκιμασία προκειμένου να σταθούν αγάπη και την αίσθηση πως ανήκουν. Αυτή η διαδικασία αφανίζει σταδιακά τον πυρήνα του αυθεντικού εαυτού. Ως ενήλικες αυτό συνεχίζεται, και οι ενήλικες πλέον σχέσεις επαναλαμβάνουν το ίδιο πρότυπο. Στην πραγματικότητα συχνά αυτά τα άτομα έχουν χάσει τόσο την επαφή με τον αυθεντικό τους  εαυτό που δεν γνωρίζουν τα όριά τους και συνεπώς συνεχώς θέτουν τον εαυτό τους σε καταστάσεις οι οποίες τους κακοποιούν. Συνυπάρχει ταυτόχρονα ένα αίσθημα βαθιάς προδοσίας.  Αυτό συχνά τρέπεται σε θυμό και δυσαρέσκεια και εξελίσσεται σε πληθώρα συμπεριφορών χειραγώγησης, αντιδραστικότητα και μία αφθονία συγκρούσεων  λαμβάνει χώρα  στη σφαίρα των σχέσεων του ατόμου με τους άλλους.

  Αυτό συχνά συμβαίνει επειδή η προσοχή τους είναι συνεχώς τοποθετημένη έξω από τον εαυτό. Με αγαπάνε οι άλλοι; Eίμαι αποδεκτός εδώ;  Τι χρειάζεται να κάνω για να ανήκω κάπου; Ποτέ δεν διδάχτηκαν πως η αγάπη είναι διαθέσιμη και άνευ όρων σε αυτούς κάθε στιγμή. Αυτό συνεχίζεται στην ενηλικίωση.  Αν δεν γίνει αντικείμενο διαπραγμάτευσης σε βάθος υπάρχει μία έξι (συνήθεια) να κοιτά κανείς προς τα έξω αντί για μέσα. Η αίσθηση πως είμαι εντάξει, του εσωτερικού μας παιδιού, και η αυτοεκτίμηση μας ανεβαίνει και πέφτει βασισμένη στο πως το άτομο αισθάνεται πως γίνεται αντιληπτό και αντικείμενο μεταχείρισης από τους άλλους. Στην παιδική  ηλικία Ένα παιδί ξεκινά να δοκιμάζει τα όριά του και κοιτάει προς τα πίσω να δει αν ο γονιός είναι ακόμη εκεί καθώς αυτό δοκιμάζει τις αντοχές των ορίων του (rapprochment child). Αν ο γονιός έκφρασει σκληρή κριτική καθώς δοκιμάζει αυτά τα όρια, το παιδί θα μεταβολίσει  τη σκληρή κριτική  προκειμένου να λάβει αγάπη και  αίσθηση του ανήκειν, θα μετατρέψει τον εαυτό του σε ότι χρειάζεται και ότι πρέπει προκειμένου να αισθανθεί πως ακούγεται βλέπεται και αγαπάται. Σε πολλές περιπτώσεις θα καταπνίξει την δική του έκφραση έτσι που να αισθάνεται πως ανήκει και αγαπάται στη μοναδική ομάδα που γνωρίζει: την οικογένειά του και ειδικότερα τους γονιούς του.   Αν το παιδί έχει ένα γονιό που είναι υπερβολικά  μπλεγμένος με τα δικά του προβλήματα, όπως προβλήματα οικονομικά, εθισμού, κατάθλιψη, ανεργία η προβλήματα σχέσεων το παιδί πρόκειται πολύ σύντομα να μάθει πως δεν είναι το επίκεντρο της ζωής του γονιού του.  Συχνά θα μεταβολίσει αυτό το γεγονός πως δεν αποτελώ προτεραιότητα' ή δεν είμαι σημαντικός  Δεν είναι κάτι για το οποίο οφείλουμε απαραίτητα να κατηγορήσουμε τους γονείς, οι γονείς έχουν μια σκληρή δουλειά, και δεν έχουν εκπαιδευτεί επίσημα να την φέρουν σε πέρας.  Ετσι πολύ συχνά επαναλαμβάνουν ό,τι έχουν διδαχτεί ήδη στην παιδική τους ηλικία. Είναι όμως θεμελιώδες στην θεραπεία να αναγνωρίσουμε την πηγή του προτύπου που εκδηλώνεται στην ενηλικίωση και περιορίζει την ευτυχία του ατόμου απέναντι στη ζωή. Πολύ συχνά βλέπω ασθενείς μου να δυσφορούν επειδή ως ενήλικες το ανεπίλυτο τραυματισμένο παιδί μέσα τους φαίνεται να κλέβει την παράσταση στη ζωή. Ένα παράδειγμα είναι αν το παιδί αισθανόταν πως υπήρξε χαμηλή προτεραιότητα στην δυναμική της οικογένειας προέλευσης του. Τότε στην ενηλικίωση αυτό μπορεί να εκφράστεί  ως ανάγκη απέναντι στούς άλλους να είναι απόλυτα εστιασμένοι σε αυτούς ανεξάρτητα από οτιδήποτε συμβαίνει γύρω τους, υπερβολική δηλαδή ανάγκη να τους προσέχουν οι άλλοι. Αν μείνει αθεράπευτο τελικά τρέπεται σε μια βαθιά ανάγκη προσοχής και μια έλλειψη αυτεπάρκειας. 

Αρχίζω να αποκτώ μια αίσθηση αυτού του πράγματος ανάμεσα σε μια συνεδρία αν για παράδειγμα ο πελάτης μου εκνευρίζεται όταν αρχίζω να γράφω ενώ αυτός μιλά η κοιτάω τις σημειώσεις μου την ώρα που αυτός εκφράζεται.  Το εκλαμβάνω πως ενστικτωδώς πιστεύουν πως εγκαταλείπονται όταν διαπιστώνουν έλλειψη προσοχής η μια εκλαμβανόμενη διάσπαση προσοχής από μέρους των άλλων απέναντί τους. Έχω πλήρης επίγνωση πως  αυτό το πληγωμένο παιδί - Ενηλίκος έχει ανάγκη να βιώσει πως αποτελεί απόλυτη προτεραιότητα εκείνη τη στιγμή απέναντι στον θεραπευτή του προκειμένου να επιτρέψει στον εαυτό του την θεραπεία. Που σημαίνει να αφήσει ξανά την αυθεντικότητα του να ανθίσει.

Έχω έναν ασθενή που είναι απολύτως μη ικανοποιημένος με τις σχέσεις του. Συνεχώς αισθάνεται απειλούμενος και προδομένος. Όταν δίνει στούς άλλους θέλει η αντίδραση των άλλων απέναντί του να ρχεται με ένα ορισμένο τρόπο Οι προσδοκίες του είναι πολύ ορισμένες. Ασυνείδητα φοβάται πως το άλλο άτομο πρόκειται να αντιδράσει με έναν τρόπο που θα τροφοδοτήσει τη δική του έλλειψη αυτοπεποίθησης και τη δική του εκδήλωση ακάλυπτων αναγκών. Αναπόφευκτα οι άλλοι αδυνατούν να καλύψουν αυτές του τις προσδοκίες.  Αναπόφευκτα δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στην πολύ σφιχτά προκαθορισμένη ιδέα του που ο άλλος θα πρέπει να κάνει να πει η να αισθάνεται. Ο κόσμος γύρω του λοιπόν γίνεται πολύ μικρός και ελεγχόμενος Έχει ένα πολύ επικριτικό, σχεδόν εγωιστικό από-συνδεδεμένο τρόπο αντίληψης για τον εαυτό του ως προστάτη για να ανταπεξέλθει στο βαθιά τραυματισμένο και εγκαταλειμμένο παιδί μέσα του.  Διαμαρτύρεται πικρά πως όταν δίνει στούς άλλους, αυτοί δεν είναι ευγενικοί η ευγνώμονες  αρκετά και πως δεν κάνουν τίποτε απ αυτά που αυτός αναμένει πίσω. Αυτό επιβεβαιώνει το αξιακό του συστήμα πως οι γυναίκες πάντα συμπεριφερόνταν με αυτόν τον τρόπο απέναντί του, και ποτέ δεν παίρνει αυτό που χρειάζεται από τις γυναίκες.  Γίνεται αυτό μια δικαιολογία να εξέλθει απο και να ακρωτηριάσει μια σχέση.  Που στην πραγματικότητα είναι κάτι που κάνει συχνά. Ωστόσο υποφέρει από μία βαθιά μοναξιά και θα θελε να χει μια υγιής σχέση με μια γυναίκα.

         Στην περίπτωση του ανακαλύψαμε πως η μητέρα του τον επέκρινε με πολύ πικρό τρόπο και αισθανόταν απέναντί της βαθύ θυμό που ποτέ δεν μπόρεσε να ξεπεράσει ακόμη και όταν αυτή έφυγε από τη ζωή. Ποτέ δεν αισθάνθηκε αρκετά ασφαλής για να μπορεί να είναι απέναντί της αυθεντικός με οποιονδήποτε τρόπο. Έτσι σε ένα βαθμό προκειμένου να επιλύσει αυτήν την τραυματισμένη παιδική του σχέση με τη μητέρα του ανακαλύψαμε πως σε ασυνείδητο επίπεδο έλκυε γυναίκες στη ζωή του με τις οποίες αισθανόταν αντιπαθής και παραγνωρισμένος,  ανάξιος να αγαπηθεί, και ανίκανος να υπάρχει με αυθεντικό τρόπο μαζί τους. Μέσα από την θεραπεία άρχισε να ανακαλύπτει τον δικό του ρόλο σε αυτή την δυναμική, ανακαλύψαμε πως συνεχώς υπήρξε επικριτικός με το άλλο άτομο στις κατά καιρούς σχέσεις του έτσι που και ο άλλος δεν μπορούσε να είναι ο εαυτός του μαζί του επίσης. Αυτό δημιούργησε μία μεγάλη στιγμή επίγνωσης γι αυτόν καθώς γνώριζε με πολύ οικείο τρόπο το βαθύ πόνο που προκαλεί η σκληρή κριτική, και δεν γνώριζε πως προκαλούσε και αυτός παρόμοιο πόνο με τη σειρά του στις σχέσεις του. Αυτό που ανακάλυψε τελικά ήταν πως εκδράματιζε (acting out)  με όλους αυτούς τους τρόπους προκειμένου να μπλοκάρει την οικειότητα και να παραμένει έτσι συναισθηματικά ασφαλείς. Επέτρεπε στην σχέση του να συμπεριφέρεται μέσα από ένα μικρό ασφαλές παράθυρο αντιδράσεων, Έτσι που να μπορεί να αισθάνεται ασφαλής.

Έκανε πάντα επιλογές που δεν το έβγαζουν ποτέ από τη ζώνη ανεσης και οικειότητας από το ήδη γνώριμο πεδίο αντιδράσεων, αποτρέποντας έτσι το άλλο άτομο να ρθει πραγματικά κοντά του και να τον γνωρίσει γνωρίζοντας ταυτόχρονα και τον δικό του εαυτό. Έτσι δεν επέτρεψε ποτέ πραγματικά καμία σχέση να ανθίσει με όλα τα σκαμπανεβάσματα, τις υποχωρήσεις, τις ροές και τους κινδύνους. Ο απόλυτος έλεγχος και κατά συνέπεια η προβλέψιμη ασφάλεια ήταν μόνο αυτό που ζητούσε. Επίσης υπερευαισθησία σε οποιοδήποτε σημάδι απόριψης η κριτικής ήταν προφανέστατα παρούσα. Ανακάλυψε μέσα από την θεραπεία πως σε ένα τέτοιο σφιχτό και άκαμπτο περιβάλλον  καμία  αληθινή ανάπτυξη, καμία αληθινή σχέση δεν θα μπορούσε να αναπτυχθεί και να ανθήσει. Αυτές οι ανακαλύψεις ήταν βαριά επώδυνες για αυτόν τον άνθρωπο που είχε επενδύσει χρόνια στο να μην αισθάνεται τα αληθινά του συναισθήματα καλυπτοντας τα με ένα σκληρό εξωτερικό περίβλημα αλαζονείας και απάθειας. Ήταν καθηλωμένος και κατά συνέπεια καταδικασμένος να επαναλαμβάνει αυτήν τη μη υγειή  δυναμική ξανά και ξανά. Ωστόσο ο βαθύς πόνος που έφερε η επίγνωση έγινε το εισιτήριο ελευθερίας του τελικά.

    Πολύ συχνά οι ασθενείς μου βιώνουν βαθύ πόνο, ωστόσο παραμένουν ολοκληρωτικά ακινητοποιημένοι. στην θεραπεία όπου όμως συχνά αυξάνεται ο πόνος και ευτυχώς δεν είναι μόνο ότι αυξάνεται ο πόνος, αυξάνεται επίσης η επίγνωση και είναι τώρα το άτομο ικανό να βιώσει τον πόνο που πάντα υπήρχε εκεί. Τότε είναι που αρχίζει η πραγματική θεραπεία Τότε είναι που αρχίζει να φαίνεται φως στην άκρη του τούνελ. και αυτό το τούνελ μπορεί να είναι πολύ σκοτεινό και επώδυνο. Το ΝΑ ΑΝΤΙΚΡΊΣΕΙ  κανείς τη σκοτεινή του πλευρά είναι ένα ηρωικό ταξίδι αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Δεν υπάρχει όμως άλλος τρόπος να βγείς στη φωτεινή πλευρά της ζωής   

Μερικές φορές εύχομαι στούς ανθρώπους το δώρο που προσφέρει η απελπισία. Κάποιος μπορεί να πει πως είμαι σκληρός που το λέω αυτό. Γιατί να λέω πως η απελπισία είναι δώρο. Επειδή κάποιος μπορεί να αρνείται τον αυθεντικό του εαυτό, να ακρωτηριάζει εκείνους που δεν του δίνουν αυτό που θέλει, να ελκύεται από την θυματοπίηση να μετρά την αυτοεκτίμηση του βασισμένος στούς άλλους, να χειραγωγεί  κλπ.  Αυτή η δραστηριότητα του πληγωμένου παιδιού μπορεί να συνεχιστεί επειδή μερικοί άνθρωποι είναι ικανοί να το παγώνουν αυτό σε όλη τους τη ζωή. Αυτή όμως δεν είναι μια ευτυχισμένη ζωή. Η απελπισία είναι η αμαξοστοιχία η το ξύπνημα όλων εκείνων που ζουν τη ζωή τους αυτό τον τρόπο. . επειδή τους μεταφέρει σε ένα τόπο τέλεσης και βουληθείς για ανάγκη. Την βούληση να ξαναβρούν τον αληθινό τους εαυτό.    
 

   Λέω πως μπορείς να προσπαθήσεις να αποφύγεις τον πόνο και να συνεχίσεις να αγνοείς τα μηνύματα της ζωής. Αλλά όλες αυτές οι συμπεριφορές σε κρατούν μακριά από τον αληθινό σκοπό της ζωής: Το να είσαι αυθεντικός. Χρειάζεται να περάσει κανείς μέσα από τον πόνο της αφύπνισης του αυθεντικού εαυτού. Αλλά αυτός είναι ένας καλός Πόνος.  Είναι ένας πόνος που θεραπεύει σαν τον πόνο της γέννησής. Κι έτσι αναπόφευκτα όταν κάποιος ξεκινά να αισθάνεται τον αληθινό εαυτό του για πρώτη φορά, θα αισθανθεί πως υποφέρει πραγματικά γιατί χάνει το κρυφτό του πληγωμένου παιδιού και την ψεύτικη ζωή μέσα στην οποία κρυβόταν προκειμένου να αισθάνεται φαινομενικά ασφαλής.  Έτσι η ασθένεια του να θέλει να ευχαριστεί τους άλλους, η ανάγκη να χειραγωγεί προκειμένου να λαμβάνει αγάπη, η ανάγκη να ελέγχει για να μπορεί να διατηρεί το  status quo, η βαθιά αυτόαπορρίψη, προκειμένου να έχει την ενέργεια να φροντίζει τους άλλους, η βαθιά συγχώνευση με τα συναισθήματα των άλλων ανθρώπων.  Όλες οι συμπεριφορές του πληγωμένου παιδιού ξεφλουδίζωνται αφήνοντας το άτομο να αισθάνεται αρχικά απολύτως γυμνός. Βασικά το άτομο βρίσκεται σε ένα νέο υπόδειγμα και χρειάζεται να διαπραγματευτεί με τον εαυτό του τώρα.  Βρίσκεται σε ένα κενό και καθώς η φύση δεν αγαπά τα κενά θα το καλύψει σύντομα θα αρχίσει να το καλύπτει  αυτό το κενό με νέους τρόπους ύπαρξης, νέα εργαλεία. Σε αυτό το νέο υπόδειγμα θα μάθει κανείς πως με κουράγιο να μην χειραγωγεί πλέον προκειμένου να λάβει αυτό που θέλει. Αντί γι αυτό απλά να ζητά αυτό που θέλει. Δεν θα ντρέπεται πλέον για τον εαυτό του και για τους άλλους. Θα τιμά τον εαυτό του και τους άλλους.  Δεν θα είναι πλέον αβοήθητος παθητικός και ανίσχυρος με γενναιότητα θα λαμβάνει δράση και θα αντιμετωπίζει τη ζωή.  Δεν θα χρειάζεται πλέον να ψεύδεται και να ξεγελά για να τον βλέπουν οι άλλοι μέσα από ένα καλύτερο πρίσμα. Θα ριψοκινδυνεύει να δυσαρεστεί τους άλλους. Θα ριψοκινδυνεύει την εγκατάλειψη. Δεν θα βυθίζεται πλέον στα χρέη ξοδεύοντας αφειδώς εδώ κι εκεί ότι έχει. Αντί γι αυτό με υπευθυνότητα θα διαχειρίζεται τον προϋπολογισμό του και θα εκτιμά τα οικονομικά του με ευαισθησία. Θα βαδίσει προς την κατάσταση του αυθεντικού ενηλίκου. Θα αρχίσει να βλέπει τη ζωή από την προοπτική του ενηλίκου παρά από την προοπτική του μικρού παιδιού.

Ως ένας ολιστικός ψυχοθεραπευτής εργάζομαι για να προωθήσω την επίγνωση και να δημιουργήσω ένα ασφαλές ιερό χώρο για το άτομο ώστε με θάρρος να αντιμετωπίσει τον εαυτό του και του πληγωμένου παιδί μέσα του που δεν εξυπηρετεί πλέον τους εαυτούς τους και την ζωή.  Αυτή η εργασία θα φέρει το άτομο πίσω στον αληθή του εαυτό. Τον εαυτό που πάντα ήταν παρών Έστω και κρυμμένος . Τότε το πληγωμένο παιδί θα μπορέσει τελικά να χαλαρώσει. Το παιδί μέσα μας θα είναι πλέον ικανό να ξεκουραστεί επειδή θα συνειδητοποιήσει πως ο ενήλικος έχει πλέον περισσότερο την ευθύνη. Το παιδί μπορεί πλέον να σταματήσει να εξοργίζεται προκειμένου να γίνεται αντικείμενο προσοχής. Το παιδί μπορεί πλέον μ να εμπιστευτεί και να  αφήσει τον ενήλικο να πάρει τα ηνία. Το παιδί δεν θα συνεχίσει να καταστρέφει πλέον τη ζωή του ενήλικου. Με υποστήριξη και θεραπεία αυτή η εργασία γίνεται πολύ πιο εύκολη. Δεν είναι κάτι που μπορούμε να κάνουμε απολύτως μόνοι μας.   

Victoria Lorient-Faibish MEd, CCC, RPP, RPE
Holistic Psychotherapist
Masters in Educational Psychology
Canadian Certified Counsellor
Registered Polarity Practitioner
Registered Polarity Educator
Reiki Master
New Decision Therapy