Μέσα απ τον Φόβο

Μέσα απ τον Φόβο

Σύντροφοι στο ταξίδι

Δεν έχει να κάνει με προορισμό με το να βρεθούμε κάπου Έχει να κάνει με το να μάθουμε και να αναπτυχθούμε στο ταξίδι μας, έχει να κάνει με το να διανύσουμε αρκετή απόσταση, να προοδεύσουμε σε τέτοιο σημείο ώστε να έχουμε την ικανότητα να απολαύσουμε το τώρα το περισσότερο διάστημα του χρόνου που αυτό είναι δυνατό.  Η ισορροπία είναι ένας συνεχώς μετακινούμενος μεταβαλλόμενος με συνεχείς διακυμάνσεις χορός μέσα στον οποίο μαθαίνουμε να χαλαρώνουμε, δεν μπορεί να εκβιαστεί, δεν μπορεί να περιοριστεί από κάποιες αντιφατικές και άκαμπτες πεποιθήσεις για το τι είναι σωστό και λάθος. Εχει να κάνει με το μονοπάτι που ο καθένας από μας ακολουθεί, την δικιά μας αλήθεια στο να μάθουμε να συνταυτίζόμαστε με την αλήθεια που είναι η Αγάπη. Επειδή το εγώ μας προγραμματίστηκε να αντιδρά στη ζωή μέσα από το φόβο την αρνητικότητά την έλλειψη και την αμφιβολία( Ξανά εξαιτίας του συναισθηματικού τραύματος που βιώσαμε και των μηνυμάτων και των προτύπων των ενηλίκων γύρω μας) Η νόσος(οπου νόσος βλ.Συνεξάρτηση και συνεξαρτητική συμπεριφορά-Codependency ) εστιαζει και μεγεθύνει τον Φοβο. Και μετά τριγυρίζει προσπαθώντας να βρει κάτι να καλύψει και να  καταπίεσει τον ίδιο το φόβο που αυτή παρήγαγε. Η νόσος μεγεθύνει το φόβο πέρα από κάθε λογική και μετά μας οδηγεί σε εθιστικές και καταναγκαστικές συμπεριφορές σαν ένα τρόπο να αποβάλουμε αυτόν το φόβο. Αυτό συνιστά την ουσία της δυσλειτουργικότητας. Ζούμε τη ζωή μας αντιδρώντας στο φόβο και την ντροπή που η νόσος ενδυναμώνει και μετά μας βοηθά να το αποφύγουμε προκαλώντας μας να εστιάσουμε σε κάτι έξω από μας ως την αιτία και τη θεραπεία για κείνο το μέρος μέσα μας όπου αισθανόμαστε άδειοι,κενοί όπου αισθανόμαστε ανίκανοι και ανάξιοι να αγαπηθούμε.

Έπρεπε να μάθω να δέχομαι και να τιμώ τους φόβους μου και τις αντιστάσεις μου. Για να σταματήσω να αντιμάχωμαι τη διαδικασία ανάπτυξης τόσο λυσσαλέα. Μόνο μετά θα μπορούσα να συνταυτίσω τον εαυτό μου με τη διαδικασία ανάπτυξης και να κάνω την εμπειρία μου, τη ζωή ευκολότερη και περισσότερο απολαυστική. Μόνο μετά θα μπορούσα να ξεκινήσω να κατανοώ πως οι πιστη δεν είναι η απουσία του φόβου, η πίστη είναι να έχεις το κουράγιο να αντικρίσεις τους φόβους του και να βαδίσεις μέσα απ αυτούς Προχωρώντας κάθε φορά στο επόμενο στάδιο ανάπτυξης.

Η συναισθηματική ισορροπία μέσα από το φόβο

Η επανάκαμψη δεν είναι ένας χορός σωστού και λάθους, μαύρου και Λευκού - Είναι ένας χορός ενσωμάτωσης και ισόρροπίας. Τα ζητήματα της επανάκαμψης είναι: δουλεύει για σένα; είναι ο τρόπος που ζεις τη ζωή σου αποτελεσματικός στο να ικανοποιήσει τις ανάγκες σου;. Ο τρόπος που ζεις τη ζωή σου φέρνει ΣΕ ΣΕΝΑ κάποια χαρά και ευτυχία;

Η Συνεξάρτηση και η επανάκαμψη είναι και τα δύο πολυεπίπεδα πολυδιάστατα φαινόμενα...Θα κάνω μια σύντομη αναφορά σε δύο διαστάσεις αυτών των φαινομένων σε σχέση με την ενδυνάμωσή. Αυτές οι δύο διαστάσεις είναι η οριζόντια και η κάθετη. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η οριζόντια έχει να κάνει με το να είσαι άνθρωπος και να σχετίζεται με άλλους ανθρώπους και το περιβάλλον.Σε ένα οριζόντιο επίπεδο η ενδυνάμωση έχει να κάνει με επιλογές, η θυματοποίηση σημαίνει πως δεν έχεις επιλογές σημαίνει πως αισθάνεσαι παγιδευμένος. Για να αρχίσεις να ενδυναμώνεις την ζωή σου είναι απολύτως ζωτικό να αρχίσεις να κατέχεις τις επιλογές σου. Η Συνεξάρτηση σημαίνει πως αισθάνεσαι παγιδευμένος αισθάνεσαι θυματοποιημένος αισθάνεσαι πως δεν έχεις καμία επιλογή στη ζωή σου.

Σε ένα πολύ βασικό επιπέδο η Συνεξάρτηση έχει να κάνει με το να χωνεύεις το ευκολοχώνευτο ψέμα πως είσαι παγιδευμένος. Παγιδευμένος στις σχέσεις, στο να κακοποιήσαι από ένα γονιό, παγιδευμένος στη δουλειά, παγιδευμένος σε μια γεωγραφική περιοχή, στο να έχεις το αξιακό σύστημα κάποιου άλλου να καθορίζει τη ζωή σου. Όλα τα παραπάνω δεν είναι ποτέ η αλήθεια! Όλοι μας έχουμε επιλογές. Το πιο ύπουλο και πανίσχυρο επίπεδο θυματοποίησης που ένας συνεξαρτητικός οφείλει να ξεπεράσει  στην επανάκαμψη του είναι το επίπεδο του να αισθάνεται θυματοποίημένος από τον ίδιο του τον εαυτό! Από αυτό που νομίζουμε ότι είμαστε, από την ψεύτικη εικόνα του εαυτού μας. Η στενότερη και βασικότερη σχέση με τον εαυτό μας είναι εκείνη στην οποία αισθανόμαστε πως υπάρχει κάτι εντελώς λάθος με την ύπαρξή μας, πως είμαστε ανίκανοι και ανάξιοι να αγαπηθούμε Κάτι εγγενώς ντροπιαστικό με μάς. Εξαιτίας του έχουμε μάθει να προσπαθούμε να κάνουμε τα πράγματα σωστά για να ξεπεράσουμε αυτόν τον ελαττωματικό εαυτό και να κερδίσουμε την αγάπη των άλλων ή πηγαίνουμε στο άλλο άκρο και προσπαθούμε να πείσουμε τον εαυτό μας πως δεν χρειαζόμαστε τους άλλους. Αυτά είναι τα δύο άκρα της νόσου της Συνεξάρτησης. κλασική συνεξαρτητική συμπεριφορά και κλασική αντί-συνεξάρτητική συμπεριφορά.

Κάθε φορά που λέμε κάτι στο στυλ: Δεν μπορώ να βοηθήσω, απλά έτσι είμαι η αυτός είναι ο τρόπος που ήμουν πάντα ή έτσι είμαι εγώ κλπ και γενικά τέτοιου είδους διατυπώσεις γινόμαστε θύματα της ψεύτικης αυτό εικόνας που χτίσαμε για να προστατέψουμε τον εαυτό μας. Ενδυναμώνουμε την Συνεξάρτησή μας. Το δεν μπορώ δεν είναι σχεδόν ποτέ αληθινή δήλωση. Η αληθινή δήλωση είναι επιλέγω να μην...Όμως δεν μπορούμε να κάνουμε επιλογές μέχρι να συνειδητοποιήσουμε πως έχουμε το δικαίωμα να κάνουμε επιλογές. Με το να μεγαλώσουμε σε περιβάλλοντα που μας δίδαξαν πως η ζωή είναι σωστό η λάθος, μαύρο η άσπρο μας προκάλεσε να φοβόμαστε να κάνουμε επιλογές από το φόβο μήπως κάνουμε κάτι λάθος. Είμαστε ανίσχυροι να κάνουμε επιλογές όσο σκεφτόμαστε πως η μόνη μας επιλογή είναι μεταξύ του σωστού και του λάθους. Γιατί όσο το πιστεύουμε αντιδρούμε από τις παλιές κασέτες και τα παλιά μας τραύματα. Μεγαλώσαμε σε μια κοινωνία που υπήρξε συναισθηματικά ανέντιμη.  

Σε μια κοινωνία που μας διδάσκει πως πρέπει να κάνουμε τα πράγματα σωστά για να αισθανόμαστε πως έχουμε αξία και είμαστε αγαπημένοι. Σε μια κοινωνία που μας δίδαξε πως η ζωή έχει να κάνει με κάποιο προορισμό και πως όταν φτάσουμε εκεί θα αισθανόμαστε ολοκληρωμένοι και ευτυχισμένοι.



http://joy2meu.com/