Σχέσεις Εξάρτησης

Σχέσεις Εξάρτησης

ΣΧΕΣΕΙΣ ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ

CODEPENDENCY. (Ο Αγγλοσαξωνικός όρος που περιγράφει τις σχέσεις εξάρτησης που αναπτύσει ένα ενήλικο άτομο στις διαπροσωπικές του σχέσεις). Είναι συναισθηματικός αμυντικός μηχανισμός που υιοθετήθηκε από το εγώ μας την πρώιμη παιδική ηλικία για να μας βοηθήσει να επιβιώσουμε ζώντας σε ένα πνευματικά εχθρικό, συναισθηματικά καταπιεστικό δυσλειτουργικό περιβάλλον μέσα στο οποίο μεγαλώσαμε. Σε αυτό το συναισθηματικό αμυντικό μηχανισμό η τιμωρητική φωνή του γονιού μέσα μας,είναι αυτή που δυναμώνει το Εγώ. Αναπτύχθηκε για να προσπαθεί να ελέγχει τα συναισθήματα και τη συμπεριφορά μας έτσι ώστε να μπορέσουμε να επιβιώσουμε. Χρησιμοποιεί τα ίδια εργαλεία που οι γονείς μας χρησιμοποιούσαν για να ελέγχουν τη συμπεριφορά μας: φόβο ντροπή και αισθήματα ενοχής. Τα αισθήματά μας είναι αυτά που παρακινούν την συμπεριφορά μας. Έτσι το κεντρικό θέμα ελέγχου για το εγώ μας είναι να ελέγχει τα συναισθήματά μας  ώστε να μη συμπεριφερόμαστε με τρόπους που ο προγραμματισμός του εγώ πιστεύει πως θα δημιουργήσει απειλή για την επιβίωσή μας. Το έγώ μας έχει μάθει να σχετίζεται με τη ζωή μέσα από το φόβο την ντροπή και τον τρόμο. Γιατί αυτό είναι που οι γονείς μας προγραμματίστηκαν να επιτρέπουν να καθορίζει τη δική τους σχέση με τη ζωή.

Μεγαλώνοντας σε συναισθηματικά καταπιεστικά , δυσλειτουργικά, ανέντιμα κοινωνικά περιβάλλοντα μας προκάλεσε να εχουμε μια δυσλειτουργική σχέση με τα ίδια μας τα συναισθήματα

Όλοι μας κουβαλάμε μέσα μας καταπιεσμένο πόνο τρόμο ντροπή και θυμό από την παιδική μας ηλικία, είτε αυτή ήταν είκοσι χρόνια πριν η ακόμη πενήντα χρόνια πριν. Έχουμε κάτι που πρέπει να θρηνήσουμε μέσα μας ακόμη κι αν προερχόμαστε από μια σχετικά υγιής οικογένεια επειδή αυτή η κοινωνία που ζούμε είναι συναισθηματικά ανέντιμη και δυσλειτουργική.

Όταν κάποιος πατά τα κουμπιά μας, αυτός η αυτή ενεργοποιεί αυτή την αποθηκευμένη συσσωρευμένη ενέργεια του θυμού. Αυτός η αυτή ανασκαλεύει τα παλιά τραύματα και όλα τα νεότερα τραύματα που επικάθησαν πάνω στο αρχικό τραύμα μέσα από την επανάληψη των ίδιων προτύπων συμπεριφοράς.

Τρομοκρατούμαστέ από αυτόν των συσσωρευμένο πόνο, τρόμο, ντροπή και θυμό- του να μας έχουν πατήσει τα κουμπιά μας, γιατί το έχούμε βιώσει στο παρελθόν ως στιγμές οπου έχουμε εκρηκτικά υπερ-αντιδράσει με τρόπους που μας προκάλεσαν αργότερα να αισθανόμαστε ντροπή η ως ενδο- εκρηκτικές αντιδράσεις που μας έριξαν στο βαθύ σκοτάδι της αυτολύπησης και της απελπισίας .

Όσο δεν διαπραγματευόμαστε αυτον των συσσωρευμένο θυμό από την παιδική μας ηλικία είναι αδύνατο να είμαστε συναισθηματικά έντιμοι με τους εαυτούς μας ,κάτι που καθιστά αδύνατο όχι μόνο να γνωρίζουμε ποιοί είμαστε άλλο επίσης μας προκαλεί να είμαστε ανέτοιμοι σε όλες μας τις σχέσεις

Το γνωστικό μας υπόδειγμα, η προδιαθέσεις πεποιθήσεις και συμπεριφορές που ενθαρρύνουμε συνειδητά ή ασυνείδητα είναι αυτό που καθορίζει τις προσδοκίες μας και τον τρόπο που βλέπαμε τα πράγματα. Αυτός ο τρόπος θέασης του εαυτού μας, του νοήματος και του σκοπού της ζωής ,του πως σχετιζόμαστε με τους άλλους είναι αυτός που καθορίζει τις συναισθηματικές μας αντιδράσεις στις σχέσεις μας. Δεν είμαστε ικανοί να έρθουμε σε επαφή με κάποιους από αυτούς τους υπόσυνείδητους προγραμματισμούς μέχρι να επιτελέσουμε μια διεργασία θλίψης και αναγνώρισης του θυμού μέσα μας. Είναι αδύνατον να αλλάξουμε θεμελιακά αυτόν τον προγραμματισμό χωρίς να επιτελέσουμε μία διεργασία θλίψης και πόνου. Χωρίς να αποδεχτούμε και να μάθουμε να δείχνουμε κατανόηση για το παιδί του υπήρξαμε κάποτε. Δεν μπορούμε να μάθουμε να αγαπάμε αληθινά τους εαυτούς μας χωρίς να θεραπεύσουμε τα συναισθηματικά τραύματα της παιδικής μας ηλικίας.

Είναι αυτοί οι καταπιεσμένη ενέργεια θυμού, συνδυασμένη μαζί με έναν αρνητικό γνωστικό προγραμματισμό από την παιδική μας ηλικία που δημιουργεί αυτό που ονομάζουμε gatekeeper(θυρωρό).

Ο θυρωρός –ο φύλακας που δεν μας αφήνει να πλησιάσουμε συναισθηματικά τους άλλους-είναι μια συμπεριφορική εκδήλωση που ωθείται από τα δικά μας συναισθηματικά τράυματα επειδή επιτρέπουμε ακόμη την εμπειρία μας της ζωής να ορίζεται και να καθορίζεται  απο το αρνητικό. Τον προγραμματισμό που βασίζεται πάνω στον φόβο και την ντροπή. Την τιμωρητική φωνή του γονιού μέσα μας

Έπρεπε να αποδεσμευτούμε από τα ίδια μας τα συναισθήματα στην παιδική ηλικία γιατί ο συναισθηματικός πόνος θα μας είχε σκοτώσει αν δεν το κάναμε Η αρνηση και η αποσύνδεση είναι εργαλεία επιβίωσης που μας επέτρεψαν να επιβιώσουμε στην παιδική μας ηλικία. Τα συναισθήματα είναι ενέργεια που εκδηλώνεται πάνω στα σώματα μας

Για να επιβιώσουμε έπρεπε να μάθουμε να μην είμαστε συνειδητά παρόντες στο ίδιο μας το σώμα στη στιγμή, στο παρόν.

Ως παιδιά έπρεπε να μάθουμε να αποσυνδεόμαστε για να μην είμαστε παρόντες τη στιγμή μέσα στο ίδιο μας το σώμα, επειδή ο συναισθηματικός πόνος ήταν τόσο μεγάλος. Ο βασικός τρόπος με τον οποίο μάθαμε να μην είμαστε παρόντες αρχικά ήταν να ζούμε μέσα στο κεφάλι μας για να αποφεύγουμε τα συναισθήματα. Αργότερα κάποιοι από μας μπορεί να χρησιμοποιήσαν τα ναρκωτικά κι άλκοόλ για να δραπετεύσουν από τη στιγμή, το εδώ και τώρα. Αλλά ακόμη και τότε το να ζεί κανείς στο κεφάλι του, ήταν η βασική άμυνα ενάντια στα συναισθήματα

Ως παιδιά φαντασιωνόμασταν, εκλογικεύαμε και αναλύαμε, εστιάζαμε σε κάτι η κάποιον έξω από τον εαυτό μας και έτσι μας συλαμβαναν να είμαστε πάντα στο παρελθόν η στο μέλλον. Δεν ήμασταν ικανοί να βιώνουμε το παρόν στο ίδιο μας το σώμα στη στιγμή επειδή δεν ήταν εντάξει να αισθανόμαστε ωραία με τα συναισθήματα μας. Αυτό εννούμε όταν μιλάμε για συναισθηματικά ανέντιμες κοινωνίες. Επειδή ζούσαμε τόσο πολύ αυτό τον φόβο ταυτόχρονα δεν μπορούσαμε να παραδεχτούμε πως αισθανόμαστε οποιονδήποτε φόβο. Επρεπε να ξοδεύουμε τεράστια ποσότητα ενέργειας για να αρνούμαστε αυτόν τον φόβο.

Έτσι δραπετεύσαμε από τη συναισθηματική μας πραγματικότητα σκεπτόμενοι το μέλλον, δημιουργώντας μεγαλοπρεπής φαντασιώσεις ενός θετικού μέλλοντος (Κάναμε πρόβα την ομιλία που θα εκφωνούσαμε κατά την τελετή αποφοίτησης ή φαντασιωνόμασταν εκείνη την μη διαθέσιμη κοπέλα με την οποία ήμασταν πάντοτε ερωτευμένοι) είτε μυρηκάζαμε το παρελθόν με το να αυτομαστιγωνόμαστε για κάτι ηλίθιο που είπαμε η κάναμε. Είτε με το να παραδινόμαστε στον θυμό και την αυτολύπηση για το πως κάποιος κατάφερε να μας θυματοποίησει. Όλο αυτό είναι πολύ δυσλειτουργικό επειδή καταφέρνει να παράγει περισσότερη συναισθηματική ενέργεια .

Με λίγα λόγια το εγώ μας στην προσπάθειά του να μας προστατεύσει από το να αισθανθούμε τον φόβο μας μας προκαλεί να ζούμε στο κεφάλι μας ανησυχώντας και αυτό μηρυκάζοντας κάτι που παράγει περισσότερο φόβο.

Αυτός ο φόβος έχει τόσο μεγάλη δύναμη όχι απλώς επειδή μάθαμε να φοβόμαστε τα ίδια μας τα συναισθήματα αλλά κι επειδή είχαμε προγραμματιστεί να φοβόμαστε τη ζωή και τους άλλους ανθρώπους εξαιτίας του συναισθηματικά και πνευματικά εχθρικού περιβάλλοντος στο οποίο μεγαλώσαμε.

Όλοι μας μάθαμε τρόπους του να πραγματεύομαστε τον πόνο του να είναι κανείς άνθρωπος σε κοινωνίες που μας διδάσκουν πως είναι ντροπή να είσαι άνθρωπος. Όλοι μας έπρεπε να υιοθετήσουμε αμυντικούς μηχανισμούς που θα μας βοηθούσαν να αποσυνδεθούμε. Να περάσουμε σε ασυνείδητο επίπεδο το συναισθηματικό πόνο που βιώσαμε μεγαλώνοντας σε συναισθηματικά ανέντιμες πνευματικά εχθρικές κοινωνίες.(Πνευματικά σύμφωνα με τον ορισμό μου επειδή ο πολιτισμός θεμελιώνεται πάνω στην πεποίθεση του αποχωρισμού, της ντροπής του να είσαι άνθρωπος και του φόβου της διαφοράς αντί στη Σύνδεση και την Αγάπη.)

Codependence: The Dance of Wounded Souls by Robert Burney