O αένεος χορός της προσσέγγισης - αποφυγής

Έλα Εδώ, Φύγε Μακρυά!

 

Ελα Εδώ! Φύγε Μακρυά!

Ξόδεψα το μεγαλύτερο διάστημα της ζωής μου προσπαθώντας να αλλάξω τα εξωτερικά πράγματα πάνω στα οποία δεν είχα κανένα έλεγχο-Άλλους ανθρώπους και γεγονότα της ζωής κυρίως -ενώ δεν έπαιρνα καμία ευθύνη- εκτός από το να ντρέπομαι και να κατηγορώ τον εαυτό μου- για τις δικές μου εσωτερικές διεργασίες, πάνω στις οποίες είχα κάποιο βαθμό ελέγχου. Το να έχεις τον έλεγχο δεν είναι κακό πράγμα. Το να προσπαθείς να ελέγχεις κάτι η κάποιον πάνω στον οποίο δεν έχεις κανένα έλεγχο είναι αυτό που είναι δυσλειτουργικό.  Το να προσπαθείς να ελέγχεις είναι αντίδραση στο φόβο. Είναι αυτό που κάνουμε προσπαθώντας να προστατέψουμε τους εαυτούς μας συναισθηματικά. Κάποιοι από μάς ( κλασσική συνεξαρτητική συμπεριφορά)π,λροσπαθούν να ελέγχουν με τον ευχαριστούν τους άλλους. Με το να γίνονται χαμαιλέοντες, να φοράνε μια μάσκα, να χορεύουν στούς ρυθμούς των άλλων ανθρώπων. Κάποιοι από μάς ( κλασσική αντι-συνεξαρτητική συμπεριφορά) προστατεύουν τους εαυτούς τους, προσπαθούν να έχουν τον έλεγχο υποκρινόμενοι πως δεν χρειάζονται άλλους ανθρώπους. Με όποιον τρόπο κι αν ζούμε την ζωή σε αντίδραση στα τραύματα της παιδικής ηλικίας δεν κάνουμε καθαρές συνειδητές επιλογές (Αν η επιλογή μας είναι να είμαστε σε μια σχέση κακοποίησης είτε να μην είμαστε καθόλου σε μια σχέση, αυτό δεν είναι επιλογή, αυτό είναι αντίδραση ανάμεσα στα δύο άκρα που είναι συμπτώματα των τραυμάτων της παιδικής μας ηλικίας) Και η κλασσική συνεξαρτητική και η κλασσική αντι-συνεξαρτητική συμπεριφορά είναι μέρος της συνθήκης της συνεξάρτησης. Είναι απλώς τα δύο διαφορετικά ακρα σε ένα φάσμα συμπεριφορικών αμυνών που το έγώ υιοθετεί στην πρώιμη παιδική ηλικία.  Οι τρόποι με τους οποίους πληγώθηκαμε περισσότερο στην παιδική μας ηλικία έγιναν αισθητοί από το εγώ ως απειλή επιβίωσης, και αυτό έχτισε άμυνες για να μας προστατέψει. Ενώ ο κλασσικός συνεξαρτητικός εχει την αίσθηση ότι ο εαυτός του έχει καταρρεύσει, είναι ένας εαυτός που καταστρέφεται για να αισθανθεί πως η αγάπη είναι υπό συνθήκη στο να ευχαριστεί τους άλλους, ακόμη κι αν οι γονείς του ποτέ δεν ύψωσαν τον τόνο της φωνής τους στην παιδική ηλικία, σε βαθμό που η αντιπαράθεση, το να κατέχουμε τον θυμό μας, το να θέτουμε όρια, το να εκμεταλλευόμαστε την ευκαιρία να πληγώσουμε κάποιον, γίνεται αντιληπτό ως απειλή ενάντια στη ζωή, αντίθετα ο κλασσικός αντι-συνεξαρτητικός αισθάνεται πως η τρωτότητά, η οικειότητα, το να είσαι κοντά σε κάποιον, το να εξαρτάσαι από άλλους ανθρώπους, είναι απειλή ενάντια στη ζωή του. Και τα δύο πρότυπα, το κλασσικό συνεξαρτητικό και το κλασσικό αντι-συνεξαρτητικό είναι αντιδραστικά στοιχεία συνεξάρτησης, εκτός ισορροπίας και δυσλειτουργικά. Στ αλήθεια χρειαζόμαστε τους άλλους ανθρώπους. Αλλά το να επιτρέπουμε την αυταξία μας να ορίζεται απο τις αντιδράσεις των άλλων ανθρώπων ισοδυναμεί με το να παραχωρούμε τη δύναμή μας και να θέτουμε τον εαυτό μας να γίνεται θύμα. Είναι πολύ σημαντικό να κατέχουμε πως έχουμε αξία ως μοναδικά όντα που είμαστε ο καθένας μας. Και όχι να εξαρτώμαστε στο πως οι άλλοι άνθρωποι αντιδρούν σε μας. Αυτό είναι μια πολύ δύσκολη διεργασία για όσους από μας έχουν κλασσικά συνεξαρτητικά πρότυπα και προσπαθούν πολύ σκληρά να κάνουν τους άλλους να τους συμπαθήσουν, όσους αισθάνονται πως ορίζονται από το πως οι άλλοι σκέφτονται γι αυτούς και τους συμπεριφέρονται, οσους θέλουν να ευχαριστούν συνεχώς τους άλλους. Η κλασσική συνεξαρτητική συμπεριφορά εμπλέκει το να εστιαζόμαστε απολύτως στούς άλλους. Οταν ένας συνεξαρτητικός πεθαίνει, ξεδιπλώνεται το ημερολόγιο της ζωής ενός άλλου ανθρώπου μπροστά μας. Με το να μην έχουμε εαυτό, παρά μόνο όπως αυτός ορίζεται στη σχέση με τον άλλο αυτό είναι δυσλειτουργικό και ανέντιμο. Μας βάζει στη θέση του να γίνουμε θύματα και προκαλεί σε κάποιον, όχι μόνο να είναι ανίκανος να ικανοποιήσει τις ανάγκες του, αλλά να μην έχει καν επίγνωση πως έχει δικαίωμα να έχει ανάγκες. Ενα κλασσικό συνεξαρτητικό ατομο οταν ερωτάται για τον εαυτό του θα απαντήσει μιλώντας για κάποιον άλλον. Προφανώς, πριν κάποιος με αυτόν του τύπο συμπεριφορικών αμυνών καταφέρει να βιώσει οποιαδήποτε μορφή αυτόανάπτυξης, οφείλει πρώτα να ξεκινήσει να ανοίγεται στην ιδέα πως έχει έναν... εαυτό! Η διεργασία του να κατέχουμε τον εαυτό μας είναι ματαιωτική και προκαλεί σύγχυση, η έννοια του να έχει κανείς όρια είναι ξένη και εξαγριώνει. Είναι μία διαρκή διεργασία που παίρνει χρόνια. Ξεδιπλώνεται σε στάδια. Πάντα θα υπάρχει άλλη μια φλούδα κρεμμυδιού να ξεφλουδίσουμε. Έτσι για κάποιον που το βασικό του πρότυπο είναι κλασσικός συνεξαρτητικός το επόμενο βήμα ανάπτυξης θα περιλαμβάνει πάντα να κατέχει τον εαυτό του σε ένα βαθύτερο επίπεδο. Ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της όλης διαδικασίας θα είναι να κατέχουμε το δικαίωμα να θυμώνουμε για τον τρόπο που οι άλλοι μας συμπεριφέρθηκαν κι είχε αυτό επιδραση στη ζωή μας, ξεκινώντας από την παιδική μας ηλικία.

 Η κλασσική αντι-συνεξαρτητική Συμπεριφορά

 Η κλασσική αντι-συνεξαρτητική Συμπεριφορά Εστιάζεται απολύτως στον εαυτό και χτίζει πελώριους τείχους για να κρατήσει τους άλλους απέξω. Είναι σκληρό για κείνους από μας που εκδηλώνουν κλασσική αντι-συνεξαρτητική συμπεριφορά ακόμη και να υποψιαστούν πως μπορεί να είναι συνεξαρτητικοί. Ζούμε τις ζωές μας προσπαθώντας να αποδείξουμε πως δεν χρειαζόμαστε τους άλλους, πως είμαστε ανεξάρτητοι και δυνατοί. Ο αντι-συνεξαρτητικός είναι το άλλο άκρο του φάσματος.  Αν τα πρότυπα συμπεριφοράς μας έχουν υπάρξει κύριους ως αντι-συνεξαρτητικά αυτό σημαίνει πως έχουμε πληγωθεί τόσο βαριά στην παιδική μας ηλικία που προκειμένου να επιβιώσουμε οφείλαμε να πείσουμε τον εαυτό μας πως δεν χρειαζόμαστε άλλους ανθρώπους, πως δεν είναι ποτέ ασφαλές να ρθείς κοντά σε κάποιον ! Ο καθένας από μας έχει το δικό του φάσμα συμπεριφορικών αμυνών προκειμένου να τον προστατέψει από το να πληγωθεί συναισθηματικά. Μπορεί να είμαστε κλασσικοί συνεξαρτητικοί σε μια σχέση και κλασσικοί αντι-συνεξαρτητικοί σε μια άλλη. Η μπορεί να περνάμε από το ένα άκρο στο άλλο μεσα στο πλαίσιο της ίδιας σχέσης. Πολύ συχνά κάποιος που είναι κυρίως αντι-συνεξαρτητικός εμπλέκεται με κάποιον που είναι ακόμη περισσότερο αντι-συνεξαρτητικός. Και στη συνέχεια εκδραματίζει το ρόλο του συνεξαρτητικού μέσα σε αυτή τη συγκεκριμένη σχέση. Και το κλασικό συνεξαρτητικό και το κλασικό αντι-συνεξαρτητικό πρότύπο συμπεριφοράς είναι συμπεριφορικές άμυνες, στρατηγικές σχεδιασμένες να μας προστατέψουν από το να μην εγκαταλειφθούμε! Ο πρώτος προσπαθεί να προστατέψει ενάντια στην εγκατάλειψη αποφεύγοντας τη σύγκρουση και ευχαριστώντας τους άλλους ενώ ο δεύτερος προσπαθεί να αποφύγει την εγκατάλειψη προσποιούμενος πως δεν χρειάζεται κανέναν. Και οι δύο είναι δυσλειτουργικοί και ανέντιμοι τρόποι συμπεριφοράς 

 http://www.joy2meu.com/